Grażyna_Kudła

Dziękuję, Olgo. Twoje słowa pod wierszem jakoś mnie roztkliwiły, a może zaczarowały... :) Pozdrawiam serdecznie. :)

Pablo, nie obiecuję, że napiszę, ale za motywację - ogromne dzięki. Zgadzam się z "trącaniem", to jest jedna z moich nielicznych prób właśnie. Pozdrawiam :)

Uwierzysz, Marku? Pierwotny tytuł brzmiał: dla jednych świat się kurczy, dla innych rozszerza; Myślę więc, chyba dobrze, że zmieniłam. Tą myśl da się jednak wyczytać z treści, skoro Ty to uczyniłeś. Uniknęłam zbędnego powtarzania myśli. Marku, to ja dziękuję za wspaniały komentarz. Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

Marku, moim zdaniem udane wniknięcie w duszę kobiety i ukazanie jej "od podszewki" Moja peelka miała kiedyś podobnie jak Twoja, zobacz: pozwalałeś kochać siebie nie umiałam przerwać błądzenia za tobą po własnych śladach nawet smycz była niepotrzebna potęgowało gdy zapominałeś spóźniałeś z rozwagą żeby nie za dużo ale aż tak nadto nie pojęłam w porę zmiany wykładnika myślałam - nie kocham -już nienawidziłam nieprzespanych wspomnień puzzli z fotografii nie dam - do naprawy siebie oddam Nie wnikając w interpunkcję, powiem, że w kreowanej roli wypadłeś bardzo "kobieco" :)) Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

Też mam taki słodki wehikuł! Wciąż czuję sentyment do sprzedawców waty cukrowej :) Dzięki za smakowitą przejażdżkę, LO. Pozdrawiam, Grażyna. :)

Bo tu wszystkie chwyty dozwolone, Lo :) Najbardziej się cieszę, że Cię rozbawił. Ze wzruszenia - też :))) Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

To się nazywa pomoc natychmiastowa, nawet karetki mogą pozazdrościć :)) Judytko, to zakończenie z Twojego skojarzenia - bardzo mi leży. Współgra z moim zamysłem, a nie jest tak obcesowo potraktowane jak moje pierwotne. To jest to, czego mi brakowało. Niech żyje warsztat! Biorę, jeśli nie masz nic przeciw... :)) Ogromne dzięki. I buziak należny. :* Proszę Grażynko, nie było mnie, ale teraz odpisuję(: cieszę się że moja sugestia się na coś przydała, J.(: serdecznie pozdrawiam Przydała, bardzo. Pozdrawiam równie serdecznie i jeszcze raz dziękuję :)

Chciałabym i ja... Pięknie pokazałaś, Aniu, jak wielkie mogą być małe rzeczy. Może też częściowo uwidoczniłaś, jak sami minimalizujemy, to, co przecież powinno nas zachwycać, a później tęsknimy jak peel, bo może też nie potrafiliśmy. Ale chcieć, to już połowa sukcesu :) Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

Jeśli skudłałam, to pewnie i ja komentarz "popamiętam" :)) A tak na poważnie, bardzo mi przypadła Twoja interpretacja, Mietku. ps. jaśmin może przeminąć, ale zapach pozostaje, tak jak wiele zapachów dzieciństwa... Dziękuję za czas i czytanie. Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

Wspomnienia, refleksje i obraz przyszłego... Dziękuję, Popsutku, że zaglądasz i czytasz. Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

To ja dziękuję, Wan, za przemyślenia zostawione pod wierszem. Spodobały mi się "wzorce na jutro" - takie właściwe. Pozdrawiam. :)

Bardzo mnie cieszą Twoje słowa, Rafale, pod moim. Dziękuję za czytanie i ślad. Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

Olku, jesteś wielki :)) Pozdrawiam. :)

Puk, puk - czy to nie warsztat przypadkiem? Chyba dobrze trafiłam, Olek pewnie też... :)) A wiersz, Olku - powiem tak trochę po "Twojemu" - zwałowy :))) Pozdrawiam :)

jak zwykle otworzyła matka. z pozoru nienaruszona wiekiem a jednak łagodnie wycofująca się z życia najpierw przestała odwiedzać brata. w dzieciństwie (wiem z opowieści ) wszędzie razem po drzewach płotach. teraz mieszkał za daleko na obolałe nogi do mnie robiła najazdy w każdą sobotę. nie mogła wytrzymać bez widoku dzieci. dźwięcząc altem stare romanse zaczynała przeróbki - nie pamiętam ostatniej przemierzyłam obszar od starego tableau nad pianinem - z twarzą młodzieńca o chmurnym i górnym spojrzeniu - do fotela z płaskorzeźbą starca wprawioną w miękkie oparcie. ojciec często opowiadał o dzieciństwie wciągał w krajobrazy swojej bytności. w pół - obecnej twarzy dostrzegłam że tkwi tam i nie chce się wydostać w znajomym mieszkaniu odnalazłam bezład i porządek wniknęłam w niezachwianą stałość przedmiotów zabłąkana w swoim i nieswoim już życiu. trwając w poczuciu nieprzemijalności w przemijalnym uległam czarowi przestrzeni miedzy zdjęciem a fotelem. kilkadziesiąt lat odmierzone w kilku krokach do przyszłego świata

Inna sprawa, to, że jelito może być formierką*, ale może też zadziałać jak niszczarka – i tu jest rola poety, niestety:) *maszyna służąca do wykonywania form odlewniczych z mas formierskich. Głównymi operacjami formierki są: zagęszczanie masy, obracanie formy oraz oddzielanie modelu od formy. W zależności od sposobu zagęszczania masy formierskiej rozróżnia się formierki: prasujące, wstrząsarki, ubijarki, narzucarki i nadmuchiwarki. Poeta też takiej maszynki potrzebuje – musi wyprasować wiersz, wstrząsnąć czytelnikiem, cokolwiek ubić tekst (albo pianę z komentatorem ), narzucić swój punkt widzenia i nadmuchać wszystkim, którzy się z nim nie zgodzą …. :)))) To żart, ale ile w nim prawdy… Nie, właściwie, to tylko moja teoria spiskowa :)) Pozdrawiam, Olku. :) no to idę na całość moja maszynka już gotowa ;) pozd W takim razie - pozostawiam Cię, Olku, w skupieniu... Żart! :))))

o masz, a ja do "jaków" nic nie mam i nawet je lubię, czemu? może dlatego, że dają dźwięk;) pisanie rozgrzewających tekstów daje większą adrenalinę niż skok na bungee, nie wspominając o puszczaniu latawców we dwoje;)) nie łatwo jest rozpalić kobietę, dlatego tym bardziej jestem rad z Twojego powyższego wyznania:)) dziękuję za czas, czytanie i komentarz pozdrawiam r Ups, trochę się zagalopowałam, sorki :( Ale latawce, też bym popuszczała... :) Ściskam, Rafale. :)

Inna sprawa, to, że jelito może być formierką*, ale może też zadziałać jak niszczarka – i tu jest rola poety, niestety:) *maszyna służąca do wykonywania form odlewniczych z mas formierskich. Głównymi operacjami formierki są: zagęszczanie masy, obracanie formy oraz oddzielanie modelu od formy. W zależności od sposobu zagęszczania masy formierskiej rozróżnia się formierki: prasujące, wstrząsarki, ubijarki, narzucarki i nadmuchiwarki. Poeta też takiej maszynki potrzebuje – musi wyprasować wiersz, wstrząsnąć czytelnikiem, cokolwiek ubić tekst (albo pianę z komentatorem ), narzucić swój punkt widzenia i nadmuchać wszystkim, którzy się z nim nie zgodzą …. :)))) To żart, ale ile w nim prawdy… Nie, właściwie, to tylko moja teoria spiskowa :)) Pozdrawiam, Olku. :)

Teraz powiem krótko: bez skazy :)) Pozdrawiam, Rafale :)

I o to chodzi! Poezja to tylko układanka słów, do której trawienia niezbędny jest czytelnik. Z podziękowaniem za zajrzenie, pozdrawiam. :) edit: literówka, sorki :)

Aniu, Twój wiersz w formie i treści bez skazy. Jest taki miękki, na pewno tak bym poczuła, gdybym go dotknęła. Więc dotykam, dotykam... Nawet to: -gwałtownych. wzburzoną, spienioną, bezwstydną- też jest podane miękko, że nie zgrzyta z całością, do ukojenia... Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

A ona, to pewnie kotka na gorącym blaszanym dachu... :) Taki żar ciał, może bić tylko od kochanków, których splata miłość, nienawiść, gniew... wszystko, co co towarzyszy dzikiemu pożądaniu. I to jest dopiero spełnienie! Czytałam żarliwie, uwielbiam erotyki, a rzadko czytam je u poetów płci męskiej. Więcej, więcej... ;) Nie podobają mi się tylko te dwa "jaki" w pierwszej zwrotce. Osobiście widziałabym kobrę w kochanku, niż bycie "jak kobra" :))) Takie przeobrażenie: od łagodnego kociątka do drapieżnego gada- to potrafi tylko niewielu.. ;) a np: mruczałem na dachu... ...wydałem z siebie syk kobry z przedmieścia miasta aniołów I już po jakach. Ale wiersz Twój, Rafale, a mnie rozgrzał :))) Pozdrawiam, Grażyna :)

Gratulacje, Rafale.Czytam wiersz bez skazy - w treści. Natomiast trzy ostatnie wersy potraktowałabym enterem - tak dla formy, ale wiersz oczywiście Twój. Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)

Dziękuję, Aniu, że przybyłaś z pomocą. Jeszcze nam warsztat nie padł, mam tu dowody na piśmie :))) Wykorzystałam sugestię, Judytki, mam przeczucie, że tak zostawię. Buziak za dobre słowo, Aniu. :*

Poruszasz Grażynko trudny temat. Zawsze jest druga strona medalu. udaję że nie widzę już trudnych powrotów rozpiętych guzików krawatów na bakier drzwi zamkniętych cicho (ja tak nie potrafię) skarg których bez liku a przecież nie skarżę się że kłamiesz gdy mówisz dobranoc po prostu się martwię po cichu nie na głos Aniu, przepiękny wpis zostawiłaś pod moim. To jest jakby odpowiedź tej "drogiej" To jest świetna rozmowa, chociaż ani on, ani ona żadnych słów nie wypowiada. Takie ciche skargi naszych peeli, niewypowiedziane , dlatego ktoś to musiał za nich powiedzieć (napisać... :) I tak właśnie bywa: w tym , czego nie sposób wyrazić - kryje się najwięcej poezji. Dziękuję, Aniu za zrozumienie. Pozdrawiam serdecznie, Grażyna. :)