Ewelina

@violetta ależ jeszcze nie ma mnie nad morzem. W lipcu się wybieram, ale to jeszcze trochę. Wyślę jakaś fotkę jak już się szczęśliwie tam znajdę :)

@poezja.tanczy a tak dokładnie to ile jest wart i kto o tym decyduje? :) @Leszczym No cóż... Mężczyzna też człowiek :)) Słabość jest zupełnie naturalna i czasem trzeba sobie na nią pozwolić. Bohaterem można być zaraz potem :) @violetta to wspaniale :) Mnie pomaga akceptacja stanu rzeczy, na który i tak nie mam wpływu. Uderzenie głowa w mur nie dla mnie :) a uciec się nie da, szkoda energii.

@Rafael Marius Ach jakie to proste pisać o tym :) Prawda? @violetta Jeśli całowanie pomaga to oczywiście czemu nie :)

ukryj mnie za fasadą - choćby i kostropatą z gołymi miejscami po dziurach jak rany... wepchnij w głębię myśli i słów zakazanych - radość omijających i namiętności wszelkie ze skarpy najwyżej ponad horyzont wydartej bez wahania zepchnij niech się o jutro nie martwię w ramionach żelaznych nieczułych a twardych - ukryj mnie... jak możesz - na zawsze

@poezja.tanczy ciekawa perspektywa :) Pozdrawiam :)

@Somalija mamy początek i koniec. Jeśli coś się zaczyna to po prostu kiedyś musi się skończyć.

@violetta to znaczy, że tak całkiem najgorzej nie będzie :)

co się stało? nie zaglądasz już do mnie jak kiedyś... mała różo bez kolców - w oczach mi więdniesz ożywić cię nie umiem z jedwabiu różo - nie z uczuć lecz z gorąca czerwona zaczekaj deszczu - ma przyjść później choć nie wiem kiedy... a ty i tak zerwana nie więdnij! jeszcze nie... nie teraz

@iwonaroma dziękuję bardzo:) @Rafael Marius tak, ja też uważam, że życie to nie film. Natomiast czasem pewne analogie, skojarzenia same się nasuwają.

@sam piękna piosenka, lubię takie klimaty. Dziękuję :) Pozdrawiam serdecznie. @violetta to też ciekawie :) Ja nie wiem czy lubię operę, bo w życiu byłam może na dwóch 🤔

@Klip właśnie o takie zatracenie chodzi. Balansowanie między tym co rzeczywiste a tym co nieprawdziwe. Czasem książki albo właśnie filmy bardzo mocno na nas wpływają. Przesiąkamy nimi. A czasem jest tak, że życie traktujemy jak film o nas - oglądamy go, ale nie bierzemy w nim udziału w sensie mentalnym jesteśmy oderwani. W każdym razie nie napisałeś niczego głupiego, nie rozumiem skąd Twoja obawa. Będąc dzieckiem też udawałam, że jestem kimś innym, np. bohaterką z jakiegoś filmu :) Pozdrawiam serdecznie :) @violetta ja bym chodziła chętnie, ale jakoś czasu brak. A zawsze jak mam wybrać książka czy ekran, wybieram książkę i jest to wybór tak naturalny jak oddychanie. Gdybym jednak dysponowała większą ilością czasu to chętnie bym się do kina wybrała. Kino ma swój klimat :) @Stary_Kredens tak się dzieje, gdy film zrobił wrażenie i przeniósł nas do swojej alternatywnej rzeczywistości i nie możemy a wręcz nie chcemy jeszcze wracać do własnej, wciąż przetwarzając w głowie obrazy z filmu. Pozdrawiam :) @Marek.zak1 to elegancko :) Jest, co wspominać. Ja takie kina kojarzę tylko z filmów niestety. Pozdrawiam :) @Jacek_Suchowicz trafnie ująłeś temat. Ostatni wers mnie rozbawił :) Pozdrawiam :)

rząd pustych krzeseł echo niedawnych szeptów - gęstnieje w powietrzu stygnie czas wylany wartkim strumieniem... zastygam z ulgą słucham - milknie niedawny zgiełk w kinie wciąż siedzę oglądałam siebie jakby z góry z korony drzew rząd pustych krzeseł zdławiony szept jestem tu patrzę na siebie nadal... jak w filmie jest

@Rafael Marius skoro tak piszesz :)

@Rafael Marius Ciekawe rzeczy piszesz. Potrzebuję więcej czasu, żeby sobie to przeanalizować, bo tego rodzaju tematy zawsze mnie interesowały. Ludzka psychika jest bardzo delikatna i bardzo skomplikowana a przez to fascynująca. @violetta ach, a ja zawsze życie tak bardzo na serio traktuję. Choć z wiekiem uczę się też odpuszczać i żyć chwilą :)

@Coretanima tak. Jak najbardziej, każdy ma swoją ścieżkę i dla każdego co innego będzie dobre. Próżno szukać uniwersalnych recept.

@Klip ależ cała przyjemność po mojej stronie! Pozdrawiam :)

@Rafael Marius dziękuję bardzo :) Tak, myślę, że będę wpadać od czasu do czasu :)

@Rafael Marius prostota jest ujmująca i przemawia do wielu. Mam w lipcu urlop i faktycznie jadę z rodziną nad morze. Mam zamiar leniuchować i aż grzeszyć tym lenistwem :)

@Rafael Marius to już faktycznie zadanie dla psychologa. Mnie zadziwia to zjawisko i mechanizm. A historia mnie poruszyła stąd wiersz się pojawił, zupełnie naturalnie.

@Rafael Marius masz dar pisania, które niemalże przenosi człowieka w czasie!

@Rafael Marius no tak, takie psychologiczne podejście, żeby podgrzebać w przeszłości ;) Pewnie i czasem to niezbędne, żeby człowiek mógł zrozumieć samego siebie.

@Rafael Marius tak, dokładnie. Dziwna historia a jednocześnie przerażająca. Zawsze mnie zastanawia jak to możliwe, że ludzie lecą jak ćmy do ognia, nawet jeśli wiedzą, że oznacza to dla nich zgubę... To dla mnie niepojęte a jednocześnie... ciekawe zjawisko... pokazujące jak działa psychika i że potrafi być siłą jednego i słabością drugiego człowieka.

@Rafael Marius w wierszu nawiązuję do historii kobiety zmanipulowanej przez człowieka, pragnącego ją "przywłaszczyć" i zniewolić. Jej dramat polegał na tym, że mimo iż czuła, że to zły krok, nie potrafiła się oprzeć wpływowi jaki na nią ów człowiek wywierał.

@Rafael Marius faktycznie i ja przenosiłam się do czasów beztroskiego dzieciństwa. Nostalgiczna to podróż i przyjemna.

@marekg jest w Twoim wierszu coś kojącego. Bardzo przyjemnie się go czytało. Pozdrawiam serdecznie.