Stoi historyczna figura z mieczem w zbroi,
pada na nią światło.
Wspomnienia ( również śmierci)
są niezwyczajnym światłem,
padającym na pomnik.
Prowadzi ono ducha historii
i rozświetla poematy.
Szczegóły ożywają.
Chwyciłem los,
pożyczyłem od niego koronę.
Zaczarowałem siebie.
Teraz chwilami jestem orłem lub żółwiem.
Patrzę z perspektywy ptaka,
albo staję zamyślając się…
Wzburzone morze językami wody
porywa piasek i skały.
Wytycza nowe granice.
Gdy idę brzegiem,
poznaję jego mowę.
Liryka morska zawiera wiele :
epitetów i czasowników.
Są białe i czarne węże.
Wąż może popełnić samobójstwo,
połykając własny ogon.
Może też zjeść głowę wrogiego węża
czy jego tył, wskrzeszając nowe węże…
*
Niedoszła gra.