Serdeczny płomyk znicza

[Bolesław_Pączyński]

Wolno w ciszy ze spokojem
idą tłumy nie przebrane,
gdzie proch bliskich ma ostoję
gdzie ich szczątki pochowane.

Taki dzień jest raz do roku
kiedy święto zmarłych czcimy,
odwiedzamy z łezką w oku
groby bliskich-swej rodziny.

Nad ich grobem się kłaniamy
oddajemy cześć w pokorze,
znicz pamięci zapalamy
spokój duszy daj im Boże.

W ciepłe znicze zapatrzeni
wokół przyciszone głosy,
jakby oddech bliskich cieni
zetknął nasze wspólne losy.

Znicz przy zniczu, las płomyków
nie zliczysz chociaż byś chciał,
tyle tych ciepłych promyków
każdy od serduszka dał.

Jakby duch w zniczu ukryty
i do bliskich się uśmiecha
w płomyku ciepłym spowity
jest tchnieniem-jak oddech echa.

I dziś tu wśród nas zapewne
duch też muska delikatnie
te ciepłe płomyki zwiewne
łącząc nasze dusze bratnie.

Ktoś w myśli Twoje się wkradł
w wspomnieniach znowuż wędruje
to Twój krewny-to Twój dziad
za pamięć Tobie dziękuje.

I wieczorem z każdej strony
komunalny cały lśni,
sercem zniczy oświetlony
jeszcze tak przez parę dni.