Anna_M.

tak, jesteś szalony

Podoba mi się tylko "wstyd zakryty powieką", reszta nie dla mnie, ale nie dla mnie być musi:) pozdrawiam.

Bardzo mi się podoba, gładko się czyta, bardzo dużo "zatrzymań", zdjęć rzeczywistości pojawia się w myślach. I zakończenie jest dobre. Wszystko mi się podoba, od początku do końca; pozdrawiam.

Tak sobie myślę, że blizny są dobre... i potrzebne, potrzebne, bardzo potrzebne, by pamiętać, by się nauczyć, tak, blizny są dobre; pozdrawiam.

Więcej tu emocji niż "wierszowatości", ale podoba mi się,pozdrawiam.

Czasem tak trzeba chyba. Ironia wyjawia jednak, że pustka nie jest bezbrzeżna :/ , czy wystarczy jej by "odsapnąć"?

Jak dla mnie to dobry wiersz, dobry, bo zawiera w sobie mieszankę - jest tu i zmysłowość, delikatność i żywioł. Przy tym konsekwencja i porządek. Jedynie ostatni wers mi nie pasuje, ale generalnie wiersz jest śliczny. Pozdrawiam.

A Pan Rafał, jak zwykle, tak i dziś dla mnie miły :) Dziękuję bardzo. Trzy Wielkie Buziaki ;p

Dziękuję za miłe słowa:) pozdrawiam.

druga zwrotka mi się nie podoba pozostała część średna pozdrawiam

słyszeć swoje szepty będąc przed samą sobą myśli wyrywają się z gniazda by zobaczyć same siebie kaleczą się szkłem obijają się o iluzję same o siebie potłuczone wracają do samych siebie i czuję wszystko samą siebie samą sobą mam łzy za paznokciami krew między palcami we włosy oset wplątany czas zatoczył krąg kiedy odwracałam głowę patrzę by usłyszeć samą siebie by pojąć swój płacz

Dziękuję, również pozdrawiam.

Mi podoba się myśl o dymie, unoszącym się nad zgaszoną świecą, bo działa na wyobraźnię, ale forma przedstawienia tej myśli - niekoniecznie. Poza ostatnią zwrotką, która jest świetna, choć wersyfikacji nie rozumiem. Najładniejszy wers -"w oczy świeci mi księżyc". Pozdrawiam serdecznie.

Mam nadzieję się kiedyś "doszlifować". Dziękuję bardzo za słowa i pozdrawiam gwiaździsto - księżycowo nocnym uśmiechem :)

Dziękuję za opinię i życzenia :) pozdrawiam, życząc słońca w duszy.

Słaniamy się nad pustą filiżanką, tylko ja i ja. Otwierasz oczy, kiedy wołam cię wzrokiem. Jak już się lepiej poznamy, pójdziemy razem na łąkę. Wtulając lica w jej wonne włosy, rzucimy myśli na szumne fale zieleni. Powieki przysłonimy gałązką jaśminu, niech wszystko płynie, odpływa..., jak już się lepiej poznamy. Lecz dziś jeszcze zazdrościmy ci sukni, wiosno.

Dziękuję bardzo za opinię. Życzę nieśmiertelnej nadziei:)

Dziękuję za poświęcenie czasu wytworowi mojej myśli. Mam nadzieję, że następnym razem będzie lepiej,pozdrawiam:)

Zastanawiam się nad takim zakończeniem: że też do głowy przyszło uczynić mnie dnia szóstego

tak sobie myślę, - nie wiem co z psychiatrą, ale końcówkę faktycznie wypadałoby zmodyfikować. I tak zrobię, kiedy przyjdzie mi do głowy sensowne rozwiązanie.

;p :)

Zbyt oczywiste? :/ myślę, myślę, m... pozdrawiam

hmm proponuje Pan tak zostawić tylko: "a kot nawet ciemną zimą nie realizuje recept " ?? Dziękuję za opinię, zastanowię się zaraz nad psychiatrą, pozdrawiam.

przewróciłeś obecność jak ja stronę wystarczyło na genezę kartkuję swoją płaszczyznę tropiąc posklejane kartki co pominęłam w pajęczych sieciach ćma nie myśli o Bogu a kot nawet ciemną zimą nie realizuje recept od psychiatry że też do głowy przyszło uczynić mnie dnia szóstego

Zapewniam, że staram się prawie tylko o to, by NIC nie było u mnie przesadnie rozpędzone :) Inna sprawa, wymykamy się sobie samym jako również nasze dzieła. Tak, przydałaby się kontrola nad samym sobą/samą sobą. Podoba mi się ten wiersz.