Judyt

podmiot liryczny zachęca ze szczerego serca i fajnie J.

Jest to dla mnie największą nagrodą- że jesteście- nadal J. - DZIĘKUJĘ BARDZO WAM

dziecko w wieku ok. 7-8 lat rozumie co to śmierć, poniżej tego wieku wie, tylko, że coś takiego istnieje- przeczuwa..jest za małe, żeby to pojąć, mądry wiersz-egzystencjalny, J.

Dziękuję serdecznie Haniu, bardzo dobrze, że swoje - wtrącasz- zawsze tego oczekuję podświadomie od czytelników, przemyślę, J. (:

no tak..taki wierszyk..dziękuję również bardzo serdecznie Krysiu - i za ten ogrom/ to pewnie człowiek też trochę się zmienia z czasem J.(:wzajmnie

Witaj Grazynko, dziękuję za wejrzenie- we wstępie, powiem, że dawno mnie nie było. Może i jedno i drugie (?) Serdecznie dziękuję, bardzo mi miło- że coś tam trafia..J.

tekst dosyć interesujący,poprawiłabym jeszcze formę ciut, J.

Dziękuję serdecznie, a Ty żyjesz?(; miło mi bardzo, za to "lubię", no chyba tak...takie moje- niewiadomo jak się pojawiło, J.

ładnie, refleksyjnie, na plus. rymy nawet nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie są potrzebne. pozdrawiam, Judytko :) dziękuję Leokadio zwłaszcza za odwiedziny, rymów nigdy nie lubiłam, ale jakoś tak wyszło, a jeśli są potrzebne tto tylko dziękować i jeszcze raz dziękować- za pochlebną opinię J. serdecznie

O! miło mi, chociaż całkiem samo tak wyszło jakoś, dziękuję serdecznie za zaglądnięcie i odwiedziny, ciekawe jakie..mm... J.(:

na oknie kwiat polny szuka wytchnienia czy rosnąć czy obumierać sam nie wie wiatr czeka kto jeszcze a odwilż wciąż goni i rynny i chcenia kamienne uliczki gwar ludzki zmienia ptak zajął swe miejsce na płocie westchnienia że inne jest niebo na drodze zbawienia

szalejące wichry w dzwonach kościelnych biją kolejny rok mojego życia a idę dalej śnieg roztapia się pod butami czas nutami pięciolinii zdarł kartki stojak niewzruszony dusza dawno pękła nie wie czy to człowiek płacze czy samotność natury ludzkiej pobrzmiewa o parapet lekko wśród gałązek ptaszki rozweselają dzień umyka śnieg stworzenie noc kryje myśl twarz spojrzenie jak włosie w smyczku pył

do takich wierszy warto zaglądać, co tu dużo mówić- gratuluję J.

mam prawo do godnego życia chcę zasypiać w swoim pokoju bawić się, śmiać i uczyć bez strachu bólu czemu nie słyszysz mego płaczu zza ściany? nie słyszysz jak wołam nie pij tam w sierocińcu jest zimno ciut pozmieniałam wg mnie, trudny wiesz - a do trudnych wierszy nie każdy chce sięgać ot tak wyrywając się ze zwykłej codzienności J.

"oszukiwanie czasu zajmuje większą część podróży z których każda jest rajem do zasiedlenia.." -bardzo obrazowe, od razu mi się narzuciła sytuacja ludzi w domach starców lub hospicjach. Bardzo dojrzały wiersz i mądry, myślę, że nie dla wszystkich to " starzenie się jest czymś zwykłym" niektórzy to znoszą łatwiej innym trudniej znowu, a jednak nieuchronne. Pięknie nostalgicznie z nutką liryzmu. Pozdrawiam serdecznie J.(:

Krzysiu bardzo mi miło Cię "widzieć" zwłaszcza po dłuższym nie byciu tutaj. Serdecznie dziękuję za konstruktywny komentarz - zawsze coś się rozjaśnia, jakoś tak samo wyszło nie specjalnie chciałam rymować; " zmienia" zamiast " zamienia" zrobiłam..ale może cała jest do przemeblowania... J.

dziękuję za zajrzenie bazylu(:J.

na oknie kwiat polny szuka wytchnienia czy rosnąć czy obumierać sam nie wie wiatr czeka kto jeszcze a odwilż wciąż goni i rynny i chcenia kamienne uliczki gwar ludzki zmienia ptak zajął swe miejsce na płocie westchnienia że inne jest niebo na drodze zbawienia

odniesienie do tytułu- wszechobecne. Pomyślę- dziękuję. A może jeszcze popróbuję w tym temacie (skoro ma ten twór zainteresowanie w ogóle, sama do niego niezbyt chętnie nastawiona byłam). Jak się wykrzesam z niemocy rozwinięcia to popróbuję J. serdecznie dziękuję Grażynko

z wierszami wyciśniętymi jak przysłowiowa cytryna mam zazwyczaj megaproblem i TU tj, we wierszu cisnęłaś w me czoło całkiem niezłym tworem J. ale ostatni wers trafił mnie w skroń (to dla wtajemniczonych) i nie dał mi ostatecznej satysfakcji mimo jednego słowa za dużo na tak nie dużo słów jest w czym się zagłębić si ja r a wcale że ja zamiaru wyciskania nie miała, jakoś tak trudno było mi to powiedzieć co chciałam, ale może chociaż po części został -przekaz. (Dla wtajemniczonych?)mm.. zaczynam się interesować;). A które to słowo- dokąd(?) Dziękuję Rafale:) J.

I tak to chciałam powiedzieć - prawdziwa miłość "łaskawa jest, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko znosi..." (por. hymn o miłości św. Pawła) a więc trzeba "siać dobro i rzucać je do wody" czyli nie oczekiwać nic w zamian - jak to robiła Matka Teresa z Kalkuty. Jeszcze raz ciepło pozdrawiam i ściskam, Judyt:) No tak...dokładnie tak. Dzięki za przypomnienie Krysiu. Z tą wodą to jednak bym uważała, żeby to dobro- nie utonęło ( a ziarnka mogą być rzucane w klika stron, jak w przypowieści o siewcy lub gorczycy(?) To ja jeszcze raz z wzajemnością wielką serdecznością J. za odniesienie i dzięki temu moje sięgnięcie- po przypomnienie...

niestety jest bardzo kiepsko jeśli chodzi o wiersz i pracę nad nim. Jeśli chodzi o tekst, myślę, że jet to jakieś osobiste rozważanie, które szanuję J.

A bo to jest w ogóle poezja? :))))))))))))))) To moja zabawa i ogromna chęć rozbawienia czytelnika! Czasem pod tymi tekstami kryją się głębsze sprawy, ale nie trzeba ich wyciągać, aby się uśmiechać. Goryczy nie chciałam, ale skoro trochę w tym prawdy, to plusika zabieram. Z sympatią - Elka. skoro tu piszesz i wystawiasz to znaczy że szkolisz się w poezji tak jak wszyscy tutaj...wciąż J. wzajemnie

o! to i ja się dołączam do gratulacji- również nie wiedziałam iż to Ty pod 'złamanym skrzydłem' J.

ciekawy pomysł- tematyka, jednak do poprawek jeszcze J.