Messalin_Nagietka

Marku - do czego powrót - może odwrót? pozdrówko MN

chyba Coolt'ie "osrebrzę" - wiersz jako ikona wschodu mi wchodzi w głowę pozdrówko MN

Topole o tej porze - styczeń luty sieją cóś alergologicznego - Marku gdzieś je zagubiłeś w tym pięknym swym krajobrazie - ale treść jest ok pozdrówko MN

gustowna obserwacja i porównanie do putina pozdrówko MN

cóż ze snu - pozostałości jak okruszyny unosić trzeba do nieskończoności dnia - kominiarz zagląda do komina pozdrówko MN

był taki wiersz Gajcego - kolęda - może nie o tym samym - ale też w tej formie jak Twój Seweryno - rzeczywiście powinno się pisać o tym miejscu - bo dzisiejsze pokolenie - jeśli o Oświęcimiu to o zgrupowaniu hokeistów mówi - a o pobliskim obozie nic - a powinni - przeczytam go moim dzieciom MN

sugerowałbym "załamaną" zapałką - była w tym kwintesencja odbić i załamań i rozszczepiania - co myślisz? pozdrówko MN

wybacz, że się wtrącam - może jeszcze jedno małe co nie co: "na linie początku i końca" sam już nie wiem pozdrówko MN

drugi raz wstrzymuję oddech - Amandaleo - żagle są w tym wierszu bardzo ważną istotną przenośnią - wędrwania - żagle jak marzenia pozdrówko MN

Seweryno - moje ukłony - naprawdę nie wiem co Ci odpisać - chyba też wstrzymam oddech pozdrówko MN

Izabelo - troszkę mi przeszłość przeszła przez wrota wyobraźni - taka daleka - kiedy maluczki byłem - takie urywane kadry - tak odbieram Twój wiersz

podawaj MN

ciężko jest z uspienia w miasto wejść - szczególnie jak dymami zryte - a o dostarczaniu do skojarzenie z dostarczaniem mleka do sklepów z lat 70-tych MN

deli s- troszkę ta twarz w jedną stronę wykrzywiona - nie dajesz mozliwości zobaczenia czego kolwiek prócz swych słów - spróbuj coś skrócić MN

Robercie - sugerowałbym tylko jedno - zminę drugiej i trzeciej strofy na jedną: "nieziemskie na linie" chyba wystarczy pozdrówko MN

zakwasem plecionki nawietrznej planety spękany żaglowiec w rozdrożu orbity, konturem pływaka zważonej tandety, umyka głębinom i w fali zaszyty, niepewny jak zwierze, czy jutra dożyje wśród cienia ruczaju jednako czas bije, oddechem więc w zegar, niech wskaz swój utlenia, rozpali kołowrót, spopieli przyszłości, by w chwili spowitej wśród śnienia, bez cienia mógł każdy oddechem się w sobie umościć, jak bóstwo z pucharem bez znaku korozji, doznawał płynącej przez ciało ambrozji, na pokład, do steru, kotwicę podnosić i żagle rozwijać jak kartki z zeszytu, po których w przyszłości żaglowca unosi chęć przejścia orbity bez rytu i mitu, puszczając powolnie swe płótna jak modłę, do cząstki powietrza, by dało mu oddech.

dziękuję Bogdanie za koment - już myslałem, ze nikt niczego nie dopisze - a tu, hihihi - jeśli chodzi o część o ten motyw "żywota" - to troszkę może średniowiecznie wyszło - ale i z szacunkiem dla wcześniejszej epoki - chwytając niepewność ... - czyli czas-wiatr - napoju żywota - wody - tak to przynajmniej ja widzę - co do Nemo - to rzeczywiście masz rację - już poprawiam pozdrówko MN

azali z tego motka nie wystawia pyszczka kotka? kot pod spódnicą mógłby być tylko lwicą pozdrówko MN

dziękuję Areno MN

hi - klimat ostry jak krawędzie szczytów dziękuję Natalio MN

Czarna - no "czo" - tylko nie tak wysoko, hi - maluczkim przed szangiem MN

Amandaleo - dzięki, hi - to tylko krótka nowelka MN

a na to Faustynek - Wąbrzeźno, Wąbrzeźno mnie wszysko nie jedno lub wszysko jedno MN

jej - co za barw ciepłość weź się na mnie nie złość bo spytam - myślom dając sio czy to początek poznania czo? pozdrówko MN

zauważam obserwatora który trzyma się, w podsłuchu lgnąc czasem - coś przeoczy i zapyta z kulturą - czo mówiłeś, czo? pozdrówko MN