Leszek_Nord

Wiktorze, bo i nad czym tu się zachwycać. Do Hillarowej zajrzę z ciekawością. Dzięki. Pozdrawiam. Leszek

Ech, Doroto, rzeczywistość skrzeczy, ale nie mnie ją sądzić;)Dzięki i pozdrowionka. Leszek

Aż tak? ;) Dziękuję i pozdrawiam. Leszek

Dzięki Januszu. Pozdrawiam. Leszek

Budują się obrazy, nasiąkają klimatem Wschodu. Gałązka oliwna - znak nadziei. Pozdrawiam.Leszek

Nic dodać, nic ująć! Pozdrawiam. Leszek

Owocobranie u Ciebie Agato, lubię ten wiersz od pierwszych słów. Pozdrawiam. Leszek

Przyciągnęła mnie "tajemnica" podążania.Czym innym jest bowiem podążanie za intuicją ,a podążanie za intuicją z zamkniętymi oczami.W drugim wypadku o wiele łatwiej wpakować się w " deszcz za progiem". Opis pomarańczy buduje rozmiary tęsknoty. Dzięki Mariuszu, pomarańcza wydawała mi się bardzo ryzykowna...Pozdrawiam. Leszek

Dzięki Jacku, rozjaśniłeś to, co szukało sobie nazwy. Dopiero po czasie widać, że idąc za głosem intuicji docieramy do celu. Niekiedy trzeba zatem iść w ciemno i zapomnieć co się wie. Pozdrawiam. Leszek Jeśli rzecz jest o intuicji, to jest ona potraktowana dość wybiórczo - wszak równie często bywa otwartą, soczystą pomarańczą, jak cierniem wbitym w dłoń... "Potrzeba" jawi mi się bardziej, jako konieczność wewnętrznego ładu, współbrzmienia ze światem, jego akceptacji - często trudnej i bolesnej... Intuicja nie jest tu bohaterką w sensie dosłownym, jest sposobem, być może nie jedynym, by naszą potrzebę spróbować spełnić. Zaakceptować trudne rzeczy i bolesne i osiągnąć wewnętrzny ład wydaje się prawie niemożliwe. Dlatego strach nie raz oczy podnieść, pytać o najgorsze...Dobrze Marku czytasz. Dziękuję i pozdrawiam. Leszek

najważniejszego nie mówimy sobie prosto w oczy tego o śmierci że wisi na nitce jak ząb mleczny do wyrwania z szeregu gdy ktoś klamkę naciśnie tego o miłości że usycha powoli różą ściętą mrozem wciąż czerwona a pusta już w środku rozsypie się kiedy ją dotkniesz milczymy tylko czasem w ciemnościach wtuleni w łona łkamy udając ekstazę

Dzięki Jacku, rozjaśniłeś to, co szukało sobie nazwy. Dopiero po czasie widać, że idąc za głosem intuicji docieramy do celu. Niekiedy trzeba zatem iść w ciemno i zapomnieć co się wie. Pozdrawiam. Leszek

To jeden z Twoich lepszych wierszy, mocniejszych. Nie odbieram go tak, że piętnuje kobiety. Opis rzeczywistości, która płonie ale to jednak rzeczywistość, nie bajka. Czas, by filozofowie się obudzili, by powiedzieli, co się z nami porobiło. Pozdrawiam Jacku. Leszek

będę jednak poszukiwał, może się uda, dzięki. Leszek

Jacku, Twoje odczytywanie zawsze mnie zaskakuje. Trafia w rejony nieoczywiste, poszerza zakres tego, co wydawało mi się próbowałem opisać. Dzięki i pozdrawiam. Leszek dla mnie widział i wiedział są kluczowe, wewnętrzna rama, zaledwie cząstka szerszego spektrum przeżyć tych mocnych związanych z otoczeniem i mocniejszych, tych internal pressure...popieram bez "jak"...no i powiedz, czy mogłem tym sposobem "skubnąć" to wierszydło, pozdrawiam oczywiście, można ciągnąć dalej, poza "widział" i "wiedział" są jednak one na tyle mocne, że wyczerpują zakres pojęć na potrzeby tego wiersza. Podoba mi się to określenie "skubnąć" , bo wiersz w pewien sposób jest zamknięty w sobie, we mnie. Jedyna otwarta, to pomarańcza ze swoją soczystością i barwą. Są tu wymieszane różne sfery, jak zauważyłeś, ale nie bezwiednie, peel się "czai" ze swoją tęsknotą, ona jest dojmująca, tak mógłby się wiersz nazywać...Dzięki Jacku.

pomijając "niczym" to ciekawa propozycja. Pozdrawiam, Leszku :) Tak to "niczym" nijak tu nie pasuje. Powietrza jest rzeczywiście więcej w tej postaci, ale chciałem żeby było mniej, jak w pułapce... Dzięki i pozdrawiam. Leszek

nie wiem też, czy tak całkiem moje...To "jak" jest dla mnie, dla wiersza ważne. Wydaje się, że coś widzimy, że coś wiemy, a poruszamy się w ciemnościach. Tylko ktoś obok mógłby nas na chwilę z tej beznadziejności wyrwać. Nie wiem, na ile to uniwersalne, na ile czytelne, może rzeczywiście za mało...Dzięki i pozdrawiam wzajemnie. Leszek

Dzięki, jedyny podział, jaki mnie kusi, to w połowie. Spróbuję...Pozdrawiam. Leszek

potrzeba rozmieniona na etap wiedzy i czucia, z równoczesnym pomieszaniem tych sfer, na dłoni uprawiamy czas, czekanie na ból i tesknotę, trafił, pozdrawiam Jacku, Twoje odczytywanie zawsze mnie zaskakuje. Trafia w rejony nieoczywiste, poszerza zakres tego, co wydawało mi się próbowałem opisać. Dzięki i pozdrawiam. Leszek

Dzięki, pomyślę. Przyznaję, że wcześniejsze wersje bliższe były Twojej...Pozdrawiam. Leszek

Przemyślana puenta, całość pachnie jesiennym zbieraniem owoców. Pozdrawiam. Leszek

Trochę nierówny wiersz, rozpala ognie w trzewiach, by potem je wygaszać. Coś mi to mówi, znam te odmieniające się stany;). Pozdrawiam. Leszek

Udało Ci się Stefanie uchwycić puls drogi. Pozdrawiam. Leszek

nie podnoszę powiek idę jakbym widział co może mnie zatrzymać godzina na zegarze deszcz za progiem coś co zaboli kiedy upadnę nie pytam jakbym wiedział co potrzeba żeby przeżyć do jutra i dalej jakbyś była obok otwarta i soczysta jak pomarańcza na dłoni

Miałam zgryza z tym wierszem na początku, ale teraz podoba mi się. Wygrał drugą zwrotką :)) Zgryz z nim, to ja mam cały czas;) Dziękuję i pozdrawiam. Leszek

Czytając odpoczywam, nie męczę się wreszcie;)Pozdrawiam. Leszek