Rafael Marius

Bóg nieuchwytny, niedostępny ze swej istoty. A jednak zawsze dla nas obecny po adresem Słowa Bożego, odczytywanego na nowo wraz z upływającym życiem.

@Leszczym Wzajemnie, dowartościowany.

Dziękuję i życzę dużo życia pod choinkę.

A ja bym nawet poszedł dalej i powiedział, że niezbędni. I oby było nas jak najwięcej, czego światu życzę z okazji święta narodzin, takiego właśnie pocieszyciela jak my. Podobnie na koniec odrzuconego. I Tobie również zdrowia duszy i ciała i dużo pocieszeń pod choinkę. Dziękuje.

@Brudnowpis Dziękuję za polubienie.

To głupio mówią nie ma co ich słuchać. Ale to taki problem obecnych czasów zanik emocji i uczuć. Ja też mam nadmiar emocji. Chętnie się dzielę z tymi, którym brakuje, a jest ich wielu. Ładnie napisałaś. Trafia do serca.

@Jacek_Suchowicz Amen

@sephi To prawda.

@Marek.zak1 Ja już raz napisałem.

To ładne.

Czyli wychodzi na to, że to samo co u mnie i u wielu innych nam podobnych.

Masz rację spotykałem i takie kolekcjonerki pocieszeń. A tych pocieszających z kolei nikt nie pocieszał. Każdy myśli, że skoro ktoś wszystkich wokół pociesza to znaczy, że z nim jest wszystko w porządku, a nie zawsze jest to prawdą. A to czy ktoś lubi być pocieszanym, czy preferuje pocieszać innych zależy od typu osobowości. Ja niezmiennie od dziecka jestem z tych, którzy wspierają i starają się zrozumieć innych, nie oczekując wzajemności. A wyczuć można poprzez poznanie jaki ktoś ma typ osobowości. Na to jednak potrzeba trochę czasu. Gdy jest to osoba, którą pierwszy raz widzimy, chyba nie ma sposobu. Intuicja bywa zawodna. Dla mnie to zresztą nie kłopot, bo zawsze mam worek pocieszeń dla każdego, kto potrzebuje.

Jak najbardziej. Praktykuję od wielu lat sztukę obserwacji na wszystkich scenach mijającego życia zarówno materialnego jak i tego niewidocznego dla zmysłów, które przytrafia się między ludźmi. Tak to właśnie chciałem przekazać, a listek niech przyniesie pogodną zgodę na nieuchronność przemijania. Dziękuje za trafny komentarz i sympatię dla wiersza.

Ja tak samo

@iwonaromaDziękuję za polubienie i czytanie.

Różne słyszało się historie. Ale szukając wspólnego mianownika, to przynajmniej po jednej stronie relacji były jakieś problemy z psychiką lub trudnym charakterem. Nie rzadko szukające "ukojenia" w nałogu takim, czy innym. I nawet, gdy jedna strona była jak do rany przyłóż, to jednak do tanga trzeba dwojga. A czy można zapobiec? Pewnie tak, gdy ma się odpowiednie umiejętności współżycia z ludźmi, a tych uczymy się przez całe życie. Jednak trzeba chcieć je zdobywać. A wiele osób tkwi ciągle w tym samym schemacie wyniesionym z domu rodzinnego. A dlaczego? Tego chyba nikt jeszcze nie wie.

@kwintesencja Niestety, tak to zbyt często bywa, iż ludzie z upływem doświadczeń zamykają swoje horyzonty w czterech ścianach kawalerek. Coraz bardziej blednąc i tracąc kolory namalowanych w młodości relacji. W moim bloku jest wiele maleńkich klitek. Obserwuje ich co dzień, gdy wychodzą poszarzali do codzienności życia. Chciałbym im choć trochę błękitu nieba przychylić. Ale nie potrafię.

@Manek Ładne. Przywołuje piękne chwile. Ciekawe czy tak było naprawdę? A u mnie pierwszy raz to było już na początku przedszkola i wspominam do dziś z łezką wzruszenia. Skorzystałem z pierwszej okazji, która się nadarzyła. Nie należy przesypiać życia na leżakowaniu.

Być może, ale wkrótce mu przejdzie. Wróci wiosną. Pewnie nie dostaje dodatku za ciężkie warunki pracy, to mu się nie opłaca zimą robić. Żebracy to słabo zorganizowana grupa zawodowa. Nie wywalczyli sobie przywilejów. Ale za to wolne ptaki szybujące ponad systemem. Zawsze jest coś za coś. Dzięki za polubienie i opinię.

@Adriana Gawrysiak Może też być o ludziach, którzy zagubili gdzieś, kiedyś swoją tożsamość.

A przeczytanie to jedyny warunek spełnienia się życzeń?

Dzięki za miłe słowa. Ja odkąd pamiętam lubiłem bardziej życie od tego co wymyślone. Wolałem zabawy na podwórku od oglądania filmów. Niestety większość dzieciarni bardziej kochała szklany ekran. I czasem zostawałem sam.

Często się słyszy takie zwierzenia nie tylko w wierszach.

To prawda mnie się bardzo chce, każdego dnia coś ciekawego i nowego zauważam. O tyle mi jest łatwiej, że mieszkam w centrum Warszawy, gdzie dużo się dzieje. Ale w sumie wszędzie dzieci szybko rosną. Dzisiaj spotkałem małą sąsiadkę jeszcze niedawno nie chodziła, a teraz już dzielnie szła korytarzem z dwiema pustymi butelkami żywca w obu małych rączkach prosto do śmietnika. Tym razem nie udało się. Zgubiła po drodze. Może jutro będzie lepiej, gdy będzie troszkę starsza. Dziękuję.

@Andrzej_WojnowskiDzięki z serduszko.