Sylwester_Lasota

Piękny! Przepraszam, ale jakoś nie mogę oderwać go od wpisu pod moim wierszem. Pozdrawiam serdecznie :)

Spokojnie, jest nas więcej :). I jestem pewien, że można przełamywać bariery, chociaż jest to bardzo, bardzo trudne. Przede wszystkim wymaga determinacji w pracy nad sobą, samodzielnej pracy, nie zlecania jej "inżynierom" (bo, jak się przekonałem, można stracić majątek i nie ruszyć z miejsca), akceptacji samego siebie, takim jakim się jest, nabrania pewnego dystansu do siebie, no i, to co pojawia się na końcu tego wierszyka, spotkanie odpowiednich ludzi na życiowej drodze bywa niezwykle pomocne. Zabawna rzecz, mi na pewnym etapie znacząco pomogły gry komputerowe, tzw, przygodówki, w których trzeba nawiązywać dialogi z postaciami z gry. Było to w czasach, kiedy jeszcze Internet nie rozprzestrzenił się tak bardzo, więc były to jedynie postacie wirtualne. Osoby, które nie zetknęły się z problemem, mogą sobie nawet nie wyobrażać, że może być jakiś problem w nawiązaniu rozmowy, wykonaniu telefonu lub spojrzeniu komuś w oczy. Niestety, takie rzeczy się zdarzają, i ogólnie dziś definiuje się je jako lęki społeczne. Niestety dosyć trudno dotrzeć do informacji lub badań na ten temat. W każdym razie było trudno, w czasie, kiedy, z powodów osobistych, tym tematem żywo się interesowałem. Dziękuję i bardzo serdecznie pozdrawiam :)

Na początek wycofuję się z błędu. To ja błędnie odczytałem cytowane wersy. Wrócę jeszcze później, ale ogólnie zgadzam się z Marcinem.

Oczywiście, stylistycznie, jest dużo lepiej, problem w tym, że tych ONów mam już trochę za dużo. Myślę, że jak znajdę chwilę, to jeszcze nad tym tekstem popracuję. Dzięki za uwagę, może jeszcze się przyda :).

Dobre :). Uwagę wezmę pod lupę. Dziękuję i pozdrawiam.

Przekaz rozumiem i może nawet się zgadzam, ale technicznie, niestety, nie do zaakceptowania. Warsztat się kłania :). Pozdrawiam serdecznie :).

Oglądałem kiedyś rozmowę z psychoterapeutą. Opowiadał m.in. o pacjencie, którego leczył z depresji. Kiedy terapia dobiegła końca, chory wydawał się być zupełnie wyleczony. Po tygodniu popełnił samobójstwo. Są bariery, które czasami jest bardzo ciężko przeskoczyć i tu żartów nie ma. Pozdrawiam.

Od końca :). Tak, to prawda, prawdziwa miłość dużo może. Szlak poprawiony. Tak, od rycia rylcem ;). Dziękuję za obecność i pozdrawiam :)

Dziękuję Donie. Poprawione. Pozdrawiam :)

Sorry za błędy, mam nadzieję że wszystkie już poprawione :)

Dziękuję jeszcze raz :) :) :)

Wydaje mi się, że nieśmiałość dość często występuje w połączeniu z podwyższonym stopniem wrażliwości :). Dziękuję i pozdrawiam :)

Tak :). Tak to jest gdy się pisze na kolanie, zapadając w sen :) :) :). Dziękuję Marlett. Pozdrawiam :)

Dzięki :). Z grubsza poprawione. Później jeszcze raz mu się bliżej przyjrzę. Pozdrawiam :)

Śmiały ma dobrze, śmiały ma świetnie jak chce to powie, nie chce, nie blednie. O wszystko zawsze śmiało zapyta, co chce, to zrobi, nic się nie cyka. On nie zna granic ni zahamowań, od wątpliwości nie ćmi go głowa. On wszędzie pójdzie, nic go nie wstrzyma, bo dla śmiałego trudności nie ma. A nieśmiałemu zawsze pod górę, słowo okoniem, spojrzenie murem. A nieśmiałemu jest bardzo ciężko, każda porażka jawi się klęską. Śmiały zazwyczaj bywa wesoły. Czy jest bogaty, czy też jest goły, lecą na niego chętne panienki. Nie ma znaczenia gruby, czy cienki. Często też robi on interesy, w których odnosi nieraz sukcesy. Bryluje w tłumie, bawi się sobą, żadne go smutki dopaść nie mogą. A ten nieśmiały? Stoi gdzieś z boku i nie ośmiela się podnieść wzroku. A jeśli idzie? Chodzący smutek, ciągle go męczą myśli zatrute. Śmiałego widać z bardzo daleka i od ciekawskich on nie ucieka, wręcz się wystawia na pokaz szumnie, śmiało się kładzie nawet we trumnie. I na nagrobku śmiało wyrywa: "Tutaj Prawdziwy Śmiałek spoczywa" Czymś się zapisze czasem w historii, Bo taka śmiałość bywa w teorii. A ten nieśmiały siedzi cichutko, swoją nieśmiałość zawierza smutkom. A ten nieśmiały po nocach szlocha... Wszystko się zmienia, gdy go pokochasz. Gdy go pokochasz naprawdę szczerze, całą nieśmiałość szlag jasny bierze. I twój nieśmiały nagle się zmienia w najsprawniejszego merchandisera.

Raczej nie, ponieważ tendencyjnie zmierzamy kosekwentnie w przeciwnym kierunku. Pozdrawiam

Myślę, że to nie zniesmaczenie, to raczej zachęta do dążenia do doskonałości. Życzyłbym sobie takich reakcji pod moimi :). Kiedyś tu tak bywało i bardzo to sobie ceniłem. Niestety część ludzi wykruszyła się, ale nie jest źle dopóki przychodzą nowi ;) A ten wiersz ma naprawdę dobre momenty, więc może dla nich warto nad nim popracować :)

Ciekawie. Bardzo trudna forma. Gratuluję :) i Pozdrawiam :)

Ładny ogród, a tych końców świata, to nasze pokolenie już trochę przeżyło. Prawda? Każdy z nas dożyje kiedyś swojego, ale mam nadzieję, że nasze piękne ogrody przetrwają. Choćby w jakimś ułamku. Pozdrawiam serdecznie :)

a to mi umknęło :)

Ponieważ Panie się upierają, postanowiłem zobrazować o co chodzi :) Spróbowałem też nieco uporządkować interpunkcję czas, który raz pojawia się przeszły raz teraźniejszy.. Myślę, że jeszcze należałoby uporządkować średniówkę, bo wydaje mi się, że nieco sobie popływuje :) Z mojej strony to jest tylko wskazanie kierunku :) Jeśli z czegoś skorzystasz będę się cieszył, ale to jest nadal tylko i wyłącznie Twój wiersz :) Mechanik :) :) :) Gdy w nocy przyszłaś do mnie miła z szarej zjawiłaś się nicości. To bardzo piękna była chwila ,,Wejdź proszę, zechciej się rozgościć" Z łóżka począłem z wolna wstawać, lecz powstrzymałaś ręki gestem ,,Leż! Na chwileczkę tutaj wpadłam, marzeniem tylko sennym jestem". W ciebie wpatrzony jak w obrazek czułość dostrzegłem w twoim oku ,,Pragnę posiedzieć tutaj chwilkę", ,,zrobisz mi miejsca trochę z boku?" Przysiadłaś na krawędzi łóżka, dusza z rozkoszy we mnie kona - (koszulkę taką piękną miałaś co odsłaniała ci ramiona). Objąłem ciebie i drżąc cały, zasypałem pocałunkami twarz ukochaną, smukłą szyję, ramiona gładkie jak aksamit. Delikatnymi dłońmi swymi nieład zrobiłaś mi we włosach wzruszeni - zapatrzeni w siebie wzlatywaliśmy pod niebiosa... Całując ciebie i chcąc więcej dotykam jędrnych, ślicznych piersi, tak wyrzeźbionych przez naturę że to się filozofom nie śni... Nie chcąc pozostać w niczym dłużną w ekstazie, w wielkiej namiętności, zalałaś mnie jak Etna, miła po brzegi, lawą swej czułości...

świat mój jest (?) ale już się nie czepiam. spadam :)

Dzięki, dokładnie tak pomyślałem :)

Jaka erotyk, niezbyt odkrywczy :), jako wiersz o marzeniu sennym, nawet całkiem niezły. Z czystej ciekawości mam pytanie. Dodałeś dwa wiersze w odstępie dwóch godzin. Czy został zniesiony limit? Czy coś mi umknęło? Tak tylko pytam :) Pozdrawiam :)

Byłem, czytałem :)