WarszawiAnka

Uduchowiony wiersz. Pozdrawiam

Mądry jest ten, co umysł tak stale rozwija, że niespodzianki życia slalomem omija. :)

Ale komu? :) Pozdrawiam

Tereźniejszość jest tęsknotą za tym, co odeszło i lękiem przed tym, co nadchodzi... Pozdrawiam

@Wieslaw_J._Korzeniowski : Dziękuję za Twój głos.:)

...i nie wiadomo: czy to sama tęsknota, czy rzeczywistość? Pozdrawiam

Dziękuję - i bardzo się cieszę, że tak uważasz. :) Pozdrawiam :)

Bardzo mi miło, że tak myślisz. :) I dziękuję za punkcik. :) Pozdrawiam

Dziękuję za tak pozytywny odbiór, mimo innego sppjrzenia na kwestię czasów - czy czasu. :) Pozdrawiam

@dmnkgl : Dziękuję za Twój głos. :)

@Waldemar_Talar_Talar : Dziękuję za Twój głos. :)

@Somalija , @Radosław : Dziękuję. :)

@Liryk : Dziękuję za Twój głos. :)

Chyba jednak z "przeszłością" jest lepiej. :)

Wiersz zasmuca czytelnika i wzbudza zrozumienie dla cierpienia Peelki Zmieniłabym trochę ostatnie dwa wersy czwartej zwrotki: Leżąc niewidzącymi oczami wyświetlam dni przeszłe albo Leżąc niewidzącymi oczami wyświetlam przeszłość Pozdrawiam

@Allicja : Dziękuję za Twój głos. :)

Miło mi. :) Pozdrawiam

Bardzo mnie to cieszy. :) Dziękuję i pozdrawiam

@Somalija : Dziękuję za Twój głos. :)

@Marek.zak1 : Dziękuję. :)

Poezja to bardzo szerokie pojęcie. To również pouczanie, zabawa i ćwiczenia. :)

Mentorski ton spodoba się tym, którzy potrzebują / poszukują mentora. Nawet jeśli to jest mentor na tydzień. Natomiast przewaga formy nad treścią ma sens, gdy autor ćwiczy formę, lub bawi się słowem - i przy tym bawi też czytelnika. A wiwisekcji chyba nie da się uniknąć - jeśli wypowiedź jest szczera...

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję za Twoj głos. :) Cieszę się bardzo, że tak Ci przypadł ten wiersz do gustu. Jak ja lubię tę nić porozumienia! :) Długi szereg kolejnych dni, pełnych niewiadomych, ciśnie się nieubłaganie, napiera na nas... To, co osojone, znajome szybko zostaje w tyle i nie stanowi zabezpieczenia na przyszłość... Dziękuję i pozdrawiam :)

@iwonaroma : Dziękuję za Twój głos. :) Tak, też to zauważyłam. Mnie to osobiście nie przeszkadza, ale spróbuję usunąć jedno "się" z drugiego wersu. Miło mi, że Ci sie podoba. :) Dziękuję i pozdrawiam

A zatem - w poecie drzemie masochista? Być może coś w tym jest, jednak uważam, że twórca przede wszystkim oczekuje zrozumienia dla czegoś, co sam głęboko odczuwa, a co jego otoczenie pomija lub zbywa milczeniem. W czytelniku odnajduje umysł, czy duszę nastrojone podobnie. Dlatego ujawnia coraz więcej siebie. Chyba że akurat chce siebie zataić..