Mr.Suicide

dobra, już się poprawiłem :P

widzę, żeś początkującym forumowiczem jest. otóż przedstawię Ci swoją wersję, coby nieco rozjaśniła, gdzie błędy i nuda. oto i ona: kolejne myśli trafiają do kosza zbyt wiele tych samych słów próbuje się wyrwać pod paznokciami znajdę elektron słowa bez dedykacji rzucane bezgłośnie gdy przed murem więdnie kwiat niedawno na maturze pisałem temat, którego motywem przewodnim było słowo. o ileż ciekawiej udało się ukazać problematykę Różewiczowi. polecam tekst 'Słowa'. pozdrawiam.

odnośnie hamburgerów - wiem, że wyjaśniałeś, ale chciałem dorzucić swoje 3 grosze ;) jeżeli chodzi o te wersy - zdecydowanie jestem za. chociaż rzeczywiście nie wiem, czy pasowałyby do tegoż tekstu. jakkolwiek tylko i wyłącznie w tej kolejności. poprzez gradację dodajesz ironicznego wydźwięku, pokazując, że telewizja jest najważniejsza :) pozdrawiam.

zacznę od kwestii warsztatowych. przede wszystkim zastanowiłbym się nad tytułem. komputerowe mogą być gry; nie domyśliłbym się, że chodzi o czytanie wierszy. oczywiście metaforyka i tematyka oscyluje wokół kwestii komputerowych, ale tytuł powinien nieco więcej zdradzać, być drogowskazem dla czytelnika, który nie rozumie utworu. druga sprawa to strofa nr 2. pomyślałbym nad przewersyfikowaniem. być może bardziej wyeksponował 'wybitność'. ponadto skoro stosujesz znaki interpunkcyjne, to więcej konsekwencji /np. po 'japońska' powinien być przecinek albo 'przed którymi'/:P naturalnie są to raczej detale, aczkolwiek momentami dość istotnymi. może to tylko moje widzimisię. przedmiotem wypowiedzi podmiotu lirycznego jest wyraz fascynacji nad twórczością dwójki mało znanych poetów. peel mówi, jak to zaczytuje się ich dziełami, nie chcąc nawet ruszyć myszką, by nie oderwać się od tekstu, by nie wypaść z rytmu. pewnie tekst ma drugie dno, na które poszukiwania nie chce mi się już poświęcać czasu; ale mnie i tak przekonuje ten wiersz. podoba mi się metaforyka, jak i przedstawiony w bardzo ciekawy sposób temat. z chęcią zostawię plusa :) pozdrawiam. ZMIANA /odnośnie drugiego akapitu/: przedmiotem wypowiedzi podmiotu lirycznego jest wyraz fascynacji nad twórczością dwójki znanych, a na pewno bardzo dobrych /przynajmniej w oczach podmiotu lirycznego/ poetów. peel mówi, jak to zaczytuje się ich dziełami, nie chcąc tracić czasu na innych, którzy w porównaniu z opisywanymi wypadają wręcz marnie. p. s cholera, wybacz za ten karygodny błąd. okropne niedopatrzenie spowodowane natłokiem wiedzy i obowiązków związanych z maturami. całe szczęście, że niebawem już koniec ;)

z radością przyznaję, że część druga zdecydowaniem lepsza od poprzedniej :) podmiot liryczny bezpośrednio wypowiada się na temat swoich emocji, odczuć; dzieli się z odbiorcą przemyśleniami i obserwacjami. w pierwszej strofie peel oznajmia, że nie dostrzega już różnic, jakie występują w naturze wraz z przyjściem nowych pór roku. wielce możliwe, że wpływ na jego pogląd mogły mieć różne zewnętrzne czynniki /które doprowadziły np. do depresji; oczywiście to tylko przypuszczenie, jedna z wielu możliwości ;)/. bardzo ładna trzecia fraza pierwszej zwrotki; wręcz zachwyca. okazuje się, że jednak są pewne rzeczy, które skłaniają peela do częściowej zmiany zdania. w drugiej zwrotce podmiot liryczny opowiada o tym, jak to za ścianą słychać muzykę, która już dawno wyszła z mody. mówi on również o sposobie czy możliwości wyzwolenia się, uwolnienia swoich myśli. myślę, że podmiot liryczny znajduje się w co najmniej nieciekawym stanie. jednakże zdaje on sobie sprawę, iż może to być nieco bezsensowne. jak sam mówi - kiedy jesień przeminie, może już nie być wytłumaczenia dla postawy. ma zatem nadzieję, metaforyczna, magiczna zasłona nie ulegnie zniszczeniu i będzie wciąż podtrzymywać go na duchu. dobry wiersz. to należy przyznać. nie wiem czy jest sens wprowadzania zmian. moim zdaniem utwór prezentuje się przyzwoicie. tekst został ubrany w bardzo zgrabną metaforykę pór roku. podoba mi się forma i tematyka. przekonuje. pozdrawiam.

prawdę powiedziawszy zanim jeszcze przeczytałem tekst można było posądzić Autora o nacechowanie tytułu ironią. w każdym razie wskazuje on, że tekst będzie miał adresata. być może jest nim żona, dziewczyna czy matka - jakkolwiek osoba, z którą mieszka. pointa jest rzeczywiście frapująca. bowiem peel wcześniej bynajmniej nie pochwalając popkultury, sam zwraca się w jej stronę, czego symbolem może hamburger. być może ma do nich sentyment albo po prostu zgłodniał czy chce spróbować, jak smakuje owa popkultura; może zapragnął wreszcie spojrzeć inaczej na zjawisko 'serwowane' mu przez bliską osobę, znaleźć weń to, czego wcześniej nie udało mu się dojrzeć. doprawdy jest parę opcji, dla których podmiot liryczny miałby kierować się akurat w stronę hamburgerów. jest ciekawie. nie wiem jednak czy ten tekst jest lepszy od Twoich dwóch czy trzech poprzednich. nie wykluczam możliwości zaproponowanej przez amerrozzo, tj. iluminacja ;) tak czy inaczej mnie tekst przypadł do gustu. dość przystępna forma i ciekawa tematyka :) pozdrawiam.

HAYQ myślę, że poprawiona wersja jest lepsza. rytm wydaje się być bardziej wyrazisty, zatem dynamika oraz melodyka również. pozdrawiam.

z jednej strony podmiot liryczny opowiada o zdarzeniach bezpośrednio dotyczących jego osoby /'Wczoraj, a może we śnie, szedł chłopiec...'/, z drugiej natomiast jest on obserwatorem miejsca, w którym zapewne aktualnie przebywa, które, naturalnie, przybliża on odbiorcy /mam tu na myśli dwie pierwsze strofy aż do zacytowanego wcześniej fragmentu/. myślę, że po części podmiot liryczny można utożsamiać z Autorem, przede wszystkim ze względu na Norwegię. jak się przed chwilą dowiedziałem są to handlowe budynki powstałe najprawdopodobniej w XIV wieku /ale nie jestem pewien :P/. Nidaros to dawna nazwa Trondheim. chociaż nie wiem czy rzeczywiście nie istnieje katedra o tejże nazwie. jakkolwiek opisowi podlegają istotne, charakterystyczne dla Norwegii miejsca. opis jest bardzo plastyczny pomimo umiarkowanego doboru słów. 'Wczoraj, a może we śnie, szedł chłopiec prosząc o kilka koron' -> niestety ten fragment zafrapował :P może on sugerować, że podmiot liryczny silnie myśli o Norwegii. albo w niej był, a we śnie powraca doń albo marzy o wyjeździe, tudzież powrocie do kraju wikingów. reasumując - tekst niewątpliwie z norweskimi elementami. mnie to zdecydowanie odpowiada, jako że uwielbiam ten kraj :P poza tym jest obrazowo, malowniczo. wiersz zachęca do zakupu ze względu na barwną formę, jak i ciekawą tematykę. ode mnie mocny plus :) pozdrawiam.

ładny, tytułowy neologizm. sugerować on może, iż przedmiotem wypowiedzi podmiotu lirycznego będzie godne potępienia postępowanie ludzi zabijających zwierzęta dla własnej rozrywki czy tego typu innych pobudek. chodzi między innymi o kłusowników. generalną większość utworu stanowi opis zachowania się zwierzęcia, które niebawem przeniesie się na inny świat /o ile w ogóle dla zwierząt taki istnieje/. oczywiście zwierzę jeszcze o tym nie wie. nieświadomi stąpa po ziemi na całego konsumując smaczną trawę. niestety jakiemuś -jak to podmiot liryczny /obserwator całego zajścia/ powiedział - ćwokowi nie spodobał się widok niewinnego łosia. postanowił wobec tego uśmiercić stworzenie. jakkolwiek wiersz niekoniecznie należy odbierać dosłownie. tekst może się odnosić do wielu płaszczyzn życiowych. podam na konkretnym przykładzie: ulicą kroczy młody student, po drugiej stronie dres. dresowi /jako że niedawno zszedł on z drzewa/ zachciało się rozprostować kości, a że student nie w dresach, to można mu przywalić. generalnie chodzi o ignorancję i nietolerancję. chociaż z pewnością można by się dopatrzyć innych rozwiązań, do których lektura mogłaby opcjonalnie doprowadzić. mnie tekst zdecydowanie przekonuje przede wszystkim ze względu na wielowymiarowość, niejednoznaczność przekazu. poza tym forma również niczego sobie. nie wydaje mi się, aby należało cokolwiek zmieniać :) pointa po prostu zachwyca. ode mnie porządny plus. pozdrawiam.

istotna w kontekście interpretacji tytułu jest podpowiedź umieszczona w nawiasach. przy próbie odczytania pierwszej części można było dojść do wniosku, iż podmiot liryczny pragnie zmian, wariacji, metamorfozy, przebudowania własnej hierarchii wartości, tudzież powrotu do poprzednich. domyślam się także /co również dało się zaobserwować przy czytaniu pierwszej części/, że podmiot liryczny przeżył niedawno coś przykrego. być może rozstał się ze znaczącą dlań osobą. w każdym bądź razie podmiot liryczny pragnie definitywnie zamknąć pewien rozdział w swoim życiu, chce zacząć niejako od nowa. jakkolwiek - w pierwszej strofie przypomina on sobie, jak było ostatnimi czasy; że wszystko układało się po myśli, toczyło odpowiednim torem, miało sens, etc. teraz natomiast nadeszło cierpienie, ból, smutek, żal, gorycz. co gorsza - podmiot liryczny zagłębia się w tym stanie /'żalu nie można jednak oddalić odsunąć się. wciąga'/. podmiot liryczny myślę, że skrycie, ale ma nadzieje, że uda mu się niebawem stanąć na nogi, zregenerować i zrekonstruować podejście do rzeczywistości. chociaż pointa wskazuje na rzecz zupełnie odmienną. w tekście mamy epitety: 'wyraźne myśli', 'czarny bez', porównania: 'skwer jak substytut', metafory: 'wyraźne myśli odbijały ciepło od trawy', 'ile to wątpień wsiąkało w drewno', 'w gałęzie oblekłam ten dom'. m. in te środki, które składają się na całokształt formy utworu, a także tematyka mnie bardzo przekonują. mnie również momentami chciałoby się zacząć pewne kwestie od nowa, zapomnieć o niektórych sprawach i wejść w życie z, jeżeli nie kompletnie zmienioną, to chociaż troszeczkę inną twarzą. można się utożsamiać z podmiotem lirycznym. zdecydowany plus :) pozdrawiam.

niewątpliwie podmiot liryczny jest zakochany. adresatem jego wypowiedzi jest osoba, którą darzy uczuciami /chociaż tak po prawdzie kieruje te słowa również do siebie/. podmiot liryczny podkreśla, poza wszelkimi zjawiskami które jak najbardziej można zakwalifikować jako pozytywne, że czasami ważna jest również cisza i to, co pomiędzy słowami. wspomina także o tym, iż momentami naprawdę niewiele potrzeba do pełni szczęścia. tekst jest zatem o tematyce miłosnej. postaram Ci się zaproponować moją wersję. oto i ona: liryczniejemy w prześwicie słów a wystarczy niewiele milczeć by przeniknąć do głębi zakwitnąć zwroty, sformułowania, frazy, których się pozbyłem były moim zdaniem po prostu niepotrzebne. czasami nadmiar słów /nawet w tak krótkim tekście/ może nieco razić /chociaż nie wykluczam opcji, iż może się rozchodzić o gust odbiorcy ;)/. jednakże generalnie wiersz nie jest zły. aczkolwiek dla mnie to chyba nieco za mało ;) pozdrawiam.

tytuł sugeruje, że przedmiotem wypowiedzi podmiotu lirycznego będzie popołudniowy okres dnia. wypowiedź podmiotu lirycznego jest subiektywna, mówi on wyłącznie o swoich doświadczeniach, obserwacjach dotyczących tejże pory doby. tekst można podzielić na trzy części. w każdej z nich opisowi podlega inny fragment popołudnia. w pierwszej z nich /czyli strofa 1/ podmiot liryczny mówi o swojej wierze w ludzi, ich szczere intencje. druga części /tj. zwrotka 2/ sugeruje, że podmiot liryczny się upija. szczególnie do tego wniosku doprowadziła mnie jego wypowiedź odnośnie sposobu prowadzenia rozmów. otóż skoro wykorzystuje się do tego dłonie i stopy, to oznacza, iż nie do końca może być on w stanie jasno werbalizować swoje myśli. oczywiście to tylko hipoteza ;) by kolejnego dnia obudzić się wypoczętym i znowu mieć nadzieje na dobro ludzi wynikające z samej egzystencji. jednakże dochodzą do tego racjonalne rozważania na tematy przyszłościowe, czy może nawet filozoficzne. dość zastanawiająca pointa. z jednej strony można wnioskować, że podmiot liryczny popada w pewną monotonię stale powtarzającego się scenariusza dnia, starzeje się nieco zapominając o świecie, tudzież pozostawiając swoje kontemplacje jedynie w formie przemyśleń, nie wprowadzając ich w życie albo nieprzekonując się czy w rzeczywistości jest tak, jak zakłada. z drugiej natomiast być może podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, że tak będzie wyglądało jego życie, dajmy na to, za 15 czy 20, 25 lat. jakkolwiek wiersz jest przekonujący. myślę, że zdarzyło mi się czytać Twoje lepsze wytwory, ale ten także nie jest zły. ciekawa tematyka w dobrej formie. po prostu wypada zostawić plusa, co też czynię :) pozdrawiam.

podmiot liryczny to osoba stanowcza, pewna siebie, asertywna. świadomie dąży do osiągnięcia postawionego sobie celu. tekst pokazuje nam, odbiorcom, drogę, jaką podmiot liryczny wybrał. duży wpływ nań ma natura, muzyka, a także wolność /wielce prawdopodobne, że podmiot liryczny niedawno się z kimś rozstał; chociaż może mieć równie dobrze na myśli zbliżające się wakacje/. podmiot liryczny jest także sumienny i roztropny w swoim działaniu. szanuje wszelkie żyjące istoty. stara się korzystać z nauk, jakie dała mu dotychczasowa egzystencja. podmiot liryczny wie, czego chce. pointa jest zdecydowanie najmocniejszym punktem tegoż utworu. podmiot liryczny oznajmia, zarazem prześmiewając osoby przemądrzałe i wszystkowiedzące, że niekoniecznie należy się kierować wskazówkami przedstawionymi np. w Piśmie Świętym czy coś w tym guście; jeżeli bowiem człowiek jest skłonny do wykorzystywania rozumu, powinien sam dążyć do poznania, iluminacji, szczęścia, realizacji marzeń, etc. w tekście mamy parę epitetów: ' trasę stromą', 'rozum człowieczy'; metafory: 'znajduję trasę (...) gdzie muzykuje lotem trzmiel'; personifikacje: 'transparent krzyczy' i wiele innych środków. generalnie mnie tekst raczej się podoba, chociaż nie wzbudza on takich emocji, jak poprzedni, np. 'wolny', co nie znaczy, że ten jest slaby, czy coś w ten deseń. generalnie jestem skłonny zostawić plusa :) pozdrawiam.

podmiot liryczny jest osobą zakochaną /można przypuszczać, iż jest to ten sam podmiot liryczny, co i w poprzednim tekście :P/. natomiast przedmiotem jego wypowiedzi niewątpliwie jest zarys ostatnich chwil związanych z relacjami z drugą osobą, którą darzy uczuciami. w pierwszej strofie albo podmiot liryczny wyraża swój żal odnośnie nie spełnionych obietnic przez adresata albo dopuszcza możliwość drobnego kłamstewka dotyczącego stworzenia mu nieba na ziemi. wręcz łechcą go i radują i nadzieją wypełniają słowa bliskiej osoby. w drugiej natomiast podmiot liryczny jasno określa swoje oczekiwania. skoro miało być, tudzież ma być niebo, to niechże ono wreszcie będzie. jednakże nie można mówić, iż peel jest zdenerwowany, czy zniecierpliwiony. po prostu domaga się tego, co mu przyobiecano :P być może doszło pomiędzy podmiotem lirycznym a adresatem wypowiedzi do pewnych sprzeczek, aczkolwiek nie wydaje mi się, aby miały one większy wpływ na kształtowanie się ich relacji. myślę, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, nawet jeżeli coś wydaje się wyglądać inaczej. z każdym kolejnym dniem poznajemy swoich partnerów coraz lepiej. nawet po 20 latach niekoniecznie musimy znać ich lepiej od własnych kieszeni :P mnie przypadł wiersz do gustu. podoba mi się tematyka, metaforyka, forma. momentami można się utożsamiać z podmiotem lirycznym, a to zdecydowanie pozytywne zjawisko. cóż mi pozostaje zrobić, jak dostawić tylko plusa :) pozdrawiam.

incipitem w przypadku tegoż utworu jest parafraza znanego przysłowia. podmiot liryczny zdaje sobie sprawę z faktu, iż nie wszystko musi układać się po jego myśli; nie zawsze rzeczywistość maluje się w różowych barwach. podmiot liryczny jednakże podkreśla, że nieustannie wpływ na pewne zachowania mają raczej czynniki zewnętrzne, niekoniecznie zależne od danej osoby, czy relacji z nią. zaznacza również, że adresat wypowiedzi jest mu niezmiernie bliski, daje mu ukojenie, uspokaja, napawa nadzieją. podmiot liryczny najwidoczniej przeszedł już tyle w życiu albo po prostu jest inteligentną, racjonalną i spontaniczną osobą, która wie, że nie warto marnować czas na wszelkiego rodzaju waśnie; należy korzystać z życia jak najwięcej, póki jeszcze są ku temu możliwości. podmiot liryczny wielokrotnie zaznacza, jak wielki wpływ na jego osobę ma postać, do której się zwraca; którą darzy uczuciem. podmiot liryczny jest pozytywnie nastawiony do rzeczywistości, pragnie się wciąż rozwijać, etc. dość ciekawy tekst, chociaż zastanawiam się czy przedostatnia strofa jest potrzebna. może tylko mnie ona źle brzmi, nie wiem. tak czy inaczej poza tym nie mam żadnych większych zarzutów. ode mnie plus :) pozdrawiam.

wiem, wiem :P dziękuję tym niemniej za wyjaśnienia i odwiedziny :)

podmiotem lirycznym zapewne jest osoba zakochana, której przedmiotem wypowiedzi jest ból, który opcjonalnie może być zadawany między innymi i przede wszystkim /w tym wypadku/ w formie słowa. podmiot liryczny oznajmia, że doprawdy jedno słowo może poważnie zranić i osłabić. tym bardziej, jeżeli jest ono niezgodne z prawdą. z drugiej strofy zostawiłbym jedynie wers pierwszy. trzeciej zwrotki pozbyłbym się całkowicie. jeżeli chodzi o stwierdzenie zaprezentowane w strofie czwartej, mogę odpowiedzieć. mianowicie: albo podmiot liryczny jest niedojrzały albo jego partner albo po prostu trafił na niewłaściwą osobę i powinien zakończyć ów związek, jak najszybciej. ciężko, prawdę powiedziawszy, więcej interpretować. zbyt wiele dopowiedziane. postarałbym się następnym razem bardziej zaprzyjaźnić z takim środkiem, jak metafora. parę epitetów, personifikacji, to chyba za mało, jak na tekst. pozdrawiam.

tytuł jasno określa co będzie przedmiotem wypowiedzi podmiotu lirycznego. otóż proces dorastania, bo cóż więcej rzec można ? podmiotem lirycznym może być, wbrew pozorom sprezentowanym przez tytuł, niekoniecznie osoba w wieku nastoletnim, aczkolwiek z pewnością jest to kobieta. Dezodorantami robimy dziury w niebie. Szukamy dorosłości pod łóżkiem, gdzie nie ma nic oprócz kapci i kurzu. wypowiedź podmiotu lirycznego /nie tylko w tej strofie/ jest jak najbardziej subiektywna. nie do końca jednak musi to być tekst o charakterze osobistym czy bezpośrednim. równie dobrze może mówić on w imieniu ogółu osób znajdujących się w podobnym położeniu czy coś w tym guście. chociaż bliższą opcją, przynajmniej jak dla mnie, wydaje się ta, że podmiot liryczny wypowiada się w swoim imieniu. z pewnością temat poruszony przez peela można zaklasyfikować do refleksyjno - filozoficznej, egzystencjalnej liryki. jakkolwiek podmiot liryczny zdaje sobie sprawę z tego, iż jego postawa wobec wielu istotnych kwestii jest daleka od należytej /w jego mniemaniu/. chciałby nauczyć się powagi, dorosłości. chociaż nie musi się to tyczyć od razu wszystkich spraw, z jakimi ma, bądź miał do czynienia. Kładziemy nasze skarby na czerwonych poduszkach, zamiast nauczyć się dziecięcej prostoty. w tej zwrotce z kolei mówi się o pewnym zmanierowaniu wobec niektórych rzeczy. niejako strofa ta kontrastuje z poprzednią /'szukamy dorosłości ' - 'nauczyć się dziecięcej prostoty'/. czasami brakuje dziecięcej niewiedzy i niewinności. Pokorni i nocni- szum zrzucanych płaszczy usypia. Słychać trzask i kolejny ząb można oddać do reperacji. Przywileje pełnoletności. w strofie trzeciej także można dopatrywać sie kontrastu. mianowicie: skoro 'nocni' /czyli 'przywilej pełnoletności'/, czyli np. powroty nocą wbrew woli rodziców, to dlaczego 'pokorni' ? stracony ząb może symbolizować kolejną dawkę cierpienia czy nowe doświadczenia. Po stole toczą się pięciogroszówki. Do twarzy mi z nimi, jestem przecież w ciąży. pointa mnie najbardziej zafrapowała. z jednej strony podmiot liryczny pragnie dorosłości, z drugiej chce zachowywać się jak dziecko i jeszcze do tego jest w ciąży. zatem albo wahania nastrojów są spowodowane ciążą albo podmiot liryczny balansuje pomiędzy dorosłością, a dzieciństwem. dokładnie to, na co wskazuje tytuł. najzwyczajniej w świecie dorasta. mamy w wierszu dużo epitetów, np: 'nasze skarby', 'czerwone poduszki', 'kolejny ząb' /zarazem liczebnik/, a także metafory: 'Dezodorantami robimy dziury w niebie', 'Szukamy dorosłości pod łóżkiem', 'Pokorni i nocni'. mnie wiersz przekonuje. zarówno ze względu na formę, do której nie mam absolutnych zarzutów, jak i tematykę. zdecydowanie utożsamianie się z postawą podmiotu lirycznego jest uzasadnione. któż bowiem nie przeżywał tylu rozterek, nie miał masy wątpliwości, lęków, etc. ? ode mnie zdecydowany plus :) pozdrawiam.

dziękuję wszystkim za komentarze. szczególnie adolfowi za jego obszerną i rzeczową wypowiedź. nie będę nic wyjaśniać. cieszy mnie to, w jaki sposób podszedłeś do tekstu. każda interpretacja winna być raczej słuszną /chyba że chodzi o maturę :P/. co się zaś tyczy Ciebie, Tomku, myślę, że tym razem pozostanę przy swoim :P Rafale - miło, że coś trafiło :) pozdrawiam.

ciężko przedstawić temat miłości niepopadając przy tym w banał. Tobie udało się tego uniknąć, poza tym podoba mi się sposób wypowiedzi podmiotu lirycznego, który przybiera postawę tylko subiektywną, ale i obserwatora dostrzegającego pewne oczywistości, jak ta, że w ciepłe dni łatwiej o uczucie :) w pierwszej strofie /pisanej dystychem/ podmiot liryczny mówi o tym, że miłość musiała przeczekać inne pory roku /które najwidoczniej nie sprzyjają wybuchom emocji/, by zaatakować w odpowiednim momencie. to, naturalnie, musiało się zdarzyć. druga zwrotka mnie także kojarzy się nieco z Rafałem Wojaczkiem, chociaż nie wykluczam, że może to być nietrafne przypuszczenie. jakkolwiek peel oznajmia, że odkrywa nowe barwy miłości, jeszcze dotąd mu nieznane. można wnioskować, że podmiot liryczny również został opętany przez uczucie. pointa ładnie współgra z pierwszą strofą, stanowi to niejako klamrę kompozycyjną, podkreślenie wcześniej sformułowanych myśli. maj jest właściwym miesiącem dla rozkwitu, czy rozwoju uczuć /które narodziły się już wcześniej/. w tekście pojawiają się epitety: 'ulewne bramy', 'bose stopy'; metafory: 'ostatnie cienie których nie znam od strony nocy', 'językiem myją deszczu bose stopy', personifikacje: 'miłość w maju lubi to co robi'; co znacznie wpływa na pozytywny odbiór tekstu. mnie wiersz przekonuje zarówno ze względu na zgrabną formę, jak i tematykę, z którą ciężko się nie utożsamiać ;) jak powiedziałem we wstępie - zdecydowanie nie ocierasz się o banał mimo stosunkowo trudnego tematu. nie wydaje mi się, aby wiersz wymagał szczególnych zmian, co najwyżej drobnej kosmetyki /inwersja w drugiej strofie/, o ile w ogóle. z chęcią zostawię plusa, pozdrawiam.

dziękuję Spiro, cieszę się, że ponownie zajrzałeś zostawiając swoje myśli. skorzystam z podpowiedzi, przynajmniej z jej części :P cieszę się, że ten tekst na plus :)) pozdrawiam.

doprawdy nie widzę żadnych argumentów świadczących o tym, iż to pańskiej osobie mogę zawdzięczać pochwały. trochę ogłady. skąd pan to wnioskuje ? po prostu stwierdzam fakty. czy powiedzenie, że Einstein był mądry, byłoby pochlebstwem ? toż to oczywista oczywistość. cóż, nie dziwię się, że nie było Ci miło. gratuluję walecznej i asertywnej postawy. zgodzę się jednak z ostatnim wersem. sugerujesz mnie pan, że piszę po prostu, aby pisać, a nie przekazać myśli ? po prostu lubię czasem pomyśleć nieco dłużej nad tekstem, a nie przeczytać i stwierdzić 'podoba mi się' albo 'nie podoba mi się'. żeś przepraszał u Sylwestra. brakuje logiki w działaniu Twym. poza tym dlaczego żeś czepił się akurat mnie ? przeszkadza Ci to, że piszę więcej niż przykładowe 'podoba mi się' pod tekstem ? nie uważasz, że te dwie frazy nieco się wykluczają ? nie zawsze należy chcieć się zabić, żeby nazwać coś destrukcyjnym. można się wyniszczać psychicznie. cóż, widocznie się minęliśmy; ale prawdę powiedziawszy mało mnie to obchodzi. dziękuję uprzejmie za dość obszerny komentarz (bez treści) pozdrawiam.

ależ zasady konstruktywizmu jak najbardziej zostają zachowane. niezmiernie jestem rad, Michale, Sylwestrze, Rachel, że doceniacie, że dziękujecie. jest mi niezmiernie miło :))))) natomiast ja chciałbym przekazać wyrazy uznania za wszelkie pochwały zarówno jeżeli chodzi o teksty, jak i pisanie komentarzy :))) dziękuję Wam wszystkim za wizyty i wypowiedzi :)))) cieszę się, że Ci się podoba :))) jeszcze raz za wizytę i komentarz :)) pozdrawiam.

przede wszystkim cieszę się, że po raz kolejny, po długiej przerwie mogę Ciebie gościć pod tekstem :) raduje mnie również fakt, że coś z tekstu do Ciebie przemawia :) co natomiast do wykładu - miło, że Ci się skojarzyło, mam nadzieję, że i mnie niebawem to spotka :P pozdrawiam.

hmmm kolejna osoba narzeka na brak Belzebuba, Fausta i Behemota. chyba zatem powrócę do pierwotnej pointy. pamiętam Twój rzeczowy komentarz, za który ponownie z uśmiechem dziękuję :) pozdrawiam.