Zgłoś

@klaks Cudowna bajka. Przeczytałem z największą przyjemnością. 

@Omagamoga Wiersz czyta się jak osobiste świadectwo metafizycznego odkrycia - kogoś, kto dotknął czegoś wiecznego. Świetna ilustracja do tekstu. 

Spadające krople rosy z mokrych  liści po zimnej nicy gdy opadnie  mgła zacznie wschodzić słońce.    Z parasolem stoję pod mokrymi drzewami spada na mnie  cały nocny zapas wody.   Pod strzechą wiszą krople lodu pod zimnym niebem stojąc znoszę powiem mroźnego wiatru.   Kiedy przyjdą muzycy lud  ruszy do tańca będą tańczyć dopóki nie padną.    Nie rozumieją muzyki i nie wiedzą  dla kogo grają tłum ludzi przyszedł  na darmową rozrywkę.   Muzycy grają a lud tańczy  kiedy się ociepli sople spadną  na ich puste głowy.   Wyrzucą  tancerzy po skończonej  zabawie mężczyzna z harmonią  próbuje grać dalej.   Jedni tańczyli długo inni tylko chwilę jednym i drugim za zabawę zapłacić każą.   Idą mężczyźni z tacami i pieniądze zbierają stuk monet słychać  mężczyźni są szczęśliwi pieniądze zebrano.  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Berenika97 Smutne!

@Sylwester_Lasota Wiersz podejmuje ważny temat - odpowiedzialności za słowo w czasach dominacji obrazu. Trafnie pokazujesz paradoksalną naturę języka - słowo może krzepić i ranić, być prawdą która boli równie mocno jak kłamstwo. Ciekawa jest refleksja o milczeniu: "Czasem lepiej nic nie mówić, niż się dzielić gorzką prawdą" - odważna myśl, która unika prostego moralizmu. Wiersz zachęca do zastanowienia, jak ważymy nasze słowa - i to jest jego największa wartość.