marekg

wycieram grudzień na wycieraczce słów czwartek za moimi plecami schody sprawiają wrażenie introwertycznych

@beta_b Byle do lata i pełni uśmiechu życzę !

@duszka @duszka i to ciepłe zabójczo wiersze. \ dziękuję za komentarz. @kwintesencja @kwintesencja w pierwszym etapie tak wyglądał wiersz. Peronowy dodatek adoptowany na początkowe wersy miał rozbudować tekst ale czy .....Don't get lost in platform @beta_b przypadek .

ten wers to przypadek siódmy napisany na peronie między spóźnionym a odwołanym pociągiem moje wiersze noszę w kieszeni nóż się otwiera

czasem czytam wiersze w drzwiach zamkniętych na amen Judasz obraca świat po prawej stronie brakuje jednego żebra w onirycznej przestrzeni Orfeusz nie słucha poezji między niebem a piekłem błądzi kot zdrapuje z wycieraczki szron

w bielszym odcieniu bieli nagie okładki zakrywasz dłonią zawijasz dzieciństwo w pieluchy obracasz myśli we wszystkie pory roku i nastaje zima wtedy wkradamy się w swoje ciała za kolejnym słowem jest naga przestrzeń gdzieś w równoległym wszechświecie między tobą a mną kochają się wiersze

siedzimy między tobą a mną gryzie nas proces starzenia się i popękane ściany miasta w naszych snach kochają się wiersze mruczą bezdomne koty za oknem odległe gwiazdy mkną w rytmie free jazzu w eksplozji nocy księżyc zapełnia się w ciemności

@Nata_Kruk słuchamy podobnie ! Uwielbiam

przejadła mi się pewna forma poranka śniadanie jeszcze nie i kawa to obyczaj tak stary że co dzień przypominam z rozkoszą smak za oknem horyzont połyka horyzont człowiek oparty o telefon reanimuje nieprzespaną noc świecie zaśnij ja dopiero wstałem literuję słowo słońce

@duszka Dziękuję serdecznie . Pozdrawiam z błotnisto uśnieżonego Kleosina .

w pięknie spadających gwiazd dostrzegam nieskończoność mróz ściska za gardło pusty tramwaj przemierza noc będę milczał zimne kołysanki tulą się do okien miasto mruczy jak kotki dwa bez aaa czwartek pokrył szron chorobliwie ujada wiatr pragnę czegokolwiek

wybieramy się w podróż na drugą stronę ulicy dziś nie przyjechał tramwaj 23 zbyt mokra i pusta jest ta niedziela rozdano tylko parasole w kolorach mocnego drinka bez promieni cytrusowego słońca każdy polał sobie z sumieniem ust koty owinięte w swoje mruczanki zagubiły własne ścieżki cztery łapki śpią w zaciszu dnia nie rzucajcie w niebo kamieniami niebo jest odporne na agresję

@Nata_Kruk oj faktycznie uciekło - Dziękuję

trzeszczący łańcuch i dwa gumowe pedały Bonjour Paris jazz na na początek z przepoconym shirtem po obłokach oniemienia w tęczowym koszyku chat noir i wiadomość dobre wino kup kotku co nie drapiesz we francuskie noce przeciwnie do tego rudego spryciarza i koniecznie teraz musi padać deszcz velib zostaw przy stacji Blanche twoja płochliwa- Ryża cnotka wieczorem z ulic grzechu uciekniemy do konfesjonału nocnych wyznań gardząc niesmakiem pa -Ryża

dla twoich unikalnych potrzeb praca na nocne zmiany oddziela nas od słońca zjawiłem się śpię nago nierozebrany z każdego wiersza w biały dzień czuję puls ciało pozbywa się uczuć dla twoich unikalnych potrzeb świat stanął na wysokości penisa

siedzę w fotelu wtulony w siebie nienamalowany kot śpi pod obrazem późny listopad drapie w gardle na półce z książkami zaspy zeszłorocznej poezji czytam mniej więcej to samo nachalnie w mętnych godzinach prognoza pogody ulega zmianie

w porywistym wietrze niebo rozrzuca kartki słowa mrużą oczy ze zmęczenia jest jeszcze samolot uczepiony białej wstęgi potem atramentowa cisza wyjechałaś kilka godzin lotu stąd zamieszkałem między książkami twój koc czytam na dobranoc czasem mruczy kot w rękopisie po drugiej stronie wiersza

w pogubionych godzinach kilka nagich westchnień nie wstydź się usiądź przy moim ramieniu dotykaj słów które przegania wiatr są takie wiersze codzienne które jeszcze nie powstały z kolan wyobraźni

w pewnej godzinie miasto zmienia kształt zamienia brzeg płoną fontanny łuszczą się chmury lubię twój parasol w kolorze malowanego nieba liturgię deszczu sączoną w wieczornym świetle dziś klęczymy na zimnym moście jak w niedzielę nie każdą i nie ostatnią na sen zagłaskałem kota więcej grzechów nie pamiętam kajam się pod ścianą deszczu

grzechem jest nie widzieć anioła wszystko jest ponieważ nie ma nic na pustej ulicy deszczowe miasto spływa w przestrzeni iluzji w smugach zgaszonych okien kolejne niebo na skamieniałych skrzydłach nagie ciało sposobi się do lotu

słowa samotność nie używam tylko w modlitwie pojawia się wieczorem na pustej kartce na ścianie z rozrzuconych cegieł książce zażaleń w zamkniętej przestrzeni ocean absurdu jest brzeg zalany dzień jaśnieje za horyzontem jestem hermetycznie otwarty i zamknięty

w weekend miasto wciska się w szczeliny chowa się przed sobą na schodach do nieba spotykamy się ponownie tylko pora roku zbyt liściasta mokra można by rzec zgnilizna wokół drepczemy Królewską potem w lewo pod Manekinem jak zawsze wężyk w rozbuchanym deszczu wieczór jest niewidoczny ukryty w ciemności w oknach tramwajów Żabki i Biedronki skrawek nieba zlizuję z ręki

w przestrzeni rozmazane stado bryły cienia depczą zaorane pola oparty o las mruczę z zachwytu stukot obiektywu schodzi się i rozchodzi

jeszcze jedna noc to nie powód do wstydu przekwitamy zgodnie z kalendarzem nago za oknem miasto tuli się do neonów stosownie do wieku pada deszcz w ciemności mokną ciała niebieskie

na podłodze namalowanej dzień wcześniej rozsypane i niedokończone sny w ciemności brakuje kilku odcieni i kawałka ściany po której spływa księżyc za oknem spóźnione pociągi mkną po zaspanych szynach chciałoby się ruszyć skoro się już pojawiło miejsce na peronie w ustach mentolowy powiew i pierwszy papieros budzik łuszczy orzechy