Wieczór dnia codziennego.

[Ireneusz Ziętek]

pod nieba parasolem wśród kropel deszczy
mgły
ocieram z twarzy zmęczenie spłukane ... albo
łzy
pod szarych chmur przykeyciem pod światłem
zachodu słońca
myślę o tym co przede mną i liczę trudności
bez końca
już prawie ciemno jest wszędzie już niebo
pokryte gwiazdami
już pohuk słychać puchacza nietoperze
fruwają stadami
już siedzę prawie znużony odliczam wlekący
się czas
i myślę o sprawach niebyłych i byłych raz po
raz
rymu pyłem pokryty , w układ strof odziany
szukam czego nie zgubiłem , rozpoznaję co
nierozpoznane.

[Ireneusz Ziętek]

Wieczór dnia codziennego.

pod nieba parasolem wśród kropel deszczy
mgły
ocieram z twarzy zmęczenie ... albo
łzy
pod szarych chmur przykryciem a przed
zachodem słońca
myślę o tym co przede mną jak wiele trudności
do końca
już ciemno jest wszędzie wokoło już niebo
pokryte gwiazdami
i pohuk słychać puchacza nietoperze
fruwają stadami
już siedzę prawie znużony odliczam wlekący
się czas
myślę o sprawach niebyłych i byłych raz po
raz
rymu pyłem pokryty , w układ strof odziany
szukam czego nie zgubiłem , rozpoznaję co
nierozpoznane.