marekg

kilka promieni porannego słońca przysiadło na starej szafie cienie drzew tulą się między półkami w domu otwartym i pustym senna wilgoć i książki niedoczytane tylko tyle na wyblakłej fotografii babcia Lila przy drabinie po której stąpa życie do wiecznego nieba

wciskam się w zdania a ty stawiasz przecinki moje wiersze siedzą jeszcze na nocniku kwadrans przed rozbieramy się do kości na żebrach tatuaż w bolącym krzyżu wyczuwam odrobinę ironii nie śmiem zapytać o kolejna stronę twojego ciała

w ofercie promo jest bilet IC i pusty peron na Centralnym wszystko w swoim czasie ruchome schody ludzie z tabliczką nie mam czasu i głodny filozof między gołębiami time perfekt z czerwoną torbą spóźniony do Gdyni wiruje na wyświetlaczu mieszczę się w przedziale między mną a spojrzeniem brunetki o wyrazistym kolorze słów

nie zdążę wszystkiego zapisać huśtam się na wersach między balkonem a chwilą obok w dole szachiści obrócili koniom głowy targają się za krótki rękaw czarno na białym w kolorze moralnego kaca obok kobieta porzucona rozbita jak szklanka

@Nata_Kruk Dziękuję za tak pięknie dobrane słowa . Pięknie dziękuję za cały komentarz .....Pozdrawiam

po północy kiedy koty biegają po księżycu a świat mruczy nasze sny spotkały się jeszcze w niedokończonym wierszu kobieta myje gwiazdy szuka ich pogubionych nazw w wybudzonych wersach słowa bez zapitki usychają w zakamarkach spragnionych ust

na porannym niebie niepokorne mewy budzą milczące morze lubię przytulać senne muszle i słuchać fal wybudzonych ze snu moje ślady zostają bez śladów brzeg ginie w destrukcji przypływu bezkres zostałem na kolanach sam myśli błądzą w depresji pustej plaży

@Nata_Kruk Dziękuję

chmury stoją pod ścianą na porannej kromce chleba topi się maślane słońce gdzieś na niebie jej dłoń na mojej dłoni i wiersze wyprane pusta drabina rozpłynęła się we mgle kobiety są jak gwiazdy znikają

idź już spać wiersze nie ponoszą odpowiedzialności za nieprzespaną noc przeczytam jeszcze kilka uliczek potem przeliczę baranki zaczynając od siebie w sennych podróżach łaszę się do czworonogów to bardzo bezpieczne nie gryzą koszmarami jutro obudzimy się na słodko z niczyjej winy

koci wzrok usiadł na parapecie między mną a zachodzącym słońcem zawieszam fotografie dnia czas przechodzi turbulencje jak zwykle jak co dzień za narodziny chwili łyk wódki na agrafce jeszcze jedna sekunda rozmarzona jak wieczorna gwiazda w wielkim wozie samotności

wracam do moich wierszy z koszykiem pustym tu wolno nam wszystko na ścieżkach wybudzonych wiosną zakwitły pierwsze słowa w błękicie nieba otwiera się życie kluczem lecących żurawi

za czerwonym słońcem łowiliśmy ryby czas mrugał jednym okiem na wyspie łotrów zawieszonych głowami w dół dzieliliśmy łuski jakby tego nie było przeszliśmy dalej nie mogąc znaleźć haczyka

wybudziłaś mnie z moich wierszy był kot zwinięty w poranek i spam owinięty kołdrą za ostatnim wersem czytam sen straszny i groteskowy na czczo

północ w deszczu gwiazd mokną puste ulice gdzieś między trzecią a następną rozsypany człowiek w znieczulonej niedzieli przez kolejne warstwy okien oglądam nagie miasto dusimy się wzajemnie ściskam za gardło myśli nasze

między pierwszą a drugą sceną filmu zjadł mnie rekin teraz jestem trawiony nie odnotuję tego na facebooku nie będzie lajków siedzę w swojej czaszce z płetwą na grzbiecie i tylko Bałtyk nie pasuje do mojego wnętrza

z uciułanych chwil niewiele pozostanie w szkicu znad morza potykamy się o nienamalowane fale gdzieś w błękicie nieosiągalnych słów cichuteńki łopot mew brakuje tylko wschodów i zachodów nad sekretnym brzegiem życia

wystarczy zabłądzić reszta odnajdzie się sama w przestworzach myśli między świeżym kolorem lasu a zielonym nadziei w szyderstwie ciszy wykropkowanej przestrzeni przesuwamy się palcem wskazującym o jeden wers za daleko

wprowadziliśmy się tu wczoraj na chwilę w subtelnej tajemnicy przed szyderstwem codzienności w prognozie nie było tylu gwiazd androgenicznych kobiet w dobrze dopasowanym kolorze morza na plaży spowiadały się zakonnice w celach rekreacyjnych

na białym płaszczu mruga czarna rzęsa czekam aż powiesz więcej nie rozumiem wszyscy jesteśmy gdzieś przecież w oddechu wiatru zapach marihuany nie uzależnia składam się z wody i kropli nadziei

wybuchnęłaś wiosną uśmiechem po lewej stronie wiersza musiało się wydarzyć to niedzielne spotkanie zagubiona jaskółka co prawda były dwie nad krawędzią pustej kartki zanim pojawiły się słowa czekałem na końcu zdania padał deszcz a ty recytowałaś swoje niebo

@kwintesencja dziękuję @Rafael Marius niestety temat aktualny @finch Dziękuję za komentarz . Zastanawiam się nad zamianą -rzeką z ciało. Pozdrawiam serdecznie

nie zapisałem tego miała skórę matki i uśmiech ojca wyłowiony z tłumu po tamtej stronie drzewa mają inny kolor szumią zobojętniałym językiem lodowatego wiatru na odnalezionej rzęsie ostatnia łza ciało przykryte rzeką w które ciężko uwierzyć

@Kwiatuszek Dziękuję

kiedy pada deszcz lubię iść ogarnia mnie Warszawa ulice ułożone pod wiatr czarne parasole wychodzą z żabki kiedy szlocha deszcz depczę kałuże na Poniatowskim zgniłe liście lepią się do butów po drugiej stronie Wisły kiedy na ścieżce półmroku pulsuje zielone poeci bazgrzą w podcieniach mokre wiersze przechodzą ulicą