Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Erotyczny kontakt psychiczny - buduję napięcie,
dotykam tak, by nie dotknąć lecz by dotyku cieniem
wzbudzić w Tobie pragnienie,
otworzyć drzwi domysłu, psychiczną stworzyć zależność,
by najpierw obraz tego, co się stanie powstał w Twojej głowie
a potem się ziścił...

Dotykam Twoich dłoni, subtelnie muskam Cię po twarzy,
czuje drżenie skóry, rozpalonej dotykiem
błądzę palcem po brzuchu i językiem po szyi..
Czuję Twój zapach i smak, smakuję coraz głębiej..Usta i piersi..
dotyk wciąż subtelny lecz pragnienie wciąż rośnie
silny ruch dłoni po pośladkach i gwałtowność ogromna,zachłanność ruchów.

Usta i dłonie badają wszystko. Zapach erotyzmu...Twój smak..
język już nie błądzi - doskonale wie co ma robić.
I droga ku rozkoszy. Ogromnej lecz chwilowej i brak myśli w głowie.
Bezradność rozpostartego doznaniem ciała, euforia - co w krzyku znajduje swe ujście
I spokój zupełny jak gdyby wstało się dopiero
w majowy poranek w słodkim zapachu wiosny.

Opublikowano

łaaaał
ale materiał
ho ho
powywalaj trochę czasowników,

opowiedz mniej dosłownie
to co podnieca najbardziej
to się nazywa...tajemnica

ale klimacik masz!
spoko
a ten poranek na końcu - sio!

instruktażowo na medal
zrób korektę, będzie ok.
:))

Opublikowano

Erotyczny kontakt psychiczny - buduję napięcie,
dotykam tak, by dotyku cieniem
wzbudzić w Tobie pragnienie,
otworzyć drzwi domysłu, psychiczną stworzyć zależność,
by obraz tego co się stanie powstał w Twojej głowie
a potem się ziścił...

Dotykam Twoich dłoni.. subtelna faktura twarzy,
drżenie skóry, rozpalonej dotykiem
błądzę palcem po brzuchu i językiem po szyi..
Twój zapach i smak.. smakuję coraz głębiej..Usta i piersi..
dotyk wciąż subtelny lecz pragnienie wciąż rośnie
silny ruch dłoni po pośladkach, gwałtowność ogromna, zachłanność ruchów.

Usta i dłonie badają wszystko. Zapach erotyzmu...Twój smak..
język już nie błądzi-doskonale wie co robi.
I droga ku rozkoszy. Ogromnej lecz chwilowej, brak myśli w głowie.
Skurcz mięśni.Bezradność rozpostartego doznaniem ciała,
euforia-co w krzyku znajduje swe ujście,
I spokój zupełny jak gdyby wstało się dopiero.




Nie wiem czy to lepiej?Może tamto lepiej brzmiało.Oczywiście nie umiem spojrzeć z dystansem na to co moje :D za bardzo przeżyte

Opublikowano

Dotykam tak, by nie dotknąć, lecz by cieniem
dotyku wzbudzić pragnienie,
otworzyć drzwi, zależność,
by najpierw obraz tego, co się stanie,
powstał w Tobie,
a potem się ziścił.

Dotykam dłoni, subtelnie
muskam Cię po twarzy,
drżenie skóry, rozpalonej dotykiem,
błądzę palcem po brzuchu i językiem
po szyi..
Czuję Twój zapach i smak,
coraz głębiej..Usta i piersi.
Dotyk wciąż subtelny a pragnienie wciąż,
silny ruch dłoni po pośladkach i gwałtowność ogromna,
zachłanny ruch.

Usta i dłonie - wszystko. Zapach Twój smak..
Język już nie błądzi - doskonale wie, co ma robić.
Droga ku rozkoszy. Ogromnej lecz chwilowej, brak myśli.
Bezradność rozpostartego doznaniem ciała,
euforia - co w krzyku znajduje swe ujście.
Wreszcie spokój, jak gdyby wstało się dopiero
w majowy poranek w słodkim zapachu wiosny.


Jest to moja propozycja, oczywiście:
- popsułam ci rymy
- zabrałam część czasowników ;(
- inaczej połamałam strofy

Wybacz mi, jednak tekst wywarł na mnie spore wrażenie, stąd zachłanność! Pamiętaj jednak, że to jest warsztat, a tekst jest i tak Twój! Nie musisz się godzić na żadne zmiany. Pozdrawiam cieplutko, Para

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




--------
dobrze, Para!
wywaliłabym znaki, przecinki zwłaszcza
:D
---------
Naizir, skorzystaj z sugestii Anny!
zna się
jeśli nie ona to kto?

powarsztatujcie jeszcze
i będzie miodzio!
:D
buziak!
Opublikowano

Erotyczny kontakt psychiczny - buduję napięcie,
dotykam tak, by nie dotknąć lecz by dotyku cieniem
wzbudzić w Tobie pragnienie,
otworzyć drzwi domysłu, psychiczną stworzyć zależność,
by najpierw obraz tego, co się stanie powstał w Twojej głowie
a potem się ziścił...

Dotykam Twoich dłoni, subtelnie muskam Cię po twarzy,
czuje drżenie skóry, rozpalonej dotykiem
błądzę palcem po brzuchu i językiem po szyi..
Czuję Twój zapach i smak, smakuję coraz głębiej..Usta i piersi..
dotyk wciąż subtelny lecz pragnienie wciąż rośnie
silny ruch dłoni po pośladkach i gwałtowność ogromna,zachłanność ruchów.

Usta i dłonie badają wszystko. Zapach erotyzmu...Twój smak..
język już nie błądzi - doskonale wie co ma robić.
I droga ku rozkoszy. Ogromnej lecz chwilowej i brak myśli w głowie.
Bezradność rozpostartego doznaniem ciała, euforia - co w krzyku znajduje swe ujście
I spokój zupełny jak gdyby wstało się dopiero
w majowy poranek w słodkim zapachu wiosny.

Opublikowano

Cholera,nie tak jak wcześniej tylko właśnie tak jak tu:) Myslę Anno że bez tego pierwszego wersu jest lepiej,więc dziękuję za trafną uwage:)


Dotykam tak, by nie dotknąć lecz by dotyku cieniem
wzbudzić w Tobie pragnienie,
otworzyć drzwi domysłu, psychiczną stworzyć zależność,
by najpierw obraz tego, co się stanie
powstał w Tobie
a potem się ziścił...

Dotykam Twoich dłoni, subtelnie
muskam Cię po twarzy,
drżenie skóry, rozpalonej dotykiem
błądzę palcem po brzuchu i językiem
po szyi..
Czuję Twój zapach i smak, coraz głębiej..Usta i piersi..
dotyk wciąż subtelny lecz pragnienie wciąż rośnie
silny ruch dłoni po pośladkach i gwałtowność ogromna,zachłanność.

Usta i dłonie - wszystko. Zapach erotyzmu..Twój smak..
Język już nie błądzi - doskonale wie co ma robić.
Droga ku rozkoszy. Ogromnej lecz chwilowej, brak myśli.
Bezradność rozpostartego doznaniem ciała,
euforia - co w krzyku znajduje swe ujście.
Wreszcie spokój, jak gdyby wstało się dopiero
w majowy poranek w słodkim zapachu wiosny

Opublikowano

Obiecałam, że wpadnę na przecinki:) "rozpalonej dotykiem, ...."
"lecz pragnienie wciąż rośnie,..."
"doskonale wie, ...... "
"w słodkim zapachu wiosny."
Pozdrawiam serdecznie, jeszcze raz gratuluję udanego erotyku. Para :)

Opublikowano

A mnie się pierwsza zwrotka bardzo podoba, gdyż faktycznie opisuje ten erotyczny kontakt psychiczny. Jest tak melodyjna i celna, że aż chce mi się skomponować do niej muzyczny liryczny brzdęk na gitarce. Reszty już nie czuję tak bardzo, może niepotrzebnie wdarło się to spełnienie, opisy czynności etc. Wolałabym ten wiersz w formie 'niedosyconej'. Pozdrawiam :-).

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2Bardzo wzruszający tekst. Masz niesamowitą wrażliwość i umiejętność łączenia ludzkich, pojedynczych losów z wielkimi wydarzeniami. Wiersz z pięknymi metaforami - to również symbol niezrealizowanych marzeń i nadziei. Przerwane młode życia - Basi i Krzysztofa Kamila wzruszyła mnie do łez. Tak delikatnie przywołujesz tragiczną historię Kolumbów. Właśnie takie słowa najbardziej tworzą pamieć zbiorową narodu. 
    • bawię się AI, wersja klasyczna tego tekstu z chata gpt brzmi:    Gdy życie było szorstkie, twarde, i niosło ciężar dni nieżartych, dziś pragnę tylko iść w jedwabiu, bez blizn, bez chłodu, bez rozkazu.   Jedwabne myśli snuć w poranki, wstążkami wiązać włos i wianki, nieść w sobie lekkość, jak motyle, co znów zaplatają mi chwile.   Mów do mnie czule, szeptem błogim, jak słońce – miękkim i łagodnym. Niech promień spływa po mej duszy, co w cieniu stała, w milczeniu, w suszy.   Wystaw mnie, świecie, wprost na słońce, niech wiatr otuli mnie – gorący. Weź mnie na ręce – jak swe dziecię, chcę znów pokochać życia kwiecie.   I wersja eksperymentalna:    szorstkość   (już była zbyt wiele)   teraz:   jedwab.   chodzę miękko myślę wstążką rozpuszczam włosy   i idę   lekko   mów   nie krzycz nie twardo nie jak beton,   lecz jak   słońce przez firankę   rozświetl mnie   (od środka)   wystaw mnie – nie na próbę   na słońce   rozpuść mnie   w tym ciepłym wietrze   przytul, świecie jak się tuli   coś delikatnego   jeszcze nie całkiem gotowego   do życia   ale już chcącego   żyć.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - miło że fajny - dziękuje -                                                                 Pzdr.serdecznie.
    • Roman Lipiec ps. Adam   "By nikt nie zapomniał, po co to zrobiliśmy"          
    • Bo tej krwi żal...*             Powstanie Warszawskie było potworną zbrodnią, a jego wybuch: bezsensownym - marnowaniem polskiej krwi i co roku przypominam własny tekst z - "Myśli Polskiej" - ze zmienioną datą rocznicy - robię to również teraz, aby nie wchodzić w jałową dyskusję...             Mija osiemdziesiątą pierwsza rocznica powstania w Warszawie - to jeden z najbardziej tragicznych rozdziałów naszej - historii polskiej - na bezsensowną śmierć, kalectwo i obłęd - poszło wtedy czterdzieści tysięcy żołnierzy - w tym najbardziej ofiarni i najlepiej wykształceni - młodzi Polacy i zginęło dwieście tysięcy naszych rodaków, a stolicę zmieniono w kupę trupów, zgliszczy i gruzów.             I przepadły skarby kultury narodowej - zabytki, infrastruktura, przemysł, księgozbiory i archiwa, otóż to: powstanie lepiej spełniło polityczne cele - Adolfa Hitlera.**             Z punktu widzenia historycznego jest ono błogosławieństwem, że Polacy to robią - po sześciu tygodniach wyjdziemy z tego, a po tym Warszawa - stolica - głowa i inteligencja byłego już - siedemnastomilionowego Narodu Polaków będzie zniszczona - Narodu Polskiego, który od siedemset lat blokuje nam Wschód i od czasu pierwszej - Bitwy pod Tannenbergiem - leży nam na przeszkodzie i wówczas: historycznie - polski problem nie będzie już wielkim problemem dla naszych dzieci i dla tych wszystkich - co po nas przyjdą, ba, nawet już dla nas - ten polski problem...             I tak właśnie: radośnie - meldował Adolfowi Hitlerowi - Heinrich Himmler.***             Po 63 dniach walk Warszawa padła. Zamiast jakiejkolwiek analizy, zadumy i wyciągania wniosków znów będzie patriotyczne bicie piany. Gdzie są ci wszyscy fetujący 1 sierpnia rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, 3 października w rocznicę kapitulacji? Jaki był polityczny i militarny sens tego Powstania? Jaki był jego cel i czy mogło ono cokolwiek Polsce dać? Przy uroczystych obchodach jego tragicznej rocznicy znów powtarza się jałowe pretensje do Stalina i twierdzenie, że nastroje były już tak rewolucyjne, iż nie dało się tego wyhamować i rozkaz do powstania musiał paść. Ale czyż aż tak trudno było ówczesnym analitykom przewidzieć jak może się zachować i jak zachowa się Stalin? Dokładnie wiedzieli jaka jest optyka ZSRR i co jest celem nadrzędnym. Słyszę wspominki że liczyliśmy na większą pomoc Anglików. Naprawdę? Dlaczego nie wyciągnięto wniosków z wiarołomnej postawy aliantów w 1939 roku, tylko znów naiwnie postawiono wszystko na jedną kartę? Czy w ogóle coś robiono, aby gorące serca i głowy studzić i wlewać do nich więcej rozsądku? Gdzie była wtedy praca polityczna ówczesnego kierownictwa i dowództwa? Ile był wart „rząd londyński”? Nie sprawdziły się ówczesne elity. Umiały tylko ulec romantycznemu nastrojowi ulicy. Odpowiedzi na te pytania dostarcza zresztą i dzisiejszy stan świadomości Polaków, który wciąż jest w ogólnym zarysie do tamtego podobny. Tamte elity mają kontynuatorów na dzisiejszej scenie politycznej. Obowiązuje od wielu lat schemat irracjonalnej nienawiści do wszystkiego, co ze Wschodu, i wciąż ta sama naiwna wiara w automatyczną pomoc z Zachodu. Wciąż to samo kretyńskie przekonanie, że tam wymusimy jakąś wdzięczność, albo że mamy tam obowiązek przynależenia. Idiotyczne są deklaracje polityków, że tym powstaniem coś udowodniliśmy światu i sobie. Skandaliczne są wypowiedzi mówiące o tym, że dzięki powstaniu być może uniknęliśmy losu którejś z republik ZSRR. Zapomnieli ówcześni przywódcy i dzisiejsi nie pamiętają przestrogi Romana Dmowskiego: „Bytu Polski ryzykować, jej przyszłości przegrywać nie wolno ani jednostce, ani organizacji jakiejkolwiek, ani nawet całemu pokoleniu. Bo Polska nie jest własnością tego czy innego Polaka, tego czy innego obozu, ani nawet pokolenia”. Powstanie Warszawskie na długo pogrążyło nas jako naród w kadrowej i moralnej niemocy. Henryk Sienkiewicz pisał że „krwi nie żal, byleby na marne nie szła”. Ale tej krwi żal. Żal, bo przelana na daremnie w imię romantycznych bzdur wciskanych młodym ludziom przez nieodpowiedzialnych polityków. Nie wystarczy znicz i pamięć – tę ranę trzeba rozdrapać i wyciągać wnioski. Czasem trzeba umierać za ojczyznę, ale ważniejsze by mądrze dla niej żyć. I aby więcej nie powtarzać tych niewybaczalnych błędów trzeba promować trzeźwy patriotyzm i uczciwe myślenie o polityce. Chwała dzielnym Powstańcom – tym z AK, AL, BCh, NOW i NSZ. Hańba sprawcom tragedii. Na koniec trzy opinie o powstaniu w Warszawie: Paweł Jasienica (1909-1970) miał rację „Powstanie Warszawskie było skierowane militarnie przeciwko Niemcom, politycznie przeciwko Rosjanom a faktycznie przeciwko samym Polakom”. Prof. Wiesław Chrzanowski (1923-2012) pisał – „Wywołanie Powstania jest karygodną zbrodnią, za którą ponoszą odpowiedzialność pewne polskie ośrodki. Tak te wypadki ocenia polskie społeczeństwo, tak wyglądają one w rzeczywistości. Winni muszą ponieść odpowiedzialność”. Prof. Jan Ciechanowski (1930-2016) stwierdził: „Powstanie zakończyło się straszliwą klęską, katastrofą i ruiną, która nie dotknęła żadnej innej stolicy w Europie od czasu najazdu Hunów na Rzym. 200 tysięcy ludzi zginęło, 500 tys. wygnano i skazano na poniewierkę. Miasto zrównano z ziemią. To największy błąd popełniony przez dowództwo AK.”   Źródło: Myśl Polska  Autor: Łukasz Jastrzębski   *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian    **to austriacki malarz żydowskiego pochodzenia    ***to Niemiec - notoryczny narkoman i umarł z przedawkowania morfiny 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...