Alicja_Wysocka

@MigrenaNo właśnie - takie sekwoje np. - tysiące lat żyją, a żółwie - setki. A my?

@andrew Też lubię się czasem "zawieszać" Wtedy czas staje w miejscu :)

stroiła strofka miny i fochy kiedyś przed marnym poetą za to że brzegi ma częstochowskie no i przesłanie nie to nie marudź tyle bo rozmontuję a wtedy ci będzie gorzej nie znajdziesz rymu ani średniówki rozłożę ciebie na prozę

@Dekaos Dondi Dobra, dobra, bo ja wciąż nie rozumiem wielu rzeczy, no to sobie mrugam :)

@MigrenaTwój wiersz dotyka granicy, której człowiek od zawsze próbuje dosięgnąć - tego, czym jest odejście i co z nas zostaje, kiedy ciało milknie. Czytam Twoje słowa i widzę, jak różnie ludzie próbują to rozumieć. I czasem trudno te perspektywy pogodzić, bo każdy nosi w sobie inną mapę, często nabytą nie z Ksiąg, lecz z obiegowych pojęć, tradycji, wyobrażeń. Nie chcę więc oceniać, tylko powiedzieć, że Twój obraz ten moment przejścia, ten zanikający blask pięknie pokazuje, jak bardzo próbujemy nazwać to po ludzku.

@Berenika97 Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi. Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść. To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja. Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość. Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”. Nie znał przyczyny swojego bólu. A mimo to nie złorzeczył. Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.” Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia. Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie: gdy im się poszczęści mówią o "diabelskie szczęście miałem" gdy ich spotka nieszczęście mówią „kara Boska”. Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu. A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika. I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią: wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła. Ojej, ale się rozgadałam, sorry.

@Dekaos Dondi Ale jak znowu napiszesz jakieś Straszydło?

Dasz radę, jak zawsze :)

@Dekaos Dondi No dobrze, że nie przeczytałam tego przed snem :)

@StukaczTo tylko mała podpowiedź :)

@Omagamoga Bez pytania kogolwiek, napisałałabym ó, a Ty rób, co uważasz.

@tie-break Duszko, no kto Cię tam nie chce nosić na rękach? Przecież to tańsze niż kupowanie butów. Zostawiam uśmiech :) Ale wiesz, dobre chęci, to już połowa. To też sporo.

@Omagamoga Mam to: Przegląd od AI Poprawna forma to skłócić z "ó". Słowo to pochodzi od czasownika "kłócić", w którym "ó" jest pisownią niewymienną, którą należy zapamiętać. Skłócić: doprowadzić do kłótni. Skłucić: jest niepoprawną formą.

@Wakss, dziękuję :)

@Omagamoga Dobra, Ty jesteś autorem :)

@Omagamoga Cześć! Zatrzymało mnie słowo ‘skłucaj’ w Twoim wierszu - nie spotkałam się wcześniej z taką formą. Czy to celowy zabieg, styl, rytm, czy literówka? Nie powinno być skłócaj?

@Stukacz Zastanawiam się, czy nie warto byłoby rozbić to na kilka zdań, bo przy tak długiej frazie wiersz trochę traci oddech - choć klimat pozostaje mocny.

@kano Wiersz jest bardzo liryczny, miękki w brzmieniu, pełen tęsknoty - wszystko w nim płynie spokojnym rytmem. Zastanowiło mnie tylko jedno słowo: „szwędzą”. Wiem, że jest poprawne, ale ma dla mnie odrobinę potoczny, szorstki odcień i przez to wybija się z całej delikatnej tonacji wiersza. Może to tylko mój odbiór, dlatego zapytam - czy użyłeś tego świadomie, jako kontrast? Pytam z ciekawości, bo reszta jest tak subtelna, że to jedno słowo od razu zwróciło moją uwagę. Bo jeśli ma być koniecznie do rymu, to znalazłam jeszcze słowa błądzą snują krążą migoczą przemykają

@Dekaos DondiA co, zaczęła się kampania wyborcza? Dobra, dobra, przed, to wszytko obiecać :)

@Dekaos DondiSkupuję wygłupy myślowe :)

@[email protected]ęki, że zajrzałeś, ot takie życie też bywa :) @Wędrowiec.1984Tylko dodam, że podsłuchiwałam pod drzwiami wierszyka, pozdrawiam serdecznie :)

@Berenika97Ten wiersz jest jak spokojna, choć bolesna refleksja nad tym, że granice fizyczne, polityczne, społeczne - często powstają kosztem ludzkiego życia i cierpienia. Jednocześnie widać w nim wrażliwość wobec człowieka i światło, które powraca w ciszy, niezależnie od ludzkich sporów i krwi zapisanej atramentem na mapach.

@Wędrowiec.1984Twój wiersz jest jak rozmowa z czasem – dokładna, policzona, a jednocześnie pełna ciepła i napięcia. Ta gra sekundami ma w sobie rytm, który prowadzi czytelnika jak po nitce, aż do samego oddechu. Podoba mi się, jak łączysz precyzję ze zmysłowością - tak naturalnie, jakby jedno było przedłużeniem drugiego. U Ciebie nawet chwila potrafi dostać swoje miejsce, wagę i temperaturę.

@Sylvia Dziękuję - to historyjka, którą opowiedzieli mi znajomi. Nie ma w niej nic szczególnego, oprócz puenty, która jednak może - jeśli trzeba - czegoś nauczyć.

@Adam Zębala, @KOBIETA, Ukłony :)