Oxyvia

A to ja nie - ja jestem z natury łazior i włóczykij. :) Pozdrawiam.

Bardzo dobry wiersz z zaskakującą (rzeczywiście) pointą.

Niestety nie da się przeczytać Twojego opowiadania bez zarejestrowania się na tamtej stronie www. Szkoda. Może jednak wkleisz je tutaj?

Dobry wiersz, tym razem jakby bardziej w stylu oświeceniowej sielanki? Ciekawa dwuznaczność zachowana w wierszu: Chloris jako imię bogini kwiatów i jako nazwa planetoidy, w której zakochał się Księżyc. A tu jeszcze jedno zdjęcie z Keukenhof:

Ładny wiersz. I znów oddaje moje myśli i pragnienia sprzed lat. Ech, wspomnienia!... Tylko - jeśli można - mam kilka drobnych uwag. 1. jeśli kiedyś, w następny człowieczym wcieleniu - czy nie powinno być: w następnym? 2. a wokół zakwitnie pięknem kwiatem szczęście - wstawiłabym jednak przecinek między "pięknem" i "kwiatem", żeby było wiadomo, że są to dwa rzeczowniki; ew. można zamienić "pięknem" na przymiotnik "pięknym"; niestety w takiej formie, w jakiej jest teraz, wygląda to tak, jakbyś użył archaicznej formy przymiotnika z rzeczownikiem: "zakwitnie pięknem kwiatem", tak jak np. "był ślicznem młodzieńcem"; 3. troszkę łamie się rytm z powodu akcentów; ale tylko troszkę.

O tak! Zgadzam się w pełni z tym tytułem. Naprawdę czuję się coraz młodsza i coraz bardziej pełna zachwytu dla świata. :) Pozdrawiam.

Rozumiem. Dla mnie odchodzenie lata też jest dość smutne. Nie mniej lubię kolorową jesień. Lubię też zmiany pór roku na naszej szerokości geograficznej. Lubię tę rozmaitość i zmienność w przyrodzie. Śnieżna zima też jest piękna. Potrafi być przecudna. Szczególnie w górach. Ale nie tylko. :)

Jacku, jak miło, że tak uważasz! Dziękuję serdecznie!

Kumpelka może nie, ale chimeryczna to tak :-))) O, chimerycznych jesieni (i innych kobiet) jest w literaturze na kopy - to wiadomo! Ale jesień-kumpelka i jesień-wiedźma to chyba rzadko spotykane zjawiska? :)))

Nie wszystko rozumiem w Twoim wierszu, Nato, ale jego atmosfera przemawia do mnie: chaos, lęki, znużenie, pośpiech, zagubienie. Tak odczuwam te słowa. I trafia do mnie pointa: też mam nadzieję, że ten wyścig szczurów nie zabije w nas poezji: uczuć i marzeń.

Nie tylko mężczyźni miewają takie chwile. :) Dziękuję za piosenkę.

Ha ha ha! Nie dziwię Ci się, że tracisz poczucie humoru o tej porze - najlepszy kabaret jednak nie powinien trwać tak długo. :))) Swoją drogą współczuję tym ludziom. Poważnie.

Ha ha ha! Czy ja jestem najjaśniejsza gwiazdą jego marzeń? Chyba nie, bo nie należę do kobiet łagodnych, które pozwalają sobie jeździć po nosie. :))) Ale widocznie mimo wszystko nie jest mu ze mną źle, bo od lat kilku jest ze mną i ciągle mówi, że mnie kocha. :) Dziękujemy za pozdrowienia i odpozdrawiamy serdecznie. Ja też mam nadzieję, że w końcu nas odwiedzisz. Fajnie byłoby z Tobą pogadać w realu. :) A nasze muzyczno-poetyckie wieczory na ogół podobają się ludziom, więc jest szansa, że i Ty nie byłbyś zawiedziony. Nie omieszkam Cię zaprosić. :)

Luule, dzięki za miłe słowa i wejście w świat wiersza. :) To srebro na skroniach to nie tylko jesień życia, ale i zwykły szron, jaki nierzadko trafia się jesienią. Dlatego mnie się ten kolor nie gryzie z barwami liści jesiennych. Ja także lubię ciepło domu jesienią i zimą, bo w tych porach roku najbardziej się to ciepło docenia. :))) Ciepło dosłowne, jak i ciepło rodzinne - własne miejsce na chłodnym świecie.

Befano, bardzo mi się podoba wiersz Gloinnen (o której niejedno słyszałam), a także Twoja recenzja. Zgadzam się z nią w pełni. A czy była już w poezji jesień-kumpelka? Jak ta moja? :)))

Andrzeju, dzięki za pochwalenie wiersza, a także za balladę - to jedna z moich ukochanych piosenek. :) Dwie jesienie? To znaczy, które dwie? Jakie?

Nato, dziękuję! Naprawdę rozpływam się cała, kiedy czytam takie miłe komentarze! A co do proponowanej zmiany... Dziękuję za pochylenie się nad wierszem, ale nie widzę sensu tej roszady - po co i dlaczego przestawiać te słowa? Nie gniewaj się, po prostu naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak miałoby być lepiej?

Ooo, Befano, wymagająca Czytelniczko, dziękuję najserdeczniej! Jakże miło mi to czytać! :)))

Ach, Janko! Jak miło mi czytać tak wspaniały komentarz do mojego skromnego wierszyka! Dziękuję stokrotnie! :) Pozdrawiam serdecznie.

To podobnie jak ja - też mam mnóstwo pracy wczesna jesienią i późną wiosną, i wtedy nie piszę, bo praca wypełnia mój mózg i czas po brzegi. Ale w tym roku już się zaczynam wygrzebywać z tego powoli. :) I mnie też zrobiło się ciepło na sercu po przeczytaniu Twojego pierwszego posta tutaj. :))) Do następnego!

Dziękuję Wszystkim, którzy mi podarowali serduszka. :)

Bardzo mi miło, dziękuję pięknie. :) Odpozdrawiam serdecznie. :)))

Waldemarze, dziękuję stokrotnie za ten miły komentarz! Ja też mam nadzieję, że zajrzałam na dłużej. Bardzo bym chciała. Niestety czas nie chce się mnie słuchać i ciągle rwie do przodu jak głupi. :( Życzę pięknego, jesiennego wieczoru.

O, to bardzo się cieszę! :) Cieszę się, że wiersz Cię ujął i że "kobiece" przedstawienie jesieni - w końcu jestem kobietą i dobrze, że czasem coś uda mi się przedstawić kobieco. ;) Serdeczności.

Deonix, fajnie z Tobą pogadać, bo dawno Cię nie widziałam! :) Dlaczego stąd znikniesz? (Jeśli wolno spytać). Szkoda. Ale wrócisz, prawda? Dziękuję za miły komentarz do wiersza i ciepłe słowa. Strasznie mi miło. :))) Serdeczności.