Rafael Marius

Tak i właśnie w ten sposób robiłem przez całą młodość wyciskałem z życia ostatnią kroplę i piłem kielich do dna. Nikt ze znanych mi osób tak nie żył. Oni bardziej się oszczędzali mieli więcej czasu. U mnie było go niewiele. Ja to czułem od dziecka. Coś mi mówiło, że 26 lat to moja granica. Pomyliłem się tylko o rok. Prawdziwe życie skończyło się gdy miałem 25. Teraz to tylko wegetacja. A mój dziadek tak ciągnął 58 lat. Ostatnich dwóch nie liczę, bo to już było umieranie na raka. Spał tylko 4 godziny dziennie a przez resztę robił co chciał. Stracił rodziców, gdy miał 10 lat i wychowywał się na ulicy. Nikt mu nic nie mógł narzucić. Bardziej wolnego człowieka nie spotkałem. Ale do tego trzeba mieć końskie zdrowie, a on się chorobom nie kłaniał.

Całkiem dobry wiersz, tyle że ja osobiście wolę słodzić niż solić przynajmniej w zamierzeniach, bo jak wychodzi to inna rzecz. Tak metaforycznie rzecz ujmując wolałbym cukiernice, choć cukru nie jadam po żadną postacią. Co innego słodycz słów, to lubię. Szczególnie gdy mi słodzą.

Ja tu mam w bloku co najmniej kilkanaście osób mniej lub bardziej chorych na demencje, wliczając w to moją mamę, z którą mieszkam. Niektóre stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia innych mieszkańców. Wystarczy nie zakręcony gaz, który spowoduje pożar i wybuch. Niezgaszony papieros itp. Takie przypadki u nas są powiedzmy raz w roku. Jeśli ktoś ma opiekę 24h na dobę to w porządku, ale nie zawsze tak jest. Koniec jest ten sam, przymusowe umieszczenie w DPS.

@Leszczym Pisać każdy może jeden lepiej, a drugi gorzej, parafrazując nieco tylko klasyka.

@violetta Od zachodu to owszem, a ale od wschodu tak jak u mnie to raczej nic nie wyrośnie. Ja uprawiam rośliny od dziecka w tym mieszkaniu. U mnie nic nie kwitnie bo jest zbyt ciemno. Teraz jeszcze nowy blok zasłania. Przez cały dzień trzeba palić światło o tej porze roku. Zabudowali nas.

Ja miałem namyśli odczucia rodziny pacjenta z demencją. Natomiast jeśli chodzi o nich samych, nie mają wglądu w to co się z nimi dzieje. Uważają, że są zdrowi i nie chcą się leczyć, a w stanach początkowych nie można ich do tego zmusić. Potem gdy pojawia się zagrożenie życia i zdrowia już tak. Jednak to już za późno, by spowolnić przebieg choroby.

A o czym? A jeszcze o światło zapytam. Czy na parapecie okna wychodzącego na wschód wystarczy?

@Ewelina Trudno się z tym przemijaniem pogodzić szczególnie wśród starszych ludzi z postępującą demencją, a to nikogo nie omija, kto żyje ponad 80 lat. Nawet poprzedniego prezydenta USA dotknęło pomimo świetnej opieki zdrowotnej, z której korzystał..

@violetta A jeszcze o cebulki zapytam? Czy to muszą być jakieś specjalne do hodowli domowej, czy te same co do ogródka?

Przypuszczam, że wątpię, ale każdy ma swój subiektywny odbiór według własnego punktu odniesienia. Wielu tak uważa szczególnie ci co chcą być w awangardzie. Niemniej jednak wciąż największym zainteresowaniem cieszy się klasyka. Obawiam się że większość Polaków nigdy nie czytała żadnego z tych nowatorskich poetów. Raczej tylko inni poeci i to ci zaprzyjaźnieni, na zasadzie wzajemności. Ale lepsze to niż nic.

A to ma znaczenie z jakiego materiału jest naczynie?

A ile czasu to trwało? Ciekawe czy u mnie w bloku też by wyrosły. Dzisiaj przejeżdżałem prze bazar kwiatowy. Mieli coś takiego do żonkili podobne, ale sam nie wiem? Na górze w lewym rogu. Nie wiem czy zobaczysz? Tulipanów jest pełno.

@violetta Ale to z cebulki sama wyhodowałaś?

@violetta Zaraz zaraz bo nie rozumiem. Wsadziłaś cebulkę do szklanki z wodą i Ci wyrosły? Chyba nie? Ja próbowałem sadzić cebulki do ziemi, ale nic nigdy w domu nie wyrosło. Co innego na działce tam rosły pięknie.

Z zeszytu można wyrwać, ale z pamięci znacznie trudniej.

@violetta A żonkile cięte, czy w doniczce?

Mnie się nie przejadło. Mam to w genach. Nie lubię skrajności. Tylko jako nastolatek przeginałem, ale to normalne, tak ma być w wieku gdy testuje się granice.

@Leszczym Smaczny jest tylko balans.

Popłynąć z czasem do wieczności.

Niech się spełnia.

I zapładniają ją do twórczej ekspresji.

@Czarek Płatak Smutne wspomnienia dzieci alkoholików. Też pamiętam takich panów, ojców moich koleżanek i kolegów i ich tragiczne losy. Dobrze, że mieli wsparcie od nas rówieśników i nikt nie był z tego powodu dyskryminowany. Jak by ktoś próbował to miałby ze mną do czynienia. A wiem że różnie z tym bywało na innych podwórkach. Tak pamiętam i chyba tam właśnie były opowieści dzieci i rodzin alkoholików i ich samych. Chyba pierwszy taki, który mówił otwarcie o tym że w PRLu mamy problem z alkoholem. Władzy trudno było przyznać się do porażki, a była ona ogromna.

Każda ze stron ma przekonywujące argumenty szkoda że często sprzeczne. Na ale mamy pluralizm światopoglądowy. Niektórzy już zapomnieli, że kiedyś go nie było. Była za to jedynie słuszna linia partii. Ludzie są odmienni i różnie myślą. Kościołów też jest wiele.

Nie, to niemożliwe. Platoniczne na muzy są najlepsze.

Co do zasady nikt nie wie. Wróżby się nie sprawdzają.