Sylwester_Lasota

Wydaje mi się, że zdecydowana większość mężczyz niekoniecznie się z tym ostatnim argumentem zgodzi 🤣... kobiet zresztą chyba też 😉.

Scenariusze dawno znane, co się stanie wiemy. Amen.

Romantyzm w najczystszej postaci, niemal esencjonalny. To lubię. Pięknie! Pozdrawiam

Kiedyś pracowałem z pewnym Rosjaninem. Raz weszliśmy na podobne tematy, powiedział mi coś takiego: Nie wszyscy mogli się w Rosji urodzić i pewnie dlatego tak wielu chce w niej umrzeć. Pozostawię to bez komentarza. Można tu dodać, że tylko Polacy zdobyli Moskwę i tego Rosjanie nie zapomną nam do końca świata. Do dzisiaj świętują dzień opuszczenia jej przez polskie wojska. A nastroje Polaków wycofujących się z Rosji z pewnością były minorowe. Carscy tłukli ich niemiłosiernie, tak daleko, jak mogli za nimi podążyć. W miejscowości, z której pochodzę jest zapomniana zbiorowa mogiła takiego oddziału rozgromionego przez siły rosyjskie w czasie odwrotu. Skąd wiem, że byli w nim Polacy? Mój przodek przetrwał ten pogrom i ukrył się w pobliskim gospodarstwie. Następnie ożenił się z dziewczyną z tej rodziny i został tam już na stałe, dając początek nowej gałęzi rodu. Pozdrawiam

Dokładnie

Też się ostatnio dosyć często zastawiam czy nasza obyczajność, kultura, postrzeganie świata, poczucie estetyki, itd., itp., zmierzają we właściwym kierunku. Niestety konkluzje wyciągam z tych rozmyślań niespecjalnie budujące. Pozdrawiam P.S.: Mówiąc szczerze, to miałem na myśli raczej dziecko :), ale interpretacje zawsze mile widziane :). P.S2: Czytam teraz ten wiersz i wydaje mi się straszne niedoskonały... chętnie bym coś zmienił :))))))))))))))))

Świetny wiersz, pod każdym względem. Pozdrawiam

Super.

Niestety błędy na mapach się zdarzają. I na tych papierowych, i w tych elektronicznych. No, ale to tylko narzędzia, jak napisałeś. Również pozdrawiam Dziękuję. Pozdrawiam.

Przytłacza mnie ten tekst swoim pięknem i wysublimowaniem. Świetny... jak zwykle. Przyznam szczerze, że nieco zazdroszczę konsekwencji doskonałości stylu. Mi się zdarza coś dobrze napisać, ale to są właśnie zdarzenia, a nie taka stałość, jak u Ciebie. Pozdrawiam :)

A ja jeszcze trzecią w zapasie miałem. Tak na wszelki wypadek, gdyby obie padły :))). To była dosyć długa trasa.

Gorzej, kiedy jedna z dwóch prowadzi na manowce, a nie ma pewności która. Ostatnio jechałem na dwie nawigacje i... momentami, to nawet zabawnie było. Komendy: "Skręć w lewo", "Skręć w prawo" zdarzało się, że padały niemal jednocześnie. Dzięki za czytanie. Pozdrawiam

Doskonale wpisuje się w opisywane klimaty :) Pozdrawiam

Byli jak dwa zgodne gi pi esy. Trasę wyznaczali jednomyślnie pod zadane z góry im adresy. Życie się toczyło równą drogą, lecz, przez oczywisty błąd w systemie, dzisiaj porozumieć się nie mogą. Ona powiedziała: "Teraz w lewo", w tym samym momencie, gdy on wyrzekł: "Na skrzyżowaniu skręcamy w prawo". Od tej pory, choć w tej samej skrzyni, żadne skorygować się nie może, więc tylko wciąż jedno drugie wini.

Dziękuję.

Św. Augustyn napisał coś takiego: "Walczyły we mnie dwie dusze. W tej walce byłem po obu stronach". To niedokładny cytat, ale myślę, że stanowi jakiś przykład podobnej multiplikacji jaźni. Pozdrawiam.

Jedzie do końca. Dzięki za czytanie. Pozdrawiam.

Dzięki.

Przyjmuję to jako pochwałę powyższego tekstu :). W związku z tym... Dziękuję :)

:) Bardzo dziękuję! Pozdrawiam :)

Na krańcówce stoi kozioł, dalej jechać nie pozwoli, tutaj drogę kończy pociąg, na plantacji krematorii, które w popiół wszystkich zmienią postępowo i wydajnie, proch się zmiesza z czarną ziemią, Kozioł na niej ma już stajnię.

Chyba nie. Dziękuję 😀 Również pozdrawiam.

Wyrzucili maszynistę, wyrzucili konduktora, dróżnik ledwo z życiem uszedł, majtki wiszą na zaporach. Na rogatkach świateł feria, nie przestawia dróżnik zwrotnic, bieg pociągu się zapętla, więc o cud się tylko modli. Pozdrawiam.

Kto się wstawi, ten się wstawi i serduszko mu zostawi. Hej!

I postawił się... :) Pozdrawiam