Agnieszka_Horodyska

Anno, weszłam tu kilka sekund po Tobie z zamiarem zmienienia czegoś. Wykorzystam z chęcią Twój pomysł, masz szczególne prawa do tego wiersza. Dziękuję :)

Tajemnico, może byś ocaliła Naszą rozmowę. Zasłono, ciemna zasłono... Prawdo, nie zawsze pomagasz. A może wyglądasz inaczej? Rozdarłam cię śmiechem i łzą, za słono. Kto kazał rozbierać cię? Prawdo?

Kocham Herberta i muszę kochać ten wiersz. Aż dziwne, że on nie pisał o panu od historii tylko od przyrody. "mówił o skrzydłach husarii o dumie i bohaterstwie i o tym że czasy rymują się jak wiersz wydarzeniami" - tutaj pojawiają się łzy. Pozdrawiam i życzę więcej takich wierszy :)

Miłość człowieka a śmierć? Nie odpowiem. Podoba mi się sposób prowadzenia wiersza. "Zastanawiam się czy przestana mnie dręczyć własne myśli" - tu jest mała literówka. Pozdrawiam :)

Poruszył mnie ten krótki wiersz i rozedrgał... chyba serce. Pozdrawiam.

Czy można mówić o internetowej miłości? Dziękuję za przeczytanie, pozdrawiam :)

Myślę, że dużo trzeba poprawić, a przebijają się naprawdę ciekawe spostrzeżenia i wizje. Powodzenia.

Bo czy to na pewno wiersz dla dzieci? Pozdrawiam

Jak w tej piosence, którą właśnie dzięki Tobie poznałam. (Ma trafiony tekst i melodię, która do mnie nie przemawia.) Cieszę się, że tu przyszłaś, pozdrawiam :)

Burza w natchnieniu rozrywa noc. Ja ją zarywam. Z Tobą. Nie znam Cię (piorun rozświetlił deszcz, internet kiwa głową). Nie znam Cię. Czytam Jak bliski tom, A lubię czytać książki. Płaczę nad Tobą sny i łzy, Płaczę nad Tobą książki. Kim jesteś? Nie wiem. Czarne litery... Fabuła, tajemnice... Kim jestem? Burza Rozrywa noc... I coraz słabiej widzę. Łącze nas łączy - łaskawe.

To jak w "Melodii mgieł nocnych", czy jakoś tak :D Aaa - już trzecia. Tęsknimy i chcemy, żeby obiekt tęsknoty dogoniła tęsknota, a tęsknota lubi łapać swoje obiekty... Dobranoc :)

Tylko ostatni wiersz przed snem - jest - wolę nie pisać - zaczęłam się cicho wariacko śmiać gdy chciałam to jakoś wyrazić. Zaraz dojdzie płacz i gotowy obraz szaleństwa. Tak się czuję czytając wiersze Herberta - niektóre. ... Zakochałam się w nim!!!

Co za przewrotny wierszyk :) A "wykroty" to takie ładne słowo i prawie go nie ma w internecie. Pozdrawiam :)

Och, Anno, teraz kolejny Twój wiersz kojarzy mi się ze Stachurą. Ale tu chyba jestem usprawiedliwiona :) Zwrotka o samobójstwie wskazuje na to, że podmiot liryczny na poważnie o tym myślał a to grzech :) Bo można sobie mówić - skoczę, śmiać się - skoczę, ale jak ktoś już myśli o tym, jak to będzie potem wyglądać... Wiersz - tragiczny! Oczywiście tylko w jednym znaczeniu - że smutny. I piękny. I naturalnie prowadzony... I Słońce, i Księżyc tu się znaleźli... Pozdrawiam!

I jeszcze - "zaiste" - to zaiste piękne słowo!

Anno, Sto lat temu... ;) ;) Czyli, że chodziłaś wtedy do szkoły, gdy to pisałaś? Ta polonistka dowiedziała się potem, kto jest prawdziwą autorką?

Jakby zmiana tematu. Jakby delikatne i ładne. Pozdrawiam i... dobranoc :)

"o feudalna właścicielko naszych dni i nocy" - jakoś pasuje do tego wiersza :) ...który jest mocnym wierszem. ...który jest wciąż dziwiącym ...błękitnym i gwiaździstym ...przytulnym i ledwo oddychającym ...słodkim i smutnym ...smutnym ... ...smutnym WIERSZEM.

WIERSZ: Trafiony, niezatapialny, mam nadzieję, że przetrwa... Że przetrwa... sztormy kolejnych epok. Kiedy nie będzie się prało w automacie, ale będzie się nosiło skafandry-zawsze-lśniące. Ostatnie kilka wersów zmusiło mnie do stukania w klawiaturę, I chyba wolę to od pisania gęsim piórem. Te kolory na sam koniec zaczarowały cały utwór. Tak, wszystko się zmienia, człowiek każdej nowej epoki ma nowe warunki, nowe możliwości, jest zagrożony przez inne... zagrożenia ;) A jednak... to nieważne. To naprawdę nieważne. Pozdrawiam (chyba pierwszy raz nie oparłam się pokusie napisania komentarza w takiej formie, ale jest późno :))

"Podarłam sukienkę, pończoszki, Porwałam czerwone korale, A w ustach smak mielę gorzki. W dodatku- nie żal mi wcale!" - ta piosenka jest taka niewinna i nie niewinna właśnie przez tę zwrotkę :) Ona i pozostałe - podobają mi się. Pozdrawiam.

Czytam Twoje wiersze od tyłu, Anno, a ten jest taki szczególny! I smutny. Kojarzy mi się z życiem tych, którzy mają silną wiarę. Ale oni nie byli smutni. Pozdrawiam, Agnieszka

W wierszu idealna nieidealność tego co ludzkie (chociaż nie zawsze to, co ludzkie jest nieidealne, to nieprawda, że "każdy robi złe rzeczy", nie każdy, a na pewno nie zawsze... ale to już takie refleksy refleksji może nawet niezbyt jasne), a może tylko ja tak widzę :) A własne sacrum nieodparcie kojarzy mi się z ideałami innymi niż te... matczyne. Gratuluję, pozdrawiam :)

Nie dziwię się Czytającym, Komentującym i Wymyślającym interpretacje bo... też do nich należę :) I wymyśliłam tyle, że słowo niewypowiedziane też może być zauważone. Dzięki Tobie przeczytałam o tym, kim była Szeherezada, bardzo Ci dziękuję, i za wiersz też, pozdrawiam!

Joanno Janino, dziękuję, cieszę się, że podoba Ci się opis burzy. Bez dwóch wersów... :( Wtedy będzie mi czegoś brakować. Może te wersy brzmią od czapy? Może trzeba je zmienić? *** Po dłuższym nocnym przemyśleniu, przyznaję rację :)

Tereso, tak, to jest ta metafora - człowek - śliwka :) Bez "ale" miała być pogarda, nie miłość, ale miłość tym bardziej, czego nie napisałam wprost. Ale oczywiście, że miłość. A miłość bez "ale" to ideał, to konkret. Szkoda, że taki rzadki. Nawet jak jedna osoba kocha prawie bez "ale", druga to "ale" dodaje... Dlaczego? Może przez pestkę? Dziękuję Ci za skomentowanie! Anno, dzięki Tobie za rady, z których skorzystam, szczególnie z dodatkowego "i" które dodaje dodatkowy wymiar wiersza :D I na dnie. Teraz dzieci chyba już nie bawią się w wyliczanki, a przynajmniej tego nie słyszę. A gdy miałam kilka lat, ciągle ktoś coś wyliczał. Więc po co pisać wyliczanki :) ? Które "lecz"? Lubię "lecz". Kiedy Ty dodasz wiersz :) ? Pozdrawiam!