Agnieszka_Gruszko

ojojojoj, a może to i dobrze? bo liczą sie emocje, forma to rzecz osobista.... i jeśli ci z tym dobrze, to ja sie juz nie czepiam:)

oj, nie chodzi o milczenie.... bo masz dar, ale nawet rymy nie muszą być częstochowskie.... rymy bywają piękne i na miejscu... na tym ma polegać to "pracowanie nad formą" pozdrawiam

na krzyżu umiera ćma jest warta więcej niż Bóg poznała białymi skrzydłami wieczność niesmiertelność polizała spalajac sie za własne grzechy wśród tłumu pod górę wspinała sie na skrzydłach miernoty niezauważonym proroctwem wczorajszego wschodu słońca pochowała wspomnienia iglaste tnące ciało do bólu nie krwawiła - bezkrwiste stworzenie będzie dobrym mesjaszem

eee... zaszła mała pomyłka, ale spodziewałam sie jej..... może jeśli dokładniej sie wczytacie, odgadniecie kto jest kamieniem: ja, czy on...

hmm.... co by tu napisać... z wiersza promieniują emocje i to wywołuje we mnie miłe wspomnienia, ale na wszystkie świętości błagam: pracuj nad formą!!!

Mirek, po raz kolejny chylę czoła przed wspaniałym obrazem:)

ojojojoj, no co Ty, Adam, nikt cie nie potępia, a co innego krytyka, niż zmienianie cudzego utworu.... do przemyślenia!

nie no, mogłoby się spodobać, ale Adaś nie potrzebuje pomocy w tworzeniu..... Adam, nie chcę cie martwić, ale chyba mu podpadłeś....

nie no, krtań wyrywać za g....? no co Ty:) za knota należy zrobić autorowi coś niemiłego.... a wyrywanie krtani to jak dla mnie sama przyjemność... a co do optymizmu: to taki pesymizm, tylko bardziej boli:)

okrągłymi oczyma mojej wyobraźni widzę nagie ramiona grę mięśni pod skórą > > wbijam paznokcie blade, suche wargi zwilżam własną krwią > > chcę poznać całe ciało wyrzeźbione ręką mistrza który umarł młodo > > zapominam o własnym sumieniu namaszczonym olejkiem wonnym by pokonać stałość kamienia > > dotykiem sycę dwa ciała zimne i białe moje bezkrwiste ramiona brązowa skóra jego dłoni na piersi

dawać mi tu Nobla zaraz!

a widzisz, on jest inny niż zwykle piszesz... mówi do mnie, chociaż bardzo cichutko... lubię koty:)

mam przyjaciela mieszka pod podłogą w moim domu panuje niepodzielnie stare filiżanki pękają z trzaskiem kiedy sie pojawia jego imienia nie wymieni nikt w obawie przed strachem ciemną dłonią głaszcze moja twarz nocami prosi o krótkie modlitwy cień za cieniem chmury jak wspomnienia przemykają z tupotem po ścianach wygiętych w łuki postrzegania owadzich oczu przyjaciela

nie wypada komentowac wierszy kogoś, kto nie żyje, ale że sama od jakiegoś czasu jestem martwa, skomentuję: średnio moim zdaniem, częstochowskie rymy, masowa kulturka, nieładnie...ale są emocje, a to sie tak naprawdę liczy pozdrawiam

a co ja sie będę czepiać, faktycznie "dązenie za szczęściem" jest niepoprawniym zwrotem, wiersz do mnie nie trafia, ale jest w nim coś.... może właśnie ta nostalgia, za c zasem kiedy ja też pisałam właśnie tego typu utwory? no cóż.... pracuj kochana i nic sie nie martw...

ile było słońc zanim oczy zamglone otworzyłam sama pójdę do domu nie chcę ramienia wsparcia prowadź z dala od mieszkań cmentarzy dusz widnych okien po północy sama pójdę

1. strasznie sie czuję zaskoczona, bo liczyłam na ścięcie głowy za coś takiego, 2.Adaś, Ty mnie zaskoczyłeś najbardziej, bo z Twoich ust bym się takiego tekstu nie spodziewała, wiesz przecież, że TY masz mnie wkurzać 3.strasznie mi miło, chyba pójdę to oblać

trzy dni kwarantanny poza czasem zawieszone serce mózg na talerzu przede mną widelec utkwiony w oku naciąć?

nie jestem by krzyczeć nie dał mi świat nadziei oczom odmówił pacierzem zamknął dłonie w klatkach rękawiczek przed mrozem miały chronić nie mogę uciekać przed cieniem na ścianie tłoczą się obrazy zakrzepłe na palcach długie struny czasu do snu ukołyszą

świt się skrada powoli zstępując na ziemię przygiętą ciężarem całunu czarnego noc jeszcze młoda.... mówili w klatkach pustych okien ani jedno światło nie wskazuje drogi wszyscyśmy pomarli nie znając błękitu daleko jeszcze... mówili sen skleił powieki opadły z szelestem zeszłorocznych liści jesienią złoconych na parapecie jak ptak o zmarzniętych skrzydłach siedziałam patrząc w twarz jutrzence świt nie nadjdzie mówili... [stworz. 04:01 01/08/03 ]

CYTAT (Adam Szadkowski @ Jul 14 2003, 04:28 PM) rozbierał kamień po kamieniu grał nimi w go hmmm....

no i niby kolkejny wiersz bez sensu (tak myślałam widząc ikonkę) ale aż mi się smutno zrobiło....

nie giń jeszcze moja droga nie czas na to we włosach masz wciąż rozśpiewane świerszcze w oczach roześmiane lato na dłoni przysiadły półkolem moje myśli skryte wśród sierpniowych deszczy jak w kamiennych tablicach pamięciach milionów wyryte nie giń jeszcze tęskne włosy stawu ubłoconą burzą czekają na twoje ciało rozkwitłe w połowie drogi się zatrzymaj choć pragniesz biec wołają w uszach dudnią podziemne demony w płaszcze ubrane kwieciste wzorzysta sukienka na biodrach sie marszczy nie giń jeszcze

rzeczywiście lekkie, łatwe i przyjemne... nic szczególnego niby, a jednak Coś...

1. uwaga na pokrewne słowa- nawet jeśli użyte są celowo, zgrzytają z drugiej strony podkreślają coś.... 2. też sie duszę, dobrze oddany klimat 3. tak trzymać, ale pracuj dalej 4. tytuł...