Ela_Ale

Za "logos" specjalne dzięki!!! Dynamizm nie jest też zły, a komentarz Twój - bardzo krótki i mądry. Dzięki z serca. Elka.

dziś ostry spadek na Wall Street zderzyły się dwa tiry. niepogoda obok mnie płynie strużka deszczu zbiera krople nieważnych pamięci skrupulatnie wkładam do kosza co jeszcze nieobojętne budzą się powoli demony z antyświatów niedługo za nimi pójdę – dokąd? nie wiem

Bardzo proszę o poprawienie błędów ortograficznych, uzupełnienie znaków diakrytycznych, usunięcie bałaganu - wtedy tekst będzie może czytelny. Pozdrawiam E.

Nooo, to zebrałam głaski! Cieszę się niezwyczajnie. A wyszło bardzo ładnie. Co mam napisać, skoro trochę jestem, jak mamuśka?! Nie, nie, żaruję. Naprawdę dobry wiersz. Całuski. Elka.

Też jestem za. Właśnie nie jest przepsychologizowany, rozprawia się z sarkazmem z przeznaczonym nam czasem trwania. Jest o zwykłości, ale dobrze, rytmicznie napisany. Tylko proszę mi nie mówić, że psychologia i poezja (z małej litery - wystarczy!) nie lubią się i gryzą. Dlaczego? Psychologia to zwykła dziedzina wiedzy (czasem niewiedzy) o człowieku (uwierzcie staremu psychologowi!). Poezja jest z zupełnie innych obszarów, kto ją czuje - wie, o czym mówię. Pozdrawiam. E.

jest lepiej. Krócej, z namysłem. E.

O tym wierszu potrzebowałabym dłuższej dyskusji. O treści. Tu miejsca trochę brak, skoro jest intymny. No, ale - troszkę, jak dla mnie, zbyt patetyczny miejscami. Wers pędzących koniach razi mnie. Grzywy złocące się księżycem także. Ale to tylko kwestia tego, jak wolimy mówić o swoich emocjach. Ja wolę prostymi słowami "ustawionymi w odpowiednim szyku" nie szafując słowem wzniosłym. Tylko kwestia gustu. Nie jest to dla mnie najlepszy Twój wiersz. Inaczej - jego fragmenty są dobre, fragmenty inne - mniej. Powtarzam - to czysty subiektywizm. Ściskam E.

Wrzuciłam, pojechałam sobie szukać słońca, a po powrocie znalazłam miłe słowa od: - Intarsji - cudów może nie ma, ale że zgrabna, to mnie cieszy. Uściski. - Eugi, dzięki za dopisek. Weekend nie był już tak deszczowy. Uściski także. - Aniu, dzięki za pierwsze zajrzenie do mojego wierszyka. Nie wiem, czy zgodziłabym się z tezą, że o filozofiach się nie dyskutuje. Właśnie o nich chyba najbardziej. Mniej o gustach, czyż nie? Ale drobiazg. Ściskam. - Wędrowcze Nieostatni, dzięki za uśmiech no i - perełkę. Czy zasłużyłam? Pozdrawiam miło. - Dyźku, szyfr złamany! Przewrotność była zaplanowana, ale widać - nie zakamuflowałam zbyt mocno. Teraz pięta: myślisz, że nie uznałam tego fragmentu za moją ignorancję anatomiczną? Uznałam, ale zastanówmy się - koniec pięty z kolei wypadłby w śródstopiu i rozmył się w nim, a rozmyte końce bywają nieatrakcyjne.(!) Stąd postawiłam na czubek jako bardziej wyrazisty wiedząc, że jest za mało spiczasty. Daruj, ok? Niezależnie od rozstrzygnięć - całuski. Pozdrawiam i dzięki Wam wszystkim. Elka.

goń mnie, złap za rękaw, czubek pięty, daleko nie ucieknę stąd za życia nawet największa fryga- wiercipięta jest wobec przeznaczenia – tycia. Miłego weekendu może wreszcie w słońcu... E.

Z nerwem. Fajne. No i moje ulubione rymy, co zawsze będę z uporem maniaka dodawała. Ukłonki. E.

Bardzo dziękuję za aprobatę efektu mojej głuchoty. Jakoś wyszedł z niej i oby wracał. Pozdrawiam. E.

Kochani moi. Dzięki za pocieszenie, że to serce słucha, że drgania powietrza i fizyka, że może ucho drewniane, ale z palisandru. Furda! Nie mam do Niej dostępu, żałuję bardzo i brak czasem porozumienia z tymi, którzy Ją czują, mało - potrafią zapisać! Wierszyk powstał, kiedy przyjaciel obeznany z tematem ułożył treść i melodię w tych znaczkach, pokazał mi to i pyta: jak to widzisz? A ja - ślepa. Ale to żarciki. Dziękuję za miłe słowa, a Sylwii za wnikliwe przemyślenia interpretacyjne. Uściski. Elka.

Spróbuję w najlepszej wierze. Fakt, że wiersz jest jakby "biblijny", ale chyba troszkę przeładowany. Jestem laikiem, więc się nie wymądrzam dłużej tylko - serdeczności. E.

Nie znam tajnego języka. niejeden szyfr do myśli bywa granicą dwóch światów droga bez strzałek pod górę nie zbliża pojęć do celu na pięciolinii czarnymi znaczkami w ciszy schowanej przed wzrokiem czarne punkty na bieli zeszytów są rozmową bezdźwięczną i pustą nigdy nie poznam tej ścieżki przed uchem zamkniętej na klucze najkrótszej do ciebie… nie dla mnie

Bardzo dziękuję, Piotrku i całuski. E.

Opieką na ogół się otacza, nie obdarza. Tu są przecinki, tam nie ma. Znowu, jak dla mnie, za dużo patosu. Z wiersza wiem, że ma być dobrze, a jest źle. Ludzie też są tacy i tacy, a to prawda znana. Co to jest Jaśniejące Słońce??? Kojarzy mi się ze Słońcem Karpat (apage satanas!). Oprócz młodzieńczego buntu przeciw złu, "bożkom-prymitywom"(!) itd. nie potrafię znaleźć plusów. Ukłony. E.

Pomijam treść. Nie lubię, gdy na siłę, patetycznie uczy się mnie, starą 9 patriotyzmu. Ostatnio było tego tyle, że się przelewało i dochodziło do "antypatriotyzmów". Za komuny musiałam zachwycać się flagą na akademiach, co pozostawiło we mnie niechęć. Nie do flagi, ale do gadania o niej. Forma natomiast też nie jest najlepsza, choć zamysł dobry, rytmu nie ma, płynnie się nie czyta. Miało być pięknie, a wyszło troszkę "akademicznie" Serdecznie pozdrawiam i proszę się nie gniewać za słowa krytyki, bo może jest niesłuszna, a subiektywna. Elka.

Ładne i żywe słowa. I ulubione rymy. Całuski. E.

Wielu nie umie i nie chce. Bardzo ładny jest ten nasz język, jak widać to w Twoim wierszu. I rymy ciekawe i rytm nie ginie. Wzniośle, ale niebanalnie. :-) Ukłonki. E.

Nie dostaniesz ani z prawej ani z lewej. Ten wiersz jest taki trochę wyprany, ale taki miał być jak i ta zostawiona "sierota". Może zbyt uładzony, ale chyba za mało wczułam się w sytuację. Pielgrzymie, Twoja przeróbka nałożona na to pierwsze tak, jak byś położył makijaż. Jeden lubi saute, inny - zrobione. Fajne. Kupuję i dzięki za czytanie. E.

Bardzo piękna, nietuzinkowa tęsknota. Cztery pierwsze wersy drugiej strofy - szczególnie przypadają mi do gustu. Ukradnę Ci plamienie tęsknotą - fajne! Rymy nad wyraz udatne - nawet nie zauważyłam ich czytając pierwszy raz. Potem patrzę - co to się tak płynnie czyta? A to rymy nienachalne dyskretnie formują tekst. Dobre! Całuski. Elka.

Śmieszny jest ten wierszyk mimo, że rymy trochę zwyczajne i gramatycznie utarte. "Kończymy, miły, dni się skończyły, tak ładnie lśniły nasze mogiły". Tak w skrócie to brzmi, ale tak, jak lubisz podobno emocje, tutaj ich wcale nie ma. Trochę ironii? Trochę pogardy dla związku? Tak się domyślam, ale nie wiem, czy nie opacznie. Tytuł dotyczy...przepraszam - czegoś czy kogoś? No, cieszyć się należy, że coś mamy do czytania, bo już się zaczęłam nudzić. Zaraza jakaś, czy co? Wolę takie wierszyki niż ciągłe wzdychanie - ach, odszedłeś daleko, a ja tęsknię nad rzeką. Miłe słówka. E.

To może nie wnerwianie, ale nie lubię (nawet z powodu nudy) , kiedy ludzie pakują swoje złe emocje w otoczenie. Wszystko można powiedzieć, ale - jak - to ważne. Tak jak agresja rodzi agresję, tak i rzecz ma się ze zwykłą "sympatycznością". To truizm, ale wart wprowadzania w życie wszędzie. Bardzo się cieszę, Pielgrzymie, że "to jest" wzięło górę. Też je wolę. Ukłonki. Elka.

Dzięki za czytanie i refleksje. Bywa, Pielgrzymie miły tak, że trzeba się uśmiechać, choć czasem na bezdechu. Dyziu, bardzo lubię Twoje dywagacje, nawet krytyka z nich wynikająca jest przyjmowalna. Przemku - od Ciebie miedziaka nie chcę, wolę wierszyki ze znakomitymi neologizmami. Pozdrawiam Panów. Elka.