Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nie teraz

Dama Kameliowa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dama Kameliowa

Dama Kameliowa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Z NIM być nie mogę, chociażby dusze
lgnęły do siebie, poddać się muszę.
Choćby się myśli nasze łączyły
chociażby serca już razem były
nie może nasza miłość rozkwitać,
ani myśl taka w głowie mi świtać
Bo to owoców przynieść nie może
chociaż me serce w ofierze złożę.
Choć rozumiemy się tak w pół słowa,
To jest bez sensu - to mówi głowa.
My w tej epoce się nie spotkamy
lata w oddali przed sobą mamy.
Lecz wierzę szczerze i na to czekam
że spotkam jeszcze tego człowieka.
W następnym życiu, na innym świecie
jak piękne kwiaty w jednym bukiecie
będziemy sami tak blisko siebie
na zawsze razem w każdej potrzebie.
Tyle czekania. lecz wiem,że warto
byłoby zagrać tą życia kartą.
Wtedy powiemy otwarcie sobie
o tych uczuciach ,co w każdej dobie
przez długie lata trwały tu z nami
a teraz mogą błysnąć ogniami.
Że miłość nasza będzie trwać wiecznie
a serca nasze czuć się bezpiecznie.
ze będę Twoja ciałem i duszą
Twe ciepłe słowa łzy me osuszą.
Na żadnym świecie i nigdy więcej
nikt się nie będzie kochał goręcej.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leszczym
      Piosenka nr 23 pt. Mgiełka z mojego tomiku No jasne

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Autorzy: Michał Leszczyński plus AI.   Mgiełka   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć   Gdybyś potrafiła nas nauczyć lekkości pośród sił grawitacji ulecielibyśmy w przestrzeń nieba   Nie chcesz uczyć...   Przekonujesz otoczenie niezmiernie że na moczarach trzeba się unosić nie być, roztaczać się, nie pamiętać   My nie dorastamy...   Ciężkawe serca warto opłukiwać niczym dłonie w żeliwnej wannie z nas sztuka tylko Tobie się udaje   Wodzisz wzorem duszy...   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć   Przypominasz nam myśl ulotną co przypadkiem miała nie powstać niepewną chwilką przyszła i odeszła   Mówisz co nieistotne...   Jeśli zakochany wkrótce zapytam zabrzmię ciężkością niemiłosierną obawiam się własnej niezręczności   Pragnę Cię... ...nie spłoszyć...   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć
    • Robert Witold Gorzkowski
      Wybije siedemnasta, z nią początek agonii miasta.

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @ireneo 19 letni powstaniec nie był wojskiem skończył w tym roku 100 lat i warto przeczytać co dzisiaj powiedział.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Poetycka pułapka

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - no tak - poprawiłem - dziękuje -                                                                          Pzdr.
    • Łukasz Jasiński
      Miasto pod powieką świata

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Migrena   Nie, to nie jest błąd, tylko: logika, niektórzy tak robią - celowo wprowadzają w błąd nieświadomych czytelników - pozwalają na to anonimowe nicki, a ci - którzy używają pełnej tożsamości - są bardzo inteligentni, wie pan może - co to jest rozdwojenie osobowości?   Łukasz Jasiński 
    • Agnieszka Charzyńska
      Pycha II

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Jodła stuletnia rzekła do pąsowej róży: Ja przetrwałam śnieżyce, nawałnice, burze, Przetrwałam huragany i zimę stulecia, A twój powab zapachu, nektaru i kwiecia (Mówię to nie złośliwie, lecz ze szczerą troską) Nie przetrwa dwóch dni błota, wichru ni przymrozków. Cenne wprawdzie jest piękno, kolorów wspaniałość, Lecz liczy się naprawdę – solidność i trwałość. Słuchała tego róża, wzruszając płatkami. I odrzekła: Sąsiadko, mówiąc między nami To rozmaicie bywa w życiu naszym ziemskim, Niezbadane są bowiem wyroki niebieskie. I przyszła nawałnica, uderzył huragan, Z nieba spadł deszczu kocioł, gradu pełny sagan. Rankiem dnia następnego, róża oraz jodła, Które burza pospołu ku ziemi przygniotła, Leżały razem w strzępach, smutno i żałośnie, Tak to czasami bywa o karpackiej wiośnie, Ale przestrzec tu muszę zuchów oraz śmiałków, Że na całej planecie tak bywa – pyszałkom…

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...