M_Patriota

https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5465645123630153713?authkey=CP_OxOzYhvL2mQE#photos/103276734392610294633/albums/5465645123630153713?authkey=CP_OxOzYhvL2mQE Nad głową szumi las... Ja w ten czas - Jestem z Tobą Przyrodo, Ty moje piękno, urodo. Kiedy Ojczyzna wypłaca świadczenie I kiedy jest się k a l e k i m z górniczego umęczenia! Kim może być człowiek w końcu? Tarzać się na Sumatrze w słońcu? Czy wiersz napisać za to, że się żyje? I dziękować Bogu, mimo życie gorzkie, jak pomyje. Jak dobrze urodzić się z duszą poety, bo teraz uśmiech moją pierś roznosi, A życie choć sobacze do Nieba się nie prosi. Chce się żyć i wiersze płodzić, Niż w duchowej pustce błądzić. Żyć w naturze i z Naturą Przyrody, Kaczki liczyć na wodnym akwenie dla radości i dla urody. Kiedy doszło się do zgody z samym sobą I Naturo Przyrodo z Tobą. Która nosisz mnie górniczego połamańca Po Puszczy, jak nie głuchego ostańca*. A dźwięcznego po tym akwenie wodnym, Po tej grobli, którą woda spada z dudnieniem chłodnym. Na głębi cicho płynie bez wiru, Jakim nie targa po kamieniach i złoto połuskającego żwiru. Niebo w błękicie otacza to wszystko, Gdzie spotyka się rzadko. Lecz tutaj, gdzie czas się zatrzymał I tutaj gdzie ja sto razy bywał. Na wierszowego wyrosłem - Wrzucając do wody swoje życiowe przypadłości. I nikt już nie powie, że jestem górniczym osłem, Kiedy gram wierszami w oazie jedności. Gdzie wszystko żyje ze zgodą Stwórcy Bożego, A mnie w tym miejscu tylko cieszyć się z uradowaniem do każdego dnia miłego... Objaśnienie: jak nie głuchego ostańca* - autor wiersza miał na myśli siebie samego, że choć jest jak leżący kamień czyli przykuty do wózka inwalidzkiego i nie jest aktywny ruchowo. Za to wydźwięcznym jest w wierszach.

Odniosę się do tytułu wiersza. Dopóty będą nas czytać dopóki będziemy może nie stale młodzi, bo czas biologiczny nie stoi w miejscu, ale będziemy żyć... Serdeczności od Miecia Podlasiaka

@sława_zaczek - tak jak najbardziej o żubrach mowa. Miałem nawet pod wierszem wstawić foto żubra, żeby było bardziej wynioślej, ale ostatnio zacina się mi laptop. Serdecznie pozdrawiam z Podlasia. Miecio P. S. Foto już jest.

https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5412596318416465713?authkey=CN-c0cW81orYKg#photos/103276734392610294633/albums/5412596318416465713/5916139330002049346?authkey=CN-c0cW81orYKg&pid=5916139330002049346&oid=103276734392610294633 Chodzisz po puszczy, jak tur, Lecz nie jak gbur, Choć takim wyglądasz. Sapiesz, parchasz, jak z parowozu, Chociaż nie ciągasz wozu. Kiedy byłem małym chłopcem, pamiętam ciebie z bajki: "Jak stałeś na torach i wykolejałeś pociąg!" Wtedy wierzyłem, że tak było naprawdę. Lecz dzisiaj ja tak o tobie nie napiszę, Bo jestem z innej gliny poetą. Stoisz w stolicy Podlasia przy ulicy Piłsudskiego, Potężny i dumny na Big Board's-dzie! A w Puszczy Białowieskiej pomnikiem w brązie! Nawet w herbie Sokółki, moim rodzinnym powiecie Jesteś wsparciem rycerzowi z mieczem. Chodzisz Puszczą, borem, lasem I chłopu w polu robisz szkodę czasem! Lecz to żadna szkoda, Do pożytku, jaki ma z ciebie Podlasie.

W naszej kochanej Polsce jak najbardziej jest to możliwe.

W całej rozciągłości zgadzam się z Tobą!...

O wsi wszystko mi się podoba, nawet zima. A do tego zgrabnie napisane. Pozdrawia Miecio.

@Jan_Wodnik - serdecznie dziękuję, Janie. Miło pozdrawiam z tegoż właśnie Podlasia, jak w wierszu.

Każda brzoza jest inna, jak kłęby obłoków na niebie. A kiedy kłębów nie ma niebo stale te same. Każda droga jest kręta, a prosta ta, która jeszcze nie zrobiona. A kiedy już jest czynna ma gdzieś jakiś feler. Każdy dom ma dach, a jednak ludzie gdzieś są bezdomni. Widzę w ich oczach strach, Choć sami nie wiedzą, że z tego są ułomni.

Tak to już jest na tej naszej ludzkiej Ziemi... Serdeczności od Miecia.

Ładnie - mi się podoba...

Wychowałem się w tych stronach, gdzie na każdym rozstaju dróg Chrystus stoi i stał... Na wszystkie jego strony w wiosnę pola zielone, w lato złote... Po środku polne drogi. Gdzie niziny, łąki ukwiecone, po nich zagajniki lub obszerne połacie olszyny, po środku rzeka: Sidra snująca zakolami okalając wieś. Gdzie wyżyny brzezinki, osinki, sosenki i świerki zwane wśród mieszkańców, jodłami. Nad tym wszystkim błękitne niebo z pierzastymi aniołami i słońce bez skazy. Pisałem, dnia 21-02-2014 rok. Podlasie

Najszczersze wyrazy współczucia. Mietko

@aluna - dziękuję Hani za miły wpis. Serdeczności od Miecia.

Po długim następnym życia dniu, gdy zapadnie noc - oczy zamknę - będę o dzieciństwie śnił... Nic mnie nie boli, nic nie martwi - szczęścia mam do woli - tyle ile daje krajobraz i tyle, ile we mnie wyobraźni. Chodzę swawolny, jak zwierzęta, fruwam, jak owady i ptaki, żywię się wonnym zapachem sadów, ukwieconych łąk, uprawnych zielonych pól, mieszanych lasów, powietrzem - w którym czysty jest tlen. I cieszę się pięknym niebem, jak len... Pisałem, dnia 24-02-2014 rok. Podlasie

Fragment wzięty: "Nawet samotna noc na sianie, mogłaby być niczym nocą w "pałacu dla ludzi". Pięknie to opisałeś.

Podoba mi się ta tęsknota do tego miejsca, które jest gdzieś...

@aluna - dziękuję Ci za miły wpis. Gdybym nie miał żony, z chęcią zabrałbym Ciebie na te łąki kwieciste majem i pola zielone w miejsce mego dzieciństwa. Serdeczności od Mietka

C i e r p i e n i e wpisane w moje życie - zatem rozumię Ciebie, jak mało kto. Cały wiersz przemawia do mnie i go rozumiem, a dwa ostatnie wersy nad wyraz bardzo trafiają do mojej świadomości. "Tam widnieje Boski napis Przeminęło - żyj teraz sobą wiecznie" Pozdrawia Mietko

Gdyby urosły mu skrzydła, poleciałby na te kwieciste łąki, które zna z dzieciństwa. https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5460053774140201761/5474569892596552402?pid=5474569892596552402&oid=103276734392610294633 Poleciałby na te pola zielone wiosną, latem w złote. https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5412596318416465713/5483310121001421570?pid=5483310121001421570&oid=103276734392610294633 Ale gdy los założył mu sidła, które jak fakt są rzeczywiste, nic się nie spełni, co było z dzieciństwa. I dzisiaj z żalu oczy ma łzą zeszklone, skoro w niewoli trzymają go dozgonne wrota...

Janku, pięknie, z pamięcią i sentymentalnie...

Nim przyjdzie wiosna - musi przeminąć zima. Za czas ten zmarznie sosna, gdy srogi mróz potrzyma. Może i ja, jak niedźwiedź z jaskini, nie wyjdę z domu. A zegar życia wybijać będzie lat pięćdziesiąt dziewięć, lecz co do tego komu. Przeżyłem już Słowackiego, a nawet i Mickiewicza. Jeszcze kilka wiosen do Norwida, nie znając Bożego oblicza? Wiersze, to moje życie - zrodzone z kalectwa i cierpienia... Po co żyć skrycie, skoro ma się wierszowe natchnienie. Pisałem, dnia 20-11-2013 rok. Czarna Białostocka przy "Tesco".

Podoba mi się - poezja...

Pięknie, jak u Słowackiego. Poezja w pełni... Lubię takiego stylu wiersze...

Haniu! Zaczęłaś na smutno, skończyłaś na wesoło. To dobrze! Jest progres w Twoim samopoczuciu! Haniu! W pierwszym wersie wkradł się byczek "możne", chyba "może"? Serdeczności i zdrówka od Mietka. P. S. Na Podlasiu nie pada deszcz. Pogoda, jak w listopadzie - cicho, bezwietrznie, bezsłonecznie, ciepło +6 C. Mając w sercu Boga, na ustach wiersz, jakoś łatwiej znosić los - i godzić się z nim, by dalej żyć... By dalej żyć... Mietko