Messalin_Nagietka

a może byś przetłumaczył tę francusczyznę? z ukłonikiem i pozdrówką MN

Aniu - a może byś coś jeszcze dodała o tych melodramatach? z ukłonikiem i pozdrówką MN

piękne coś małego - tym razem mnie ująłeś - czas zawirował - jak te planety skute lodem i czym tam kolwiek innym z ukłonikiem i pozdrówką MN

Rintrah - ok - tylko, że ciepło to rodzaj energii - a tu nie widzę jakiegokolwiek połączenia ani fizycznego ani chemicznego - a makaronizm - cóż - no nie wiem jak to nazwać z ukłonikiem i pozdrówką MN

dzięki dziewczyny za komenty - oczywiście miejscowości dość w okolicy i w całej Polsce - więc - spróbuję jeszcze z ukłonikiem i pozdrówką MN

tak - czasami to Polska a czasami to my sami ją tworzymy z ukłonikiem i pozdrówką MN

Kozaka tutaj nikt nie widział chyba, lecz się zapierać nie ma o co, wszakże kościół i cmentarz z dość daleka widać, a ludzie w bogu żyją, no bo jakże można być we wsi odmieńcem, bez przyczyn nikt nie zmiarkuje na cały Koziczyn. Jedno – się korzyć, a drugie – na swoim to można wszystko prócz na boga gadać i nic tak swary chłopskiej nie zagoi jak jedne głębszy i kum-kumy rada, jak za Kozaka być gdy wokół chłopi, bodajby wszystkich zakłuć czy potopić. Lecz wieś na wzgórzach, choć Mazowsze tutaj i wśród sąsiadów porachunki stale wiatr zmiatać musi a przestrzeń zatruta na strony nosi, jacy to górale, z bogiem i sobą na krzyż i na bakier i jeszcze jeden chciałby być Kozakiem. Bo kim by jeszcze? Jakim to artystą, By gospodarza inni za coś mieli, i do kościoła chodzić z duszą czystą jak ksiądz przykazał – przy każdej niedzieli być, kiedyż w śmierci ktoś z obcych zapłakał w dół Koziczyński, na obraz Kozaka. -------------------------------------------------- od autora: Koziczyn i Koziczynek – dwie wsie (obok siebie), w pierwszej gospodarstwa a w drugiej jeno kościół i cmentarz, położenie – pow. ciechanowski, na garbie opinogórskim na skrzyżowaniu dróg Szulmierz-Wola Wierzbowska i Radomka-Kołaki.

Jacku - w Kuskowie przez pewien czas mój prapradziadek stawy miał i jakoś mnie strzeliło by o górze rozebranej, rozgrabionej napisać z ukłonikiem i pozdrówką MN

ech, co to? To współczesna poezja? Z której strony? Wybacz Tutsi ale wydaje mi się, że odbieram na zupełnie innej fali – może poza współczesnością z ukłonikiem i pozdrówką MN

galeria jak się patrzy – ostatnio prosiłem Cię abyś wiersz na „nierymowany” przerobił – w tym wypadku tylko ostatni rym – może by coś na opak, podpowiadać nie będę z ukłonikiem i pozdrówką MN

Święte Miejsce - wieś ta nosiła nazwę Bartny Borek i znajdowały się tu liczne barcie z pszczołami. Około 1700 roku w koronie lipy objawiła się tu Matka Boska, co widziały 3 dziewczyny. W miejscu objawienia znajdowała się studnia, z której woda okazała się być cudowna. Przez wiele dziesiątków lat ludność pobierała wodę z tej studni i używała do celów leczniczych. Woda utrata cudotwórczą moc z chwila utopienia w studni dziecka przez przechodzącą tędy Kurpiankę. Studnia została zasypana, jest to echo niechęci okolic Przasnysza do Kurpi i obciążanie ich, co cięższymi winami, nawet w legendach. W wieku XVIII ustawiono w tym miejscu murowaną kapliczkę, otynkowaną, na planie koła. Kościół parafialny p.w. Narodzenia N.P. Marii wzniesiony w wieku XIX/XX, rozbudowany w 1950 roku. Pierwotnie była tu drewniana kaplica filialna parafii w Przasnyszu, wzmiankowana w 1817 roku, we wsi zwanej wówczas Bartny Borek. Erekcja parafii w 1908 roku, w tym czasie zmiana nazwy wsi.

Na Świętym Miejscu kościół i dwie strzechy, jedna malutka jak skrzynka na listy, lecz w środku Maria, a drugi dom klechy, ot, kościelnego albo organisty, co przy kościele służył a poza tym grabarzem bywał, miał więc dwa etaty. Tak z dnia i nocy – stróżował przy świętej, zerkając czasem na złoto z ołtarza i takie było to chłopstwo zawzięte, że nawet myszy kościelnej wygrażał by w czas nabożeństw nie miała ochoty na fizjologię lub tracenie cnoty. Grając zaś, z chóru, na wiernych spoglądał, Czy już któremu niespieszno w zaświaty. traf chciał, że zawsze ta nieboska sonda kopanie dołu wyznaczonej daty miała swój koniec, póki raz przed księdzem z „organów” nie spadł i nie powstał więcej. A ksiądz odjezdny był, więc na bok trupa i za dwa dni się zjawił z nowym klechą. Ja bym takiemu oczęta wyłupał, lecz że to Święte miejsce jest poniekąd ze skruch trzeba było dół wykopać no bo z nowego klechy był jełopa. Dwie lewe ręce miał też do sprzątania, do pilnowania i kościelnej służby. A o organach, mówił, że to mania Staroświeckości, choć czasami mógłby, Gdyby mu kto tam miał zapłacić z wiernych. W końcu wystawił na posługę cennik. I tak to bywa. Nawet w miejscach świętych. Chcesz coś, to zapłać, mówiąc, że „co łaska”. Bo „trza” się silić i wystawiać sprzęty. I tak po dołach, chociaż droga płaska przyszło grosz rzucać, by marzyć o szczęściu, lecz czy to tylko w owym Świętym Miejscu? Ech, co tam nauka, ksiądz od jej głoszenia. A mi się nie chce już wierzyć w ten rejwach. Tak o następcu myślę z utrapienia oby Maryi nie przerobił w „mail’a”, a ksiądz leniuszek takoż w interesach nie zaczął prawić mszy na sms-ach! -------------------------------------------------------- od autora: proszę nie łączyć wykorzystanej tu nazwy wsi z wymyślonym przeze mnie zdarzeniem, które odnosi się do współczesnych rządzących może naszym krajem lub czym innym. Święte Miejsce – wieś spod Przasnysza, ok. 7 km (okolice Bartnik). W miejscowości tej urodził się Edward Kupiszewski (już nie żyje) – znany w kraju poeta i pisarz, kolega mojego ojca (pamiętam jak miałem jakieś 5-6 lat jak zabrali mnie na wyprawę do Opinogóry).

myślę, że wspaniały temat poruszyłeś, nauka słowa – pierwsza i ostatnia część – najdokładniej to oddaje z ukłonem i pozdrówką MN

Jać – jakoś nie odbieram – choć ostatnia strofa jakby bliska mi Z ukłonikiem i pozdrówką MN

ale ten wiersz się sam z siebie niesie że zapominam – wiosna to czy jesień? z ukłonikiem i pozdrówką MN ps. Leszku – w niektórych miejscach bark rytmu – ale czy każdy wiersz rymowany ma mieć rytm? Czy każdy wiatr wieje z tą samą prędkością? Czy ziemia obraca się zawsze i wszędzie?

A mnie śmiertelność, choć daleka, Takoż z fortecy wodą ścieka Bo po cóż bronić ciało, które Od duszy oddzielone murem I gnije wewnątrz a poniekąd Szoruj „Waść” oczy bo na wieko „trza” zapracować, bez kamienia Schodzą jedynie „się” marzenia z ukłonikiem i pozdrówką MN

No to też będę wiedział – co to wyobraźnia Dziękuję z ukłonikiem i pozdrówką MN ps. zauważam zainteresowania poety tematem koło-aborcyjnym

nawzajem Pawle z ukłonikiem i pozdrówką MN

Zauważał kolejność sznura nurtu socjologicznego – pan Karasek też staje na balkonie i coś tam z herbatą gaworzy, pan Gąsiorowski woli w fotelu i wielu innych – poprzednicy chwalili, ja mogę tylko za pisownię poprawną – polską, reszta jakby odstawała od poezji, jej – od tej poezji, którą zachwycałbym się, bo dla mnie Tomaszu napisałeś prozę poetycką, z końcową przenośnią płaszcza, typową dla nurtu (o którym już wcześniej pisałem) z ukłonikiem i pozdrówką MN

Powinieneś zaprosić do współpracy jakiegoś genialnego grafika i wydać tomik z ilustracjami swoich wierszy. Myślę, że wielu by chciało mieć takie dziełko na swojej półce. Sokratexie - z miłą chęcią, jeśli masz jakiś pomyśl to podpowiedz, nie wiem jak to się robi z ukłonikiem i pozdrówką MN

dziękuję Sewerynko z ukłonikiem i pozdrówką MN

no Jacku nie wiem co napisać, a może ja ta Krępa Stara, jej - tylko alkoholikiem nie jestem, hi dziękuję bardzo z ukłonikiem i pozdrówką MN

Może i trzeba ale ja to widziałem i tak widziałem oczyma kwiaciarki, a bez rymów to nie byłbym ja. Pozdrawaim Leszek :) spróbuj - warto - zrób to dla poezji z ukłonikiem i pozdrówką MN

Co do ostatniego wersu – to myślę, że zależy od kultury obyczaju danej panny, a także od ogólnie przyjętych zasad w danym społeczeństwie – ale co tam się rozlewać, lepiej dociekać – wiersz wchłonąłem, sam nie wiem czy przed czy po, po prostu – szamałem Z ukłonikiem i pozdrówką MN