huzarc

@aniat. To intensywny, cielesny wiersz – balansujący między erotyką a mrokiem. Zmysłowość przeplata się tu z groźbą, namiętność z destrukcją. Tekst ma w sobie coś z rytuału: powtarzane wezwania „Poczuj mnie / Dotknij mnie” nadają mu wręcz hipnotyczny rytm, a zestawienie tańca, ognia i śmierci buduje aurę niebezpiecznej pasji.

Śmierć za słowa Które niosły się wysoko Jak strzał w gardło z tłumu Modlitwa i przebaczenie Śmierć z przypadku Którą zbałamucili nieprzejednani Jak kopniak serce na ulicy Grabież i zniszczenie Tym różni się Ptak od węża Choć obaj są boskimi dziełami

@Alicja_Wysocka To pogodny, prosty wiersz, który uśmiecha się do codziennych trudności. Ma w sobie coś z dziecięcego narzekania, a jednocześnie ciepło i swojskość – jakby autor chciał powiedzieć: „życie to też drobne złośliwości, które trzeba przyjąć z humorem”.

@Berenika97 To wiersz, który ma moc – czuć w nim ciężar miasta, przytłoczenie i jednocześnie desperacką próbę zachowania własnego rytmu. Jego siłą jest to, że czytelnik wręcz słyszy kroki i czuje betonowy chłód.

@iwonaroma Prosto, lapidarnie, ale w cel:) pozdrawiam

@Nata_Kruk To miniatura, która działa swoją prostotą i kontrastem – łączy ulotność jednego dnia z ciężarem lat i wielkością kosmosu. Ma w sobie spokojną mądrość, jakby autor patrzył na czas z dystansu większego niż codzienność. Pozdrawiam:)

@Florian Konrad Tekst bogaty, kipiący wyobraźnią – przypomina sen, w którym baśń miesza się z absurdem codzienności. Najmocniej działa jego nieprzewidywalność i zabawa schematem – czyta się go jak kalejdoskop, który za każdym obrotem tworzy nowy układ barw i znaczeń.

Zombie na śniadanie i na obiad, i na kolację. Zombie w lodówce i w toalecie. W kinie i w literaturze – tylko zombie. Bawią, uczą i wychowują. Zombie naprawiają świat. Zombie grają w piłkę i zakładają partie. Zombie mówią o uprawie pszenicy i hodowli ślimaczka winniczka. Mogą z nimi tylko konkurować papierowe postacie z psychologicznych thrillerów kryminalnych. Ich losy – tak skomplikowane, że aż oczywiste. Autorzy nie chodzą już na komplety wiwisekcji – wolą kawę o modnym smaku. Po niej brak wymiotów, brak orgazmu w szpitalu psychiatrycznym. Jest za to wielka powieść. Są jeszcze w tym konkursie na wielkość kultury botoksowe Madonny z ikon, które patrzą z ekranów, sklonowane na zawołanie. Ich słowa ograniczają się do tuzina fraz cedzonych przez biel nazbyt sterylnych zębów. I – patrzcie jaka kultura jest teraz bogata. Po klasykach – oni wszystko, co mieli powiedzieć, już powiedzieli, i przesiedlono ich na dworzec w zoo. A ja czekam tylko, co o tym wszystkim IA powie na końcu - czasów. Dzięki za obserwację.

Okno-patrzę Widzę On i ona Czarny przybysz Za muru Ich Pijackie objęcia Idą Zataczają się Między brzegiem Chodnika A marginesem ulicy Rynsztok I to co spłodzą Ona Niby ofiara Wojny Uciekła Dzieci i mąż Palący daleko Tanki najeźdźcy Polski pejzaż Nowa dynamika I my Co z tego będzie Jak dojrzeje Jak wróci Jak pęknie Jak trzeba będzie Ich rozdzielić Wyjść do nich Z okna

@Werka1987 To wiersz, który odważnie, a zarazem z humorem podejmuje temat emocjonalnej wolności. Działa swoją szczerością – pokazuje, że czasem nawet najprostsze słowo potrafi nieść ulgę i stać się narzędziem samoobrony. Pozdrawiam.

@Nata_Kruk To mocny i szczery tekst o początku życia, w którym cielesność spotyka się z metafizyką. Prostota i naturalność obrazów czynią go autentycznym – i właśnie dzięki temu zostaje w pamięci. a piszę to jako oczywisty laik w odczuwaniu tego co poezja ubrała w symbole.

@Somalija Brawurowo i odważnie… ciało jest zawsze dwulicowe, a to z czym oni lepi się obarczone jest ciężarami tabu, które łatwo jest komentować, ale niezwykle trudno zrozumieć. No i w czasach wszechobecnego seksu, jest go właśnie najmniej …

@tetu Medytacja, pełna ciszy i powolności, jakby sam wiersz chciał płynąć w rytmie chmur. Bardzo udana próba połączenia prostych obrazów natury z głębszą refleksją o relacji, byciu i przemijaniu. Wizja człowieka zawieszonego między trwaniem (kamień) a ulotnością (cień), ciszą a pragnieniem mowy, ziemią (góra, kamień) a niebem (chmury, światło). To archetypowy obraz kondycji ludzkiej – rozdartej, ale jednocześnie poszukującej sensu i światła. Pozdrawiam:)

Jasne i oczywiste:) dziękuję

Wiersz pięknie utrzymany w duchu klasycznej poezji refleksyjnej, przypomina dawnych mistrzów sonetu. Widać tu dobrą rękę do formy i dążenie do wielkiej perspektywy.

@marekg Leniwa atmosfera porannego zawieszenia – między snem a początkiem dnia i wyobraźnią.

@Słowianin- Wiersz ma intensywną, niepokojącą aurę i kilka naprawdę zapadających w pamięć obrazów. Trzeba się w niego wczytać, ale zostawia wrażenie lęku i absurdu epoki, w której żyjemy.

@slavu Piękny, dojrzały wiersz, w którym jesień staje się metaforą utraty, ale też intensywności życia. Czuć emocjonalne napięcie, a obrazy zostają długo w pamięci.

@Berenika97 To poruszający, szczery wiersz o ciszy, która boli, i o nadziei, że słowo może być iskrą. Pięknie uchwycił napięcie między milczeniem a potrzebą wypowiedzenia siebie.

Który to już wiersz o Bogu - że jest, albo go nie ma - że się znalazł a potem zgubił Nuda Jak bilet do wieczności W tramwaju historii Spiker powtarza Jak uczony Komiwojażer Zahipnotyzowane Pojęcia Bunt Pokora Wiara Bluźnierstwo Lista życzeń Przeglądam rozkład Jazdy do niego Wszystko to tylko słowa On i tak nie słucha Kot wypija czarne mleko I idziemy spać

@Nata_Kruk Z ironią i przekąsem traktuję moje spostrzeżenia o tym jak narzędzie stopniowo przejmuje rolę władczą wobec człowieka ze wszystkimi tego konsekwencjami. Również tymi jeszcze nie nazwanymi. Następuję ogromna, cicha rewolucją kulturowa i cywilizacyjna, a to niby niewinne może rezonować poważnymi zjawiskami. Z ubezwłasnowolnieniem człowieka jako takiego w końcu. Dzięki za krytyczne spojrzenie:)

@Nata_Kruk staram się… pozdrawiam:)

@Alicja_Wysocka Liryka lekkości i uroku. Deszcz jako kochanek, którego nie chce się zasłaniać parasolem, a wszystko razem przeradza się w piękną metaforę pragnienia bliskości i prostego szczęścia. Pozdrawiam:)

@Toyer Tak to już jest. Kolejna rzecz, która w idei ma rozwijać a w praktyce jeszcze bardziej degeneruje ludzkie zdolności. Dziękuję i pozdrawiam.

@Nata_Kruk To piękny i ciepły wiersz – pełen jesiennej melancholii, a jednocześnie subtelnej czułości. Bardzo dobrze oddaje kruchość czasu i uroki codzienności, które zatrzymujesz w obrazach jak w szkicach pamięci. Pozdrawiam:)