Oddech świata

[Janusz_Ork]

Próbuję dotknąć płaszczyzn,
szczelnie zamykających mój świat.

W dzień przezroczyste a za nimi pustka
o czym przekonuje mnie ciemność
napełniająca je nocy atramentem.

Na wyciągnięcie ręki, na długość wzroku nic –
strach i panika.

O tym, że te ściany są mówi mi
promień światła,
bo gdy się w płaszczyźnie jak w pryzmacie załamie,
wtedy drga powietrze i powstaje tęcza.

Czasem następuje światła zgęszczenie
i w szklanej ścianie burzą iskier wybucha,
a mędrzec mówi mi -
to ty
to cała twoja postać.

Spuszczam głowę
i patrzę na rozczochraną trawę,
która kolorowe kwiaty we włosy wplata.

I wiatr powiał – oddech świata.

Czy jesteśmy wiatrem, czy suchymi liśćmi,
którymi wiatr pomiata?

I jak brzmią egzystencjalne pytania
polnego konika?

Z zamyślenia budzi mnie wieczorny koncert,
bo nagle zagrała w trawie ukryta orkiestra.