dmnkgl

@Marek.zak1 Możesz mieć rację, że nie musi to iść w parze. Z mojego doświadczenia wynika, że zazwyczaj idzie, ale to nie dowodzi ogólnej zasady. Pogoda ducha to jednak nie beztroska, ale pewne nastawienie do życia.

@>Marianna< A co jeśli to nie jest sonet i pochodzi nie znad jezior, a z wyprawy myślowej na Islandię ;)? Pozdrawiam serdecznie

@Marek.zak1 Wytrwałość to nieodłączna towarzyszka pogody ducha, a odpowiedzialność jest tym co z tego się rodzi. Bo jak można żyć w zgodzie ze światem, kiedy nie można pogodzić się z konsekwencjami swoich działań? Pozdrawiam @iwonaroma Optymizm bez oparcia w czymkolwiek szybko runie i pozostaje mieć nadzieję, że nie wkradnie się w to miejsce cynizm. Pozdrawiam

Prawdziwe oj prawdziwe... Wyrzuć ,,być" i będzie równo. Takich nierównostek jest więcej, w jedną lub drugą stronę. Jak je poprawisz będzie o wiele bardziej elegancko. Nie jestem pewien czy dobrze rozumiem, że chodzi o poddanie się zwątpieniu, bo jeśli, to zmieniłbym to na ,,i gdy przekroczysz granice zwątpienia" I ustatnia uwaga, zamieniłbym ,,I" na początku czwartej strofy na ,,więc", ponieważ jest to podjęcie wątku z pierwszej strofy przerwanej wtrąceniem w drugiej i trzeciej (jest tam wyraźna zmiana osoby). Ciekawy wiersz, trochę podszlifujesz i śmiało możesz zgłaszać do gotowych (w których nota bene często są mniej dopracowane niż ten). Pozdrawiam :)

@Sylwester_Lasota Spokojnie jeszcze jest czas ;) @M.A.R.G.O.T @huzarc Witam i dziękuję za wizytę w moich skromnych progach :)

@huzarc Brak mi słów. Przeczytałem drugi raz i nadal brak. I bardzo dobrze, że się nie rymuje Pozdrawiam

Żyjesz pośród burz, szarpany jak trzcina Przez wiatr szaleństwa, przez prąd namiętności, Który raz po raz do ziemi cię zgina, Aż cię nie złamie w przypływie słabości. Jak go okiełznać i skąd czerpać siły Gdy w oczy otchłań zagląda bezdenna, Gdy niejednego człowieka zgubiły Dziwne tabletki i miałkość codzienna? Wdzięcznością hartuj ducha w zimnym ciele. Dziękuj za wszystko to co cię spotyka, Choćby nie było tego nazbyt wiele I by dziękować ci brakło języka. Gdyż wdzięczne serce jest zawsze szczęśliwe, Ciche, pogodne i niezapalczywe. Najcięższe próby przechodzi wytrwale Bo jest jak twierdza wzniesiona na skale. Pogodą ducha ten świat się zwycięża I nie masz nad nią lepszego oręża. To nie optymizm- naiwność najprostsza, A z czystej stali damasceńskiej ostrza. Oto lekarstwo co działa naprawdę, Więc ćwicz pogodę, wbrew najgorszej doli, Aż w końcu znajdziesz w swoim życiu prawdę. Lecz czym jest prawda? Prawda nas wyzwoli.

@Johny Witam, dziękuję za takie wgryzienie się w wiersz :) Masz rację, że nie jest to zjawisko krótkotrwałe i chwała Panu, że tak jest. Proszę sobie wyobrazić jak musiałby wyglądać obraz pod powiekami gdyby zostawałoby tam niemal wszystko, lub co gorsza po prostu pamiętali byśmy wszystko. Albo zamiast wyobrażać można po prostu zerknąć do biografii Sołomona Szerieszewskiego. Horror. Pamięć jest stety niestety ulotna co daje doskonały powód by co jakiś czas ją sobie odświeżyć :) Pozdrawiam

@pneuma Zgadzam się z przedmówcą, że jest to wiersz zarówno o synu jak i o ojcu. Inaczej widzę jednak zakończenie- ojciec nie chce być pytanym o drogę, bo jej nie zna, sam kiedyś wypuszczony w świat przez własnego ojca. Pozdrawiam

@fregamo po- zdrówka ;)

@WarszawiAnka Z tym odciskaniem piętna chodziło o fizyczny mechanizm powidoku, rzeczywiście ,,piętno" nie do końca dobrze to oddaje bo ma raczej negatywny wydźwięk. Poprawione, dzięki za uwagę :) @valeria @ais @Nata_Kruk Cieszę sie, że się spodobało :)

Już trzeba odejść, już się słońce chyli, Jeden raz zmierzyć przestrzeń bystrym wzrokiem. Niech się wypali w nim obraz tej chwili Srebrną poświatą, czystym powidokiem. Powiek skarbnica niech długo przechowa Wspomnienia barwę, płochość i wdzięk sarni. Niech zwiąże z sobą szarfa światła płowa Błysk fal jeziora, czerń oczu latarni. A choć żal ściska gardło zachrypnięte Od śpiewów dzikich do białego rana Pamiętać będziesz cytrynę i miętę. Powidok świtu. Przetarte kolana.

@Andrzej_Wojnowski Dziękuję pięknie, choć moim skromnym zdaniem temu wierszowi bliżej do ballady, albo utworu wzorowanemu na sonecie. Pozdrawiam

@Pan Ropuch @huzarc @Marek.zak1 @Kot Dzień dobry państwu, dziękuję za tak liczne odwiedziny :)

Łódź już stoi na brzegu i oto wyrusza Wraz z pierwszymi błyskami wschodzącego słońca. Przed sobą ma zadanie bez zasad i końca. Jezioro i ryb setki kontra jedna dusza. Z ryb przepastnych gardzieli chce wyrwać je wszystkie, Choć już sił w drobnych skrzydłach by wznieść się nie staje. Więc Zbawca Much uderza w srebrnych łusek zgraje, Lecz zwycięstwo od tego nie jest nawet bliskie. Ropierzchły się spłoszone, porwały ofiary, Tylko jedna się szarpie na ostrze nadziana. Zbawca tnie ją nożem, choć otwarta rana Jest już tylko wyrazem bezowocnej kary. Nie żyją bowiem obie, ni ryba, ni mucha, Zaś Zbawca zasmucony porzuca ich ciała I pracuje w ten sposób dzień cały bez mała, Wiedząc, że nić życia jest tu nazbyt krucha. Ocalił ledwie garstkę, odebrał głębinie, Skazanym na porażkę przywrócił nadzieję. Ze znużenia Much Zbawca na nogach się chwieje. Dziś powraca do domu. Jutro znów wypłynie.

@huzarc Ciekawy tekst, elegancko napisany (w szczególności pierwsza i druga strofa, a to: Już w ogóle :) Pozdrawiam

@Andrzej_Wojnowski Bardzo dobry wiersz z przesłaniem. PS.wkradła się chyba literówka do ,,kelnera" Pozdrawiam

Ja to tu tylko zostawię ;)

@lena2_ Próbujemy wyplątać skrzydła, bo nie doceniamy nóg. Pozdrawiam serdecznie

Bardzo melodyjny i udany wiersz, ale zgodzę się z przedmówcą, że czcionka (czy jak kto woli font;)) jest zdecydowanie za duża. Pozdrawiam

@Franek K To po prostu moja siostra :)

@Sekret Zawsze czułem ten cytat jako coś cichego, w rodzaju raczej zadumy niż krzyku. Czy to naprawdę tak działa? Łzy to nie woda destylowana, ale czy rzeczywiście zabójcza długodystansowo? Tu mnie masz ;) Generalnie co do wiersza- jazda totalna. Surrelaizm, rozważania nad wyższymi stanami świadomości, trochę z myśli panteistycznej, orientalizm i nie mniej ważna wiewiórka :) Mimo to jakoś tego wiersza nie czuję, może to przez brak wyraźnej myśli przewodniej, czy zbyt dla mnie szybkie skróty myślowe. Nie mogę przy tym wskazać jakiegoś konkretnego elementu do poprawy, który nie zburzył by całej struktury. Wybrałeś Sekrecie ciężki temat, ale sądzę, że warto było :) Pozdrawiam

@ais Wydaje mi się, że to wyraz nadziei i optymizmu bohaterki oraz jej pełnego zaufania- na coś czeka, mimo iż peel nie daje jej najmniejszej szansy na pomyślne zwieńczenie. Być może jest to kochanek, przyjaciel, stracone dziecko, jednym słowem ktoś ważny, kto nie wróci, może jakiś wypatrywany przełom w życiu etc. Najważniejsza w tym wszystkim jest nieugięta postawa bohaterki.

@Sekret W rzeczy samej. Ośmielę się postawić tezę, że synestezja sięga nawet głębiej- leży ona u podstaw samego języka. Język służy nam do opisywania wielowymiarowej i ,,wielozmysłowej" rzeczywistości. Posiada on przy tym różne zmysłowe aspekty- jest w pierwszej kolejności dźwiękiem, dalej znakiem na papierze, ale może być też przyswajany dotykiem (np. alfabet Braille'a). Fenomen języka jest tak powszechny, że rzadko dostrzegamy paradoks słuchania o krajobrazie, albo czytania o muzyce. Przez to, że język bazuje na ściśle nieokreślonym zestawie skojarzeń, jest niezbyt precyzyjny (tu szybko można zaznaczyć wyjątek dla matematyki), a rozmiłowana w tej nieprecyzyjności właśnie, jest poezja. Na tym właśnie ciągu myślowym został zbudowany wiersz :) Pozdrawiam

@Milena Czy to ,,istota" się uśmiecha, czy ktoś inny (np.kobiecość)?