Znajdź zawartość

Idę drogą życia, Jednak coraz ciężej mi. Na początku bez okrycia, Jednakże później dusze się w nim. Mówię i popełniam błędy, Teraz ledwo zobaczyć i ujrzeć mnie. Życie dopada, Jednak i śmierć nam blisko. Do Bóstw zwracamy się z prośbami, A nawet nie wiadomo czy interesują sie nami! Z dnia na dzień niby więcej potrafimy, Jednak przestawać żyć zaczynamy. Martwimy się innymi, A czy oni martwią sie nami? My żyjemy w swoim czasie i swoim miejscu, Jednak należymy do czasu i miejsca wspólnego. Ludzie sobie życie uprzykrzają, I uważają że jak w portfelu to i w sercu mają. Starość taka czasami ciężka, Ciężej i ciężej ludzie mają. Coraz mniej z dnia na dzień potrafimy, A my tylko stroimy do innych miny.

Subfasada moje ciało jest moją fortecą obrastam tłuszczem gdy lato mija izoluję łono i biodra by mnie tylko nikt nie dotykał jestem potężna oporna i ciężka wszystko potrafię i wszystko przetrwam o jedną rzecz proszę tylko o miłość Pozorantka pogłaszcz mnie muśnij ręką możesz wejść bezpośrednio w moją drugą warstwę nie jestem mocna nie jestem szorstka jestem tylko bezradna

chciałabym pokruszyć swoją beznadziejność potłuc ją roztrzaskać jak szkło czemu nie rozbija się łatwo jak ono rozbija się ale nie mogę jej wypuścić leży na mnie przygniata jest zbyt ciężka