Sylwester_Lasota

Muszę się do czegoś przynać :-). Jakoś tak się stało, że przecztałem tylko pierwszą część, zrobiła na mnie wrażenie, chyba swoją szczerą autentycznością, i do niej się odniosłem. Widzę teraz, że ta druga wnosi nowe elementy. A może by tak z dwóch zrobić jedność, łącząc je nie powtarzając już powtarzających się fragmentów? Do poczytania i dużo zdrowia życzę.

Zbyt wiele naraz, ale komiks mnie utknął. Pozdrawiam.

To samo mi się skojarzyło co Alicji :-). Pozdrawiam.

Nawet całkiem sprawnie. Do poczytania.

Ja też się tak nie bawię. Zuźka uprzedziła mój komentarz. Błeeee... (płacz). Lubię poezję księdza Twardowskiego, ale ta adaptacja mnie nie przekonuje. Pozdrawiam i do poczytania.

Eee... takie tam zabijanie czasu, ale on nie prosi się wcale o zabicie. Może nawet woli być dobrze wykorzystany :-). Do poczytania.

Powiedziała do ojca o matce córka. Do poczytania.

Są momenty ;-), ale są i takie, co jeszcze domagają się dopieszczenia, moim zdaniem. Do poczytania.

Niestety nie przekonuje mnie takie pisanie. Pozdr.

Po prostu mi się nie podoba. I co ja na to poradzę? Do poczytania.

Tak, interpunkcja zdecydowanie do poprawy. Jest coś niepokojącego w tym wierszu. Wywołał u mnie skojarzenia z ciemną stroną seksualności: molestowanie, lubieżność, prostytucja, a nawet gwałt i reakcja podmiotu na te czyny. Pozdrawiam i do poczytania.

gałęzie - biegnie klientów - domów zegarków - ptaków minutą - zakłuca ucha - twa spojrzenia - do widzenia Na zewnątrz, czyli z ukrycia :-), ale przekonywał nie będę, bo wiem, że piszesz w innym klimacie. A czytać się da :-). Pozdrawiam.

Ciekawie uciekasz przed rymami, zamykając je we środkach wersów. A może by je tak kiedyś wyciągnąć na zewnątrz? Do poczytania :-).

Dzięki, Judyt, za pierwsze koty ;-). Pozdrawiam i do poczytania.

Witaj karczowniku :-). Świetny tytuł, początek jak cie mogę, ale dalej wali się na łeb, na szyję, zmierzając w kierunku katastrofy, która nieuchronnie następuje na końcu. Proponuję zostawić tytuł, resztę wywalić i napisać od nowa. Do poczytania :-).

Po tytule spodziewałem się czegoś innego. A tu, proszę, poezja w czystej postaci :-). W każdym razie jak dla mnie. Miło było. Pozdrawiam i do poczytania :-).

A ja pomyślałem: O Matko Boska! I to wcale nie jest żart. Niestety, ideałów na tym świecie nie ma, więc czym wcześniej PL to sobie uświadomi, tym większe ma szansę dobrze przeżyć swój czas. Inaczej pozostaje tylko rozczarowanie i gorycz. Pozdrawiam i do poczytania.

Dostrzegam tu bardzo wczesną fazę choroby, na którą sam kiedyś zapadłem. Początkowo objawia się w takich niezbyt wyrafinowanych formach, co u niektórych utrzymuje się przez dłuższy czas lub nawet do końca, a u innych, na skutek różnych wpływów zewnętrznych i rozwoju wewnętrznego prowadzi do wysublimowania bądź też wyostrzenia, w zależności od osobniczych cech chorego, objawów. Pocieszające jest to, że choć niewielką, ale jednak, część przypadków ulega samouleczeniu. Ten mi nie przypadł, może następny będzie lepszy :-). Pozdrawiam i do poczytania :-).

Doskonały tytuł, jeszcze lepszy wiersz. Pozdrawiam i do poczytania :-).

Ładny wiersz, chociaż można mu jeszcze trochę czasu poświęcić :-). Pozdrawiam i do poczytania :-).

Nad spieszącym w dal strumieniem, drążył jamę smukły chłopak, pod porosłym mchem kamieniem. Co ukopał parę łopat, to nadstawiał bacznie ucha, jakby głosów jakich słuchał... A to tylko w stromych brzegach tak mu strumień dziwnie śpiewał: Daj się znaleźć luby, daj, plwaj losowi w lico, plwaj. Niech nie boli bólu ból, swoją lubą k sobie tul. Wzdłuż strumienia szła dziewczyna, zadziwiła się chłopakiem. Tym, że w ziemię tak się wrzyna, że mu pot aż z czoła kapie. A od dołu, aż do góry, młodzik był odziany w skóry. Gdy z zamachem piachem sypnął, na dziewczynę z dołu łypnął. Słuchaj jakie dziwy plecie strumień co cię ku mnie wiedzie. Jakby chciał nas z sobą złączyć, swat przedziwny, strumień rączy. Uśmiechnęła się dziewczyna, no bo chłopak był przystojny, ale dla niej nie nowina spławić gościa, gdy nie hojny. Więc wsłuchując się w śpiew wody, podkreśliła blask urody odgarniając włosy z ucha i odrzekła: Teraz słuchaj! Jam nie żadna panna głupia, zamożnego męża szukam. Czymże mnie uroczyć może ten, co grząskie brzegi orze? Tak skrzeczała stara sosna, gdy gałęzie wiatr jej liczył, a że tuż nad wodą rosła, skrzyp się niósł po okolicy. Wiatr, co już się opamiętał, mierzwił liście w starych dębach i tak tańczył w liściach brzozy, że las cały szeptem ożył. Szczęścia szukaj w szepcie słów i o szczęściu często mów. Miłość szybciej szczęście da niż zawiści szpetna ćma. Chłopak słuchał rozmarzony, myśląc skrycie sobie w duchu: Przeciąż chłopu trzeba żony, a ta zdrowa jest dziewucha. Chwilę potem jeszcze dumał, szpadlem w jamie coś podłubał, zajrzał pannie prosto w oczy i szczerością ją zaskoczył: Właśnie szukam skrzyni złota, którą mój tu dziad zakopał, by przetrwała lata wojny, by wnuk jego żył spokojny. Ledwie skończył swoje słowa, szpadel w ziemi o coś stuknął i już wyciągali oba ciężkie dosyć, spore pudło. Na motocykl potem wsiedli i w tumanie kurzu zbledli. Czy szczęśliwi są? Ja nie wiem. Ale śpiewał ptak na drzewie: Nie ma chwili, moi mili, ten co wiele willi ma. Lepiej kwilić w liściach lilii, niż niewoli tulić ślad.

Tak sobie myślę i siedzę, Tak sobie siedzę i myślę, Tak się tym trapię i biedzę, Pomysły układam ściśle: Jak ci on wziął te siekierę? Jak do plecaka on ją wziął? Bardzo stary kawał: W agencji dzwoni telefon: - czy może pani do mnie przysłać dziewczynę? - oczywiście. - ale, proszę pani, mam pewien defekt. - tak? - nie mam nóg. - eee, to nic nie szkodzi. - ale, proszę pani, jest jeszcze jeden problem. - no słucham. - nie mam rąk. - ale członka pan ma? - a jak bym numer wykręcił? Takie dowcipy opowiadały kiedyś sobie dzieci :-). Próbę przenoszenia takiej poetyki do wierszy nie uważam jednak za dobry pomysł. Pozdrawiam

W 'rytmiczne' chyba 'i' się zgubiło :-). Pozdrawiam równie serdecznie.

Sprawnie i na temat, czyli miło było rzucić okiem. Do poczytania :-).

Coś w nim jest i czegoś w nim brakuje (mi). Do poczytania :-).