Poezja to życie

Ty jesteś światem moim Z kolorowych barw utkanym Tak dobrze mi znanym Na niebie gwieździstym Każdej nocy widzę twoje oblicze I tak szybko gasną Wszystkie znicze Na każde twoje skinienie A gdy jestem obok ciebie To czuję w palcach mrowienie Ukazujące mi majestat Twojej postaci I dobra miłość pokarmem Z twoich ust się bogaci Gdy tyle jest wokół Kochających sióstr i braci

Jutro wydaję się Tak daleko Bez ciebie I twojego dotyku Smak twoich ust Jest podobny Do boskiego narkotyku Który budzi mnie Z letargu koszmarnej nocy Nikt już nie wzywa pomocy Jest tylko tu i teraz Czas zatrzymany Okruchami wspomnień Wzywa mnie do ciebie I tylko my razem W obcym niebie Skuci łańcuchami Razem trwamy I nawet śnieg i mróz Zawsze przetrwamy

Przez łąki kwitnące Przez doliny makiem pachnące Przez lasy jesienne Przez czasy niezmienne Idę do ciebie Aby liczyć gwiazdy Na nocnym niebie I ujrzeć piękno doskonałe Ciało bogini i mityczną chwałę Ukryte w oceanie zapomnienia A reszta nie ma znaczenia

Widzę twoje w lustrze odbicie I nie gaśnie we mnie życie Gdy cicho zakradam się Do twojego łona Spotkajmy się tam Gdzie druga W zaświatach strona Pomalowana barwami Pochmurnego nieba

W potoku zagubionych słów Chcę usłyszeć cię Nawet wtedy gdy śnię Na oceanie dryfującego życia Chcę złapać cię Mocno w ramiona Aby była zapisana każda Pamiętnika strona Ukazująca prawdę O błagalnym istnieniu Gdy tłum stoi w milczeniu

Uchwycę obraz twojego piękna Utkany z kolorowych snów I ujrzysz mnie znów Tak pięknie dla ciebie Oddanego i wyjątkowego Czekającego z bukietem czerwonych róż I nie zakończysz tego już

Zrozum niezrozumiałe Ścieżki dawno temu wydeptane Które prowadzą Do punktu wyjścia I do łez doliny Tak szybko mijają Te ostatnie godziny Razem z tobą spędzone I bólem naznaczone

Krótko trwa ta noc Gdy jesteśmy sami Otuleni ciepłem swoich ciał A czas tak do przodu gnał I nic nie było tym Czym się wydaje A nasze ciała w miłosnym Uścisku splątane Trwały tak zaciekle I miłość się urządziła Nawet w samym piekle!

Kochaj mnie Nawet w moim śnie W jesienne dni I jesienne noce Pozwól mi zrozumieć Istotę twojej bliskości Czy popłyniemy razem Na falach szalonej namiętności?

@Kapistrat Niewiadomski Dziękuje za konstruktywną krytykę i cieszę się, że Ci się podoba:)

Przytuleni, wymarzeni Dobrej sprawie oddani A dni mijały i noce gwiaździste Czas płynął swoim rytmem I w potoku słów Wszystko gubiło swoje znaczenie Byliśmy tylko my I nasze istnienie Skryci ponad chmurami Piękne życie naznaczone Cudownymi kochankami

Twoje pocałunki Jak płatki kwiatów Delikatne i powabne Otulają mnie Mrokiem nocy Ostatecznym i bezpiecznym A bez ciebie Moja droga ku gwiazdom Wydaje się czymś zbytecznym

Jesteś całym światem moim I łzą wylaną Jak czerwone wino Smakujesz tak wybornie Ty piękna dziewczyno I nie chcę odejść Tak łatwo bez ciebie Zabiorę cię tak jak gwiazdy Na nocnym niebie I pokaże doskonałe piękno Tak jak na nagiej skórze Odciśnięte piętno

Farbą maluje znamiona czasu Ukryte na twojej twarzy Już nic więcej się nie zdarzy Tylko chwile i momenty zatrzymane Między twoimi udami Byłaś taka słodka Zostawiłem to wszystko Zagubione między wspomnieniami Gdy padał jesienny deszcz

Me myśli splątane Me ciało opętane Jak przerwać ten Niebezpiecznych wydarzeń splot Gdy słowa trafiają Jak kulą w płot Bo nic dwa razy Nie zdarza się I wszystko rozpływa się W szarej mgle

Słońce świeci potężnym blaskiem A ja odbijam się od horyzontu wspomnień Gubiąc każde cenne słowo A ty rodzisz się dla mnie na nowo Z twoich ust wychodzi prawda objawiona W pamiętniku zapisana każda życia strona Która nie prowadzi na manowce

To nic, że serce me krwawiące A twe usta kwitnące Ciało niezdobyte, niekochane A myśli w mrocznym gąszczu splątane A to wszystko kończy się Tam gdzie dziki tłum Byłaś tylko ty I został jesiennych liści szum

Twój pocałunek Jest jak wszystkie kolory tęczy I on mnie wcale nie zmęczy Tylko zagrzeje do boju By uwolnić się z podłego nastroju W pochmurne i deszczowe dni Tylko bliskość z tobą mi się śni Cały ten piękny czas

Pomaluj mnie W nocne barwy nieba Utkane z księżycowej nuty

Jesteś moim nadziei promykiem I chcę żebyśmy całowali się Nad leśnym strumykiem Smak twoich ust Piękny i wiosenny A ja bez ciebie Taki senny I tak dziwnie zagubiony Całkiem samotny Zniknął gdzieś mój bilet powrotny I została tylko tęsknota Nasza pierwsza i ostatnia pieszczota

Płynę tak jak życie Strumieniem przejrzystym A twoja miłość jest dla mnie Czymś oczywistym Bo zagłębiam się W to wszystko chwilami Jest jakaś słodka tajemnica Między nami Która każe nam trwać W ciszy i skupieniu A każdy umiera sam W rozpaczliwym milczeniu

Przecież jesteś taka piękna Tylko moja A ja marzyciel Z głową w chmurach uwięziony I twoimi pieszczotami zmęczony Nie pytam cię o jutro Ani nawet o dziś Chcę tylko dobić do brzegu I ujrzeć twoje ciało w śniegu

Żyje tak samo jak ty A w ogrodzie tęsknoty Umarły twoje łzy Malowane smutkiem Dnia codziennego A gdy cię nie ma To słychać tylko Szum wiatru jesiennego Czytaj między wierszami

Taki zakochany i oddany Kiedyś byłem Pamiętam to dobrze Cudowne chwile przeżyłem Z tą jedyną piękną dziewczyną Całowaliśmy się pod dziką jarzębiną Te kilka chwil wydawało się wiecznością A teraz w sercu została tęsknota Każda chwila spędzona z nią Była jak moneta złota W sercu zapisana Dziewczyna wymarzona Ta jedyna ukochana Już nie wróci A serce zranione Tak mocno się smuci

Piszę twoje imię Na rozbitym szkle A ty zniknęłaś Tak szybko w nocnej mgle I nie było nic Poza tobą i poza nami A było nam tak dobrze Gdy byliśmy całkiem sami Zajęci tylko swoimi oddechami Koszmar nie powrócił drugi raz