Sonet wdzięczności

[Łukasz Michał K.]

Nie pozwolę ci dziś odejść ! Nie gdy dotyk twój poznałem
A w mych piersiach żar zapłonął, jak miliony słońc na niebie
Tego ognia szczęścia mego, w wiekach mroźnych wyszukałem
Chwilą w trwaniu uskrzydlony, tron złocisty mam dla ciebie

Jak na snów tajemnej fali, wieczny blask co świeci w oczy
To natury ludzki wątek, co w serc bicie głos wciąż wplata
A za nami z grzmotu siłą ludzkość tłuszczą w rytmie kroczy
Od pokoleń do pokoleń, w zaludnianiu kresów świata

Nie pozwolę ci dziś odejść ! Nie gdy uśmiech twój odkryłem
Z drobnym wstydem, wdzięku treści w krajobrazie żywej tęczy
W głębi smętnej samotności w ciszy równej słowu żyłem

Nie jest ważne co minęło, choć ta słota wciąż mnie dręczy
Jak w zastygłym morzu statek, trwałem w niej przez długie lata
Gdyby nie twój dotyk, uśmiech trwałbym tak do końca świata


Warszawa, 20 sierpnia 2009 r.