Oxyvia

Krysiu, serdecznie dziękuję za "uroczo" - bardzo się cieszę! Ściskam i pozdrawiam. :-)

Cyklopie, nie chciałam Cię strącić w najżadniejszą przepaść! Ale skoro już tam wpadłeś, to dziękuję, że zechciałeś spoglądać z dołu na moje "Góry", chociaz naprawdę nie powinieneś na nie patrzeć z niska. :-)

Alu, dzięki najserdeczniejsze za zrozumienie, piękny komentarz i za powinszowania! Od Ciebie - takiej Poetki! Serdeczności i życzenia szczęścia. :-)

Haniu, jakże miły jest Twój komentarz! Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa i za zabranie mojego wiersza dla siebie! Ściskam i życzę wszelakiego szczęścia. :-)

Z Szymborską zgadzam się tutaj w pełni. :-) Dzięki za powrót i miłą, na wpół żartobliwą rozmowę. Nie utożsamiam Cię z nikim i niczym, bo za mało się znamy. :-) Serdeczności.

Miłość jest ulotna u ludzi małego serca, Szaraku. Ale wieczne nic nie jest, nawet Bieszczady. Z radosnym pesymizmo-optymizmem pozdrawiam serdecznie. :-)

Dziękuję Oksywio za czytanie i "bardzo zgrabnie". :) Wróciłam z urlopu na Roztoczu, a tam każdy kamień, obłok i korzeń mówi wierszem. Pozdrawiam serdecznie:) Wiem, wiem, znam Roztocze - kraina cudna jak z baśni, dosłownie. :-) A ja wróciłam z gór i stamtąd tez przywiozłam kilka wierszy. Jeden z nich wrzuciłam tu na górze. :-) Serdeczności.

Jaka gorycz, Oxy? Przecież drwię, a temu zawsze towarzyszy uśmiech. Kwaśny i zołzowaty, ale jednak uśmiech :) Dziękuję, pozdrawiam Drwina z minionej miłości i dawnych, czułych wierszy, i całonocnych marzeń, które już opadły jak suche liście - to nie jest wesoły uśmiech. :-( Ale mam nadzieję, że wrócisz do swoich wesołych wierszy. :-)

Bardzo ładny i ciepły wierszyk dla dzieci na dobranoc, super. :-) Jest tylko mały błąd w tym wersie: "Nikłym wśród nim blaskiem" - powinno być: "wśród niCH", prawda? Pozdrawiam.

Ja rozumiem wiersz następująco: kwadrans miłości - to niewiele czasu dla zakochanych, ale często nie mają go dla siebie więcej. :-) Jednak jest to tylko cząstka tego ogromu miłości, jaki do siebie czują, i nawet w piętnaście minut mogą ten ogrom sobie wzajemnie okazać. Podoba mi się wiersz.

Dla mnie wiersze to także dziwne "głosy", kltóre słyszę gdzieś wokół swojej głowy i wewnątrz niej, na ogół chore i obolałe, ale nie zawsze - czasami raosne, nawet roześmiane. I kiedy one mnie przypilą, że muszę je zapisywać, to też nie wyjdę z domu i nie wezmę się za nic innego, dopóki nie skończę - inaczej nie mogę. :-) Bardzo ładny wiersz, jak zawsze, ale mam pytanie - czy nie lepiej byłoby naisać: "widzę staruszka, dziecko, kalekę"? Bo ten wers w wierszu wydaje mi się jakiś taki kostropaty. Nie gniewaj się. :-) I jeszcze w odpowiedzi mój wierszyk na pdoobny temat: kryzys (prze)twórczy ciągle krążą wokół, czyha głowa słowa, słowa słyszę, słyszę słowa gwary, szeptania, wołania, krzyki łoskoty serc różnych i jakiejś muzyki wychwytuję je, przyciągam, łapię i rzutuję na cierpliwy papier czasem wyławiam gęste chmary przez noc całą, pasjami, przez dzień cały przez tydzień, miesiąc krążą nade mną mózg radarem, magnetycznością tajemną a czasem - nie wiem, dlaczego - zakłócenia odbiornik chwyta blado, od niechcenia strzępy, strzępy słyszę, słyszeć muszę potem cisza w eterze, coś zagłusza brak wołań, gwarów, szeptania i krzyków nie ma poetów, malarzy, klaunów ni muzyków tydzień, miesiąc, rok i więcej mija moja głowa-antena po nic i niczyja czy umilkli, bo już wszystko wyrzekli czy świat porzucili obrażeni, smutni, wściekli czy moja głowa staje się niezdrowa i przestaje chwytać bezcielesne słowa Miłego wieczoru, Alicjo. :-)

Witaj, Waldemarze. Bardzo dziękuję za przemiły, optymistyczny wpis. Mam nadzieję, że nic nie rozdzieli... :-) Ciepło pozdrawiam.

do A. K. Nie dzielę z Tobą górskich, wysokich zachwytów nad przepaściami dolin, nad głębokim pięknem, ale dzielę tęsknotę, co w milczeniu szczytów po chmurach błądzi z Twoją tęsknotą pod rękę. Nie mogę Ci przychylić nadgórskiego nieba, co mgłą otula świerki i nagie kamienie, lecz mostem tęczy wspólna nas łączy potrzeba, do Twoich snuję moje obłoki pragnienia. I choć nie mogę wysłać Ci olśnień znad grani, Twoja miłość wraz z moją jak najwyższe panie wtulone jedna w drugą - rozdzielić się nie chcą, wędrują prosto w słońce stromymi stokami, unoszą nas, sprawiając, że cały czas z nami wciąż żywa jest i ciepła wzajemna obecność. Gródek nad Dunajcem, 21.07.2012

Jakże bardzo mi to przypomina moją modość i wczesne macierzyństwo, kiedy straciłam pracę, a moi bliscy odwrócili się plecami do mnie, zaś potem zaczęli mnie karmić (dosłownie!), żeby uzależnić mnie od siebie materialnie. Nie wiem, czy taka była intencja Autora, ale ja tak zrozumialam ten fragment - przez pryzmat własnych doświadczeń. Ta pointa jest genialna, Janusz! Jak ona mi się podoba! Jak wiele znaczy!

Piękny wiersz. Bardzo głęboki i bardzo nastrojowy. Pobudza do rozmyślań nad przemijaniem i wiecznością. I nad miłością - czym ona jest?... Świetnie napisana tajemnica.

Każdy poeta miewa nieraz kryzys twórczy. To pewnie dlatego, że nie można zawsze i regularnie mieć czegoś ważnego do powiedzenia światu. A nie każdy pisuje bzdety, np. Ty tego nie robisz raczej. :-) Poczekaj, na pewno jeszcze nie raz poczujesz, że koniecznie musisz coś powiedzieć, napisać... Zobaczysz. Nic na siłę.

Od Ciebie zawsze mozna się nauczyć ciekawego i niekonwencjonalnego posrzegania zjawisk... Dziękuję, Sokrateksie. Teraz nieco lepiej rozumiem intencję wiersza.

Alu, do licha, nie dyndasz i nigdy nie zacznij dyndać! Piszesz kapitalne wiersze! Dlaczego to miałoby nagle się zawiesić???

Kaliope, słowa "udziwnienia" użyłam umownie. Być może Ty rozumiesz je inaczej niż ja. Chodziło mi o to, że nie wszystko w wierszu jest zrozumiałe bez Twojego późniejszego wyjaśnienia - jak w wielu Twoich osatnich wierszach (a wcześniej tak nie bywało). Ale nie obrażaj się i nie miej żalu do mie. Jestem szczera, jednak pamiętam o tym, że odbiór i ocena iwersza jest zawsze subiektywna. I Ty też o tym amiętaj. :-) Serdeczności.

Świetny wiersz, Anka. Bardzo mi się podoba, chwycił mnie za serce. Jasne, że człowiek w ciągu życia zmienia swoją hierarchię wartości. Ale cały świat jest piękny, niezależnie od tego, co jest dla nas ważniejsze: sprawy górnolotne i "boskie" czy przyziemne i "ludzkie". (Dla mnie też najważniejsze są te małe sprawy ludzkie, nie mające znaczenia dla kosmosu).

Kochana Kaliope, wybacz, że wyrażę swoją szczerą opinię... Dla mnie wiersz musi być zrozumiały, a słowa bardzo precyzyjnie dobrane, bo jest to przekaz, komunikat, wypowiedź. I to wypowiedź bardzo na ogół głęboka, więc tym bardziej żadne słowo nie może być przypadkowe ani niejasne dla czytelników. (Przynajmniej dla takich czytelników, którzy lubią poezję i duzo jej czytają). Masz talent, oczywiście, to wiemy, ale coraz bardziej "udziwniasz" sowje wiersze, jakbyś chciała dodać im sztucznego efektu - takie odnoszę wrażenie. Nie wszystko w nich jest naturalne, jest tu jakaś egzaltacja. Sorry, ale tak to odczuwam. Bo np. nie wiem, co oznaczają tu korale, ich melodia, to, że te korale popłyną dokądś... Nie, to nie przemawia do mnie, nie kojarzy mi się z niczym. Niektóre fragmenty wiersza masz bardzo dobre, wyraziste i przejmujące, ale tylko fragmenty. Nie obraź się, moje zdanie jest oczywiście subiektywne i nie musisz się z nim zgadzać. Serdeczności. :-)

Fajny wiersz, trochę satyryczny czy właściwie autoironiczny. Ale i nieco smutny. Na szczęście to nie o Tobie, Ala, bo widzę, że piszesz wciąż na wysokich lotach i nie dyndasz. :-)

Trochę zawiewa smutkiem z Twojego wiersza. Zupełnie jak nie u Ciebie. Co to za gorycz i nostalgia? Eee, no przestań! :-)

Bardzo dziwny jest ten wiersz (dziwny to niekoniecznie pejoratywne określenie). Trudno mi wyrazić jakąś opinię na jego temat, ale wpisuję się, żebyś wiedział, że gościłam u Ciebie i czytałam Twój utwór. :-) Zapewne jeszcze tu wrócę. A scenka ciekawa.

Ewo, jak zwykle ładny wiersz - poetycki opis przyrody, połączony z wyrażeniem nostalgiczneog nastroju. Bardzo zgrabnie Ci takie rzeczy wychodzą.