Oxyvia

Maćku, pewnie nadal nie rozumiem, ale dla mnie osią wiersza jest latawiec. Nie potrafię się wybić z takiego odbioru. Ten latawiec w moim odczuciu jest metaforą dojrzewania, uniezależniania się, złudzenia całkowitej wolności i - dorosłości. A klucz na jego ogonie? Czy to klucz do tej bezwzględnej wolności, jaką jest śmierć? Czy ten klucz, ciążący jeszcze wciąż na ogonie latawca - jest starością? A może pamięcią wszystkiego (ledwie niepamiętanego), co peel przeżył od dzieciństwa? Dobrym tokiem idę? :-)

Jeśli system na to pozwala i nie wariuje, to oczywiście możesz - dlaczego nie? Niemoralne byłoby tylko zostać narzeczoną dwóch mężczyzn, ale ostatnio i to zaczyna być obyczajne, a cóż dopiero mówić o wklejeniu wierszy w dwóch miejscach! ;-)))

Mr Suicide, dziękuję pięknie i radośnie, że mój wierszyk przypadł do gustu i rozbawił. Nawiasem: w dziale Z za wysoki poziom, żeby komentować? Eeeee... Pozdrawiam. ;-)))

A ja widzę błąd w tytule. Ale już się tego poprawić nie da. A może to specjalnie? Wiersz dla mnie niejasny. Nie rozumiem metafory klucza żeliwnego na końcu ogona latawca - dlaczego lata w malignie i zaświadcza, że żyje i nieledwie nie pamięta? Nie kapuję. Coś źle czytam? Wrócę.

Może być, może... Więc śmiejmy się, ile wlezie, póki jeszcze nam wolno! :-)

Rozumiem, Stef.

Ależ on, biedny, został zbanowany przez Admina wraz z siedmioma osobami jeszcze! To Ty nic nie wiesz, Fanaberko??? Przecież oni są bohaterami i cierpieli za słuszną sprawę! Przejrzyj sobie Forum Dyskusyjne krok po kroku! O, jest co poczytać! ;-))) A co do szczerzenia (się) drzwiami - popieram. Pozdrowienia.

Achaaa!... To wyjaśnia ostatecznie postać rzeczy! ;-)))

Jacku, witaj po przerwie! Miło Cię znów tu widzieć! (Michałowi już to pisałam pod jego wierszem, więc się tu nie będę powtarzać). :-))) Dziękuję Ci bardzo-bardzo za "naukową" i mimo to przychylną opinię! Tak, Oświecenie jeszcze ciągle na nas świeci czasami. :-) Dlaczego wiersz uczy cierpliwości? Bo za długi? Ale Ty pisujesz znacznie dłuższe czasami (i znacznie lepsze, to prawda). Może chodzi o to, że cierpliwie czekajmy, aż spełni się w życiu to, co zapisałam w poincie wiersza? Ano, poczekajmy! ;-))) Michale, i Tobie dziękuję za przeczytanie i koment, i za przychylne zdanie, bo skoro popierasz moją satyrę, to znaczy, że mnie chwalisz - czyż nie? Bo ja wiem, czy brakuje nam Koczkodana? Jest sporo kabaretów... To prawda, że nie na takim poziomie, jak np. Starsi Panowie czy choćby Tey Laskowika i Smolenia, ale są też niezłe. Choć faktycznie rzadko mają dobre skecze polityczne. Dlaczego? Ha! To pytanie dla socjologów. Na chłopski rozum sądzę, że od dłuższego czasu polityka przerasta kabarety zarówno humorem, jak i pesymizmem. Dlatego ja też się śmieję przez łzy. :-( Ale poczekajmy, poczekajmy. Historia - wbrew pozorom - zawsze jest sprawiedliwa i każdy dostaje to, na co zasłużył (każda grupa społeczna). :-))) Pozdrawiam Was bardzo radośnie! I optymistycznie!

Gdzie tu chłód mimo upału? Ja tu widzę tylko gorące nadzieje na "lepsze sceny" (hi hi!) i pocenie się ludzi, i zatrzymanie ich w napalonym zapędzie na dłużej. Nie da się inaczej. ;-) Pozdrowienia.

Stefanie, za pozwoleniem: "zdejmowanie wspomnieniom bielizny" ma nieco inną wymowę niż "rozbieranie wspomnień". To pierwsze mówi o rozbieraniu absolutnym i do naga, przywodząc na myśl pewne skojarzenia erotyczne (wspomnienia miłosne), zaś to drugie - to jakby rozbieranie wspomnień na części, analizowanie ich, a w kontekście wiersza przyjęłabym je jako rozdrapywanie ran. Choć i te pierwsze "przeszkadzają" już od śniadania, a więc bolą. Zaś "hermetyczne niebo" jest zamknięte, jest nie dla wszystkich. I "o kilogram mniej bez wiosny i bez ubrania" wyraża jakby poczucie zlekceważenia, bycia nieważną dla kogoś, kto odrzucił peelkę. Tak to odbieram. Podoba mi się ten utwór.

"zawsze zasypiamy w spokoju sny się lekko kołyszą na powiekach nasze myśli wędrują po niebie" Tylko te trzy wersy są dla mnie dość ładne (ale bez zachłystywania się). Reszta - patrz: opinia Michała Krzywaka. Niestety.

Na tekst piosenki się nie nadaje (chyba), bo jednak rytm się łamie miejscami, np.: "Pluchę w swoje progi / zaprosiła... / Po stokrotkach dawno ślad zaginął już..." - zakończenie 3-ciej stofy różni się ilością sylab w wersach od zakończeń poprzednich dwóch strof oraz ostatniej. Nie wiadomo, dlaczego, bo treść chyba tego nie usprawiedliwia. Poza tym zgadzam się z uwagami Michała Krzywaka. Wiersz nie jest całkowicie do niczego, jeste wierszem, nie prozą - zdradza zdolności Autorki do myślenia metaforycznego. Ale jest wierszem naiwnym (proszę o wybaczenie), dziecinnym, jeszcze bardzo niedojrzałym artystycznie. Pisz dalej (i dużo czytaj!), i nie zniechęcaj się, a jestem pewna, że będzie coraz lepiej, bo chodzi tu tylko o sprawy warsztatowe. Pozdrawiam.

To jest czysta proza, nawet nie bardzo poetycka. Jakie mamy tu poetyckie środki wyrazu? Metaforę materiału z milionów nitek, Herostratesa, otrucia świata, Fleminga i Einsteina (razem), wykraczania poza własną cielsność oraz mrówczej przeciętności (te dwie ostatnie już tak oklepane, że nawet trudno je pojmować jako metafory). Nie ma jednej zaasadniczej, głównej metafory, która byłaby istotą wiersza. Jest to proza o funkcji tzw. nakłaniającej - kazanie prawione młodemu człowiekowi (nie dalej niż gimnazjaliście), żeby się wziął do roboty nad sobą i własną edukacją. Wiele lat temu, jako początkująca nauczycielka prawiłam takie kazania dzieciom po kilka razy na miesiąc, zanim zauważyłam, że nie ma to sensu i budzi tylko znudzoną przekorę. Poza tym widzę błąd gramatyczny: "w tym materiale z milionów nitek uplecion[color=#FF0000]ych[/color]." - powinno być: " w tym materiale (...) uplecionym". Pozdrawiam.

Ładny wierszyk. Lubię metafory "kamienne", bo w ogóle kamienie mnie fascynują. Coś ukrywają wewnątrz siebie, a ny nigdy się nie dowiemy, co. Bardzo mi się podoba interpretacja B. H. Szczerze mówiąc, bardziej niż Autorki. Co do działów... Oczywiście, że każdy ma prawo wklejać wiersze oraz komentować w obu działach, niezależnie od swoich zdolności czy kompetencji. Wybór należy do piszącego i ma on do tego całkowite prawo. Myślę, że działy zostały stworzone tylko dlatego, że niektórzy źle znoszą krytykę, nie od początku radzą sobie z nią. Tym bardziej, że tu - w dziale W - krytyka bywa agresywna, brutalna i arogancka. Mnie się to też nie podoba, ale wklejam wiersze tutaj z dwóch powodów: 1. piszę od jakichś 40-tu lat, więc niezależnie od tego, czy komuś podoba się moje pisanie, czy nie - na pewno nie jestem początkująca; 2. tutaj jest limit wklejanych wierszy, dzięki czemu nie znikają one z pierwszej strony tak szybko, jak w innych działach i więcej osób może je przeczytać. Pozdrawiam.

Stanisławo, bardzo adekwatny, wierszowany komentarz! ;-) Sebastianie, wierszyk niezły, a wiosna i późniejsze upały rzeczywiście powodują "rozgrzanie" erotyczne ludzi. Dlatego właśnie południowcy mają aż legendarnie rozbuchany temperament! Ale dlaczego ludzie są jeszcze bardziej odlegli przez to wszystko?

Dziękuję, Miszczu! ;-)

Flambir, dzięki stokrotne za tak dobrą recenzję! Przesadzasz z tym "genializmem" rymów. Ale cieszę się, że wiersz Ci się spodobał. :-) Pozdrawiam ciepło.

Popraw te kropki! Chyba że te spacje czemuś służą, ale nie wiem, czemu. A italikę robi się innymi nawiasami, o, takimi: . PS. Nie należę do mistrzów, ale osąd dałam, bo też chyba mogę? :-)

Witaj, Michale! Cieszę się, że już jesteś z nami! :-))) Nie rozumiem Twojego spiczu (wiersza?), ale czuje się w nim klimat bełkotu nerwicowca pod silnym napięciem. A więc językowo - dobry, tylko nie wiem, co z tego wszystkiego wynika. Pozdrawiam.

Messalinie, ogłaszam tu publicznie, że Twój koncert poezji śpiewanej był super prima! Naprawdę bardzo mi się podobał. :-)

Dla mnie teść wszystkich strof jest spójna i powiązana: zakochać się i albo umrzeć, albo przeżyć tę miłość tak, żeby nie cierpieć, żeby jej nie zaprzepaścić. Tak odczytałam przesłanie tego wiersza. Według mnie wszystko tu jest potrzebne i ma sens. I jest ładne. Podoba mi się. Lubię takie wiersze: rymowane, melodyjne, liryczne, śpiewne... Już to gdzieś dzisiaj pisałam. :-) PS. Zgadzam się z uwagami Lobo.

Mnie też się bardzo podoba. Ja też lubię poezję śpiewaną, wiersze melodyjne, rytmiczne, rymowane, liryczne... Śliczne. :-)

Odbieram to jako prozę, kawałek jakiegoś opowiadania, rozmyślania w nudnej, samotnej podróży. Jako proza - niezłe. Tylko wulgaryzm wg mnie nie jest tu potrzebny. Między ostatnim wyrazem zdania a kropką nie daje się spacji (ani odstępu w ręcznym piśmie). Pozdrawiam.

Ali Ani, dziękuję za pochwalenie warsztatu i za dobrnięcie do końca mimo znużenia. Zdania są podzielone, jak widać, ale postaram się poprawić na przyszłość. Jednak w tym celu muszę wiedzieć, co to znaczy (konkretnie), że fabuła zapada się pod własnym ciężarem? Wydawało mi się, że jest lekka, nawet kabaretowa, ale ciekawa jestem Twojego zdania w szczegółach. HAYQ, serdeczne dzięki za pochwałę! Porównanie mnie do Messy i postawienie naszych ballad na tej samej półce - to nie byle jaki komplement dla mnie! :-) Pozdrawiam miłych Gości.