Konrad Koper

@JAPANiebiesko zielona jest ziemia...

Gdy wróżka wróżyła z niebiesko zielonej kuli, dostrzegła na dnie diabła.

Doceniam okna w pałacu Lucyfera.

@corival O.K

Zapach bzu przenika : staw, ulicę, ścianę… Kąpiesz się w „eterze”.

Pozdrawiam twoje czarne dziury. Doceniam zapał i ambicję. Niestety nauka mnie nudzi. Lecz pragnę delikatnie dotknąć : twojej twarzy i ciepłych dłoni. Nie ważne, nie ważne kim jesteś. Przyszedłeś do domu z teczką. Mówiłeś o uczonych rzeczach. Lecz mnie obchodzi twa koszula… Nie ważne, nie ważne kim jesteś. Proszę cię o kilka gwiazdek, oraz o moc całego świata. Nasze serca muszą „pulsować”. Ważne jest, ważne jest kim jesteś.

@iwonaroma Urokliwy !!

Na haku wisi mięso. Rzeźnicki nóż leży na stole.

@Vanilla @Julia Álvarez Taki klęcznik też jest cenny. ( Dwa motywy !)

Klęcznik ze złota.

liczby, planety, żywioły… Spiera je poeta, którego orężem są punkty. Wziął on naukę od stwórcy.

Ludziki są z cukru i soli, a niebo się burzy.

W centrum miasteczka był targ. Na mim odbywało się często świniobicie. Kilka przecznic dalej stał kościół i akademia. Uczyli tam też prozy życia. Na skraju miejscowości była chata Kunegundy ( na palach.) Natomiast za miastem, na końcu ślepej ulicy, znajdował się dom wyklętego poety. Na szczęście każdy ma własny szlak.

@R.Loba Po co to piszę?

Znalazł podkowę, obok leżał placek.

Są stare kamienice, zaułki, ślepe ulice, wieże... Na krzywej wisi zegar. Nieopodal stoi orzeźwiająca fontanna. Dalej, mijam kolorowe neony, witryny i ludzi z pustym uśmiechem. Jestem anonimem i gubię się w mieście.

Tłoczymy słoneczny sok, ale z cytryny.

Przy rynku jest kwietnik. Ulicą idą barwnie ubrani ludzie. Patrzę na pełne balkony, otwierające się w kierunku słońca. Dalej jest kamienica, na której wypisano poemat. Na skraju miasta znajduje się staw, w którym teraz odbija się tęcza. Patrzę i wyciągam ramiona.

Na ich wstydliwym liście, napisano poemat.

Warto uczyć się obcych języków. Nie tylko ludzkich.

Więzienie czy szpital zakaźny.

W kręglach czy w życiu, trzeba rzucać „ kulą” mocno, zdecydowanie i celnie.

Dwa zera chciały być ósemką. Zaprotestował boży algebraik.

Księżyc potęguje moc, gwiaździstej, nieskończonej nocy. Jesteś jej towarzyszką. Blask pada na twe ciało, rozpływasz się w cieniach. Nie mogę określić twojej sylwetki ani twarzy. Napełniają mnie emocje i czuję dreszcze. Plącze się myśl : „ posiadasz niejedną naturę”.

Pierwszą orkiestrę: lasów, strumieni, ptaków… ubogaca druga- instrumentów. Niestety trzecia orkiestra : samochodów, maszyn… zagłusza poprzednie.