Znajdź zawartość

Gdy mówiłeś mi ,,na zawsze" To co miałeś na myśli? Aż tak krótko dla Ciebie trwa nieskończoność? Jeżeli życie pośmiertne istnieje I jest wieczne To poproszę by ta wieczność była twoją wiecznością Bym nie musiała męczyć się zbyt długo.

Pomysł zniknął Bezpowrotnie Zniknął wiersz Nienapisany Nienakręcony film Zniknął też Nieobejrzany Że wyrywa sobie włosy David Lynch Nad przepływającymi rybami Za dużo by złowić je wszystkie Za mało by złowić choć jedną Rybo co myślisz, że jesteś wędką

Łopotu skrzydeł wiosennych gwiazd, Podróży na chwilę, Ognia w kinie. Nas. Dyskusji snujących się jak magiczny dym, Twoich ust i dłoni I tego, jak muzykę chłoniesz. My. Stoję pusty w sobie, jakbym zgubił świat. Zasypany śniegiem nie przygasam. Śnieg zostanie z czasem. Nas. Dwie litery. Dwoje ludzi. Jedno słowo. W ramionach cię miałem, Gdzieś zapodziałem. I skarżę się Bogu. A On jest przy mnie Cały, Zapracowany Anioł. Więc idę bez trwogi.

nie potrafię jak inni myśleć szybko i zwięźle pomimo badawczej precyzji nie trafiam myślą w sedno odwracam sens prostych wyrażeń i nie pojmuję dlaczego najprostsze rozwiązania są właściwe miewam pozbawione impulsów zaćmienia w sytuacjach na wskroś logicznych nie jestem w żaden sposób wybitna nie wiem nawet czy moje IQ mieści się w normalnym rozkładzie wierzę tylko że może gdzieś poza ciałem poczeka na mnie boska mądrość która nie odrzuci moich ułomności i wchłonie mnie w siebie ofiarowując oświecenie

przecież nie mam na sobie błota ani kolców jestem miękka i ciepła nie doskwieram nie chcę zdjąć ci swetra ani zabrać portfela chcę tylko móc poczuć że jestem kimś ciut gęstszym od cienia i się jeszcze w powietrze nie zmieniam

o czucie więcej niż wszystko - tyle właśnie wiesz o mnie tak blisko spadłem dla myśli a zbyt daleko dla dłoni jak własną znasz każdą minutę w której zawieszam w sieć nocną spojrzenia drwiące z zamiarów niespoglądania w twe okno choć jeszcze parzysz mi kawę w poranki pustką przegniłe w swym czuciu większym niż wszystko wiesz dobrze że nigdy nie przyjdę

Pamięcią Niezapominajek Pamięcią Niezapominajek Pamięcią Niezapominajek Nie spoglądam za siebie wcale. (Nie ) patrząc w nieba głębię spokojnych toni błękitów. Mój umysł ,wciąż niezapominajek tak pełen jest. Przesunie resztę żyć poza marginesu granice na zawsze.

Subfasada moje ciało jest moją fortecą obrastam tłuszczem gdy lato mija izoluję łono i biodra by mnie tylko nikt nie dotykał jestem potężna oporna i ciężka wszystko potrafię i wszystko przetrwam o jedną rzecz proszę tylko o miłość Pozorantka pogłaszcz mnie muśnij ręką możesz wejść bezpośrednio w moją drugą warstwę nie jestem mocna nie jestem szorstka jestem tylko bezradna

chcę odkryć na nowo tę wytęsknioną czułość kiedyś tulącą się do naszych nóg teraz leżącą zmęczoną która lubiła senne uściski powieki uginające się od barw usta opuchnięte lecz śmiejące się gdzie jesteś, Czułości gdzie jesteś

Piszę kolejny poemat, Jak szklana kula rozbity, Ciągnę to brzemię przemian, Jak Jezus do krzyża przybity. Nie wiem czy widzę jak trzeba, Czy też znowu mam zwidy. Nie wiem czy to wszystko prawda, Czy to jest znowu na niby. Nie wiem nic, choć pytam starca, Zjada mnie poczucie winy, Choć wewnątrz duszy karnawał. Czy to jest wszystko na niby? Starzec mnie radą okuje, Choć ledwo przez szkiełko już widzi, Wiedzą mnie obdaruje. Pytanie, Czy serce daruje?

Trud - Gabrielowi Prowadzisz mnie przez mrok. To urok, to zamglony wzrok. To ostateczne drgawki uczuć migawki. Nietrudno dotknąć serca bijącego, ale stającego, już tak. Znak, znak – to nic, żem ja teraz że - brak. J. A.