Oxyvia

Można i tak. :) Sen jest Twoim pomysłem, wytworem Twojego mózgu, Luule, niczyjego innego. A więc masz wyobraźnię, jak najbardziej, tylko może w nią nie wierzysz, dlatego jej nie słyszysz na jawie? W ogóle nie jest łatwo dokopać się do własnej wyobraźni, ona czasami przemawia do nas symbolami właśnie we śnie. A kto umie się dokopać do swojej wyobraźni na jawie - choćby tylko czasami - i pokazać te symboliczne wizje innym, ten jest artystą. Na przykład poetą. :)

Ciekawy wiersz, oryginalny. :) Różne słyszałam teorie o celu naszych "żyć". Jedna z nich głosi na przykład, że jesteśmy hodowani przez jakieś niematerialne istoty, które żywią się naszymi snami - naszą energią, kiedy śpimy. Może to właśnie jest owo "złoto"?... ;)))

Mały błąd - "odzwyczaiłby się" pisze się razem. Bardzo fajny wiersz. Pewnie, że gdyby istniało niebo i piekło, to byłaby tu i tam winda, i to lepsza niż ta, którą ludzie wynaleźli dopiero w XIX wieku nowożytności. :)

Wiersz stylizowany (chyba umyślnie?) na styl XVIII-wieczny, może początek wieku XIX. Odbieram go jako zabawę słowem, jako wprawkę, etiudę literacką. Nawet udaną, gdyby nie to, że psują mi czytanie te wielkie litery w środku wyrazów - nie wiem, po co one tam się pojawiają.

Czy nie zniszczą, to nie wiadomo - już od kilkudziesięciu lat ludzkość ma broń, która jest w stanie rozwalić nawet całą Ziemię. Ale miejmy nadzieję, że do tego jednak nie dojdzie. Metafora taktyki jest niezrozumiała bez Twojego wyjaśnienia, Justyno. Ale wiersz mimo wszystko wciąga. Jest w nim szczerość i fascynacja, to się czyta.

Coś jest w tym wierszu, co mnie wciąga jak przepaść. :) Może po prostu przerażenie wielkością gór? Poczucie ludzkiej małości i bezsilności? Dolina z wyniszczonym korytem... Ludzie niszczą swoje środowisko życia, to wiemy od dawna, ale gór chyba nie uda się zniszczyć, w każdym razie jeszcze nie teraz. Najwyższe góry pozostają nietknięte, dziewicze. Tak jak wieczna zmarzlina na szczytach. Podoba mi się klimat wiersza, chociaż i ja nie rozumiem pierwszej strofy (tej taktyki).

To tak jak ja - podpisuję się pod komentarzem i wierszykiem Kota. :) Ale dałam serdeczko za zgrabna satyrkę.

Ładny wiersz o sobie. Wszystko mi się podoba oprócz tego: " jak się uda to nie kłamać" - jak się uda? Zawsze się udaje, to tylko zależy od człowieka, czy woli prawdę, czy kłamstwo w danej chwili. Wcześniej napisałeś tak: No więc: zawsze być tylko sobą czy wyłącznie wtedy, kiedy "się uda", czyli kiedy jest wygodnie i bezpiecznie? :))) Ale wiersz naprawdę ładny i lubię Cię w tym wierszu (zresztą nie tylko w nim). :)

Chyba żartujesz? Na pewno żartujesz. Nie żartuje, tylko kokietuje. ;))) MaksMaro, bardzo fajny wiersz. Najczęściej młodzi ludzie nie wyobrażają sobie, że w ogóle kiedykolwiek mogą stać się starzy. A później są zdziwieni, że to stało się tak szybko... I nie wiadomo, kiedy. W sumie smutne. Ale takie jest życie.

Wiem, to widać w Twoich wierszach, dlatego właśnie piszę, żeby to starość przystosowała się do Ciebie, a nie Ty do niej. :)))

Niech ta starość przystosuje się do Twojego zdrowia i temperamentu. :) Miłego! :)))

To zależy, co rozumiesz przez wolność. Oczywiście, że wolność jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego. Dlatego ze wszystkich stron mamy ograniczenia. Ale to jeszcze nie jest "zniewolenie". :) Chodziło mi o wolność demokracji, czyli przeciwieństwo dyktatury. Nigdy nie będę zwolenniczką żadnego dyktatu. To, co napisałeś na górze (górny cytat), to nie żaden fakt, tylko Twój pogląd. A ja Ci odpowiedziałam moim poglądem. Ty mi znów odpowiadasz swoim poglądem. Więc ja na to moim: Dla mnie nie ma mądrych dyktatur. Każda dyktatura jest okrutna, dlatego w końcu musi zrodzić bunt, który wszystko roz...wala i kończy się źle dla wszystkich zainteresowanych. Dyktatura nie może się skończyć dobrze. Dlatego jest chorobą społeczną. Wszystko, co dąży do samozagłady, jest chorobą.

Starość ma swoje prawa i przywileje, i nawet uroki. Tylko - jak napisał Waldemar - trzeba się jej nauczyć. Bardzo to mądre. Fajny wiersz. Nie daj starości pomiatać sobą, tylko naucz się ją wykorzystywać dla swojej wolności i radości. :)

Ładny wierszyk walentynkowy, dobry do ładnego wykaligrafowania i przyczepienia do prezentu dla ukochanego.

Może dlatego, że w 4. i 5. wersie są te wyliczanki, o których chyba pisał Jacek? Ale one są dla zobrazowania tego, że bohaterowie bajeczki dużo dla siebie wzajemnie robili. Przez to może te wersy wydają się pozornie dłuższe niż pozostałe? Może i tak. Ale na razie nie potrafię tego lepiej sformułować. Dziękuję za taką dobrą opinię o wierszu, Luule. Naprawdę bardzo się cieszę. :) A więc przebija z niego nasz niedawny "zgrzyt"? Niewykluczone. Nie miałam na myśli akurat nas, ale pewnie to nie przypadek, że właśnie teraz "natchło" mnie na taką bajkę, a nie na coś innego. Natomiast w mojej świadomości miała to być bajka o wielu parach, jakie znam zarówno z autopsji, jak i z opowiadań, jak też z literatury i filmu. Niestety w naszej kulturze (i chyba na całym świecie) obyczajowo wychowuje się ludzi tak, że mężczyzna jest tym silnym, władczym opiekunem, który wobec tego ma prawo rządzić i nie liczyć się ze zdaniem kobiety, zaś kobieta jest tą łagodną, cierpliwą "owieczką", która wszystko ma znosić i podporządkowywać się opiekunowi, i scalać małżeństwo/rodzinę - być aniołem zgody i pojednania. I nawet nie wszyscy ludzie zdają sobie sprawę z tego, że mają taki schemat wpojony gdzieś bardzo głęboko w podświadomość, i że nieświadomie go realizują. Dlatego niestety często się to źle kończy: mężczyźni nadużywają władzy opiekuna, kobiety zbyt wiele tolerują i zbyt blisko dopuszczają ekspansję psychologiczną partnerów, zaczynają narastać konflikty, wreszcie oboje tego nie wytrzymują, następuje wybuch, miłość pęka, a nawet jeśli nie pęka, to staje się chora i zraniona, i związek się rozpada. Strasznie to smutne. I dosyć powszechne. Wiersz napisałam kilka dni temu, a wczoraj - jakby też prowadziła mnie jakaś nieświadoma intuicja - przeczytałam opowiadanie Dostojewskiego "Łagodna". Treść mgliście znałam, bo wiadomo - to klasyka i kanon, który cały czas funkcjonuje w naszej kulturze. Ale kiedy je przeczytałam, to mną wstrząsnęło. Dosłownie. Jeszcze teraz mam dreszcze. Nie powiem, że to jest opowiadanie jakby o mnie i Kocie - nie, bo ani ja nie jestem Łagodną, ani on nie jest starszym od żony o 24 lata tyranem. Nie mniej... Sam typ konfliktu, jego rodzaj - to jest właśnie to, o czym pisałam w mojej bajce (tyle, że u Dostojewskiego znacznie bardziej jaskrawy, silniejszy). W dodatku Kot jest byłym oficerem wojska, który podał się do dymisji i został wyobcowany z tego środowiska - tak samo jak główny bohater noweli! I kocha swoją kobietę w podobny sposób (choć - powtarzam - mój Kot nie jest drastycznym sadystą psychologicznym, jak ten bohater Dostojewskiego - niech nikt tak nie pomyśli!). Znam takie pary jak z "Łagodnej". Jedna z nich niedawno właśnie eksplodowała na moich oczach. Znany pisarz, człowiek egocentryczny i dość apodyktyczny, i młodsza o trzy pokolenia żona. Miłość, burza, rozwód. Teraz jest zrozpaczony... Żal mi go, bardzo mu współczuję. Tak jak wszystkim mężczyznom, popełniającym podobne błędy i cierpiącym straszne tragedie z tego powodu. Jak wszystkim kobietom popełniającym błędy "łagodnych" i pozwalających na zbyt wiele, czego w końcu nie są w stanie wytrzymać. Błędy są z obu stron - z obu, nie z jednej. Mężczyźni i kobiety - jesteśmy tak samo źle wychowani. :) Ależ się rozpisałam! To pod wpływem tej "Łagodnej". Bardzo polecam, jeśli ktoś nie czytał. Większość z nas prawdopodobnie znajdzie tam cząstkę siebie i może dzięki temu coś ważnego ocali.

To jest do wielu kogutów. :)))))))))))))))))

Dziękuję za piękny śpiewany wiersz, Polmanie.

Ha ha ha! Dziękuję za fajny wierszyk. :))) I za podobaśkę też. :) Pozdrawiam, Bolku.

Dziękuję, MaksMaro, za obronę mojej bajki i za jej zrozumienie. :) No właśnie - mnie się też zdaje, że gdybym coś powycinała, to stałoby się to niezrozumiałe. Napisałam najkrócej jak umiałam, rak, żeby to miało sens i było jasne.

Jacku, nie umiem tego skrócić. Każde słówko jest tu przemyślane i potrzebne. Nie widzę też wyliczanek... Gdzie one są? Dziękuję za uwagi, ale nie uważam, żeby to opowiadanko było za długie. Nie dla mnie. Pozdrawiam.

Ja też nie do końca rozumiem wiersz. Chyba zbyt lakoniczny. Pozdrawiam słonecznie. :)

@Annie_M Czy chodzi o to, że zrozumiały jest jego ból i odejście, bo został odepchnięty mimo swojej miłości i starań? Tak, to zrozumiałe, ale to nie jest racja. Bo nie za miłość i nie za starania został zrzucony z grzędy, tylko po prostu kura nie wytrzymała jego "tłamszenia", czyli ignorowania jej potrzeb. :)

To znaczy: ciężko zmienić charakter (swój czy kogoś innego), a nie temat ciężki, czy tak.? :) Prawda, że zmiana charakteru wymaga dużo pracy nad sobą. Ale jeśli komuś zależy, żeby nie niszczyć miłości, kochanej osoby i własnego życia, to na pewno może się zmienić - może zmienić swoje podejście do bliskich. Wiem, że tak. A w czym kogut ma rację w wierszu, jeśli wolno spytać?

Święta prawda, jak by powiedział Tischner. :) Ładny wiersz.

Niestety teraz nie posłucham, bo jestem w pracy. Dopiero wieczorem w domu. A dlaczego ciężki temat? W jakim sensie?