Wojciech Bieluń -Targosz

Witaj- co to za życie bez marzeń. Jak żyć powiedział pewien ,,Paprykarz". Pozdrawiam

nie potrafisz racjonalnie wytłumaczyć dlaczego zostałeś więźniem obcego umysłu wizjonerskiej demagogii na granicy nadziei i absurdu którego nie sposób przekroczyć nawet pokrętnymi drogami wiesz dobrze fałszywa ziemia nie stanie się obiecaną do czasu pokazania naszego życia od początku do końca podwójnego zaćmienia szmaragdu spinającego obydwa księżyce kosmosu jedyny warunek to przegnać kasandry do ostatniego gestu obronnego a odpowiedź znajdziesz na starej drodze

dziękuję za komentarz, ale to nie jest mój stan duchowy w tej chwili. To stan emocjonalny w czasie pisania. Pozdrawiam

dziękuję że przeczytałeś i napisałeś parę słów. Pozdrawiam

zniewolony przez sen do granic wstrzymania oddechu pokonany na progu wyzwolenia marzeń myślisz że otwierasz drogę do widocznych znaków przyszłości schowanych za cyferblatem zegara nieodmierzającego niczego prócz kolejnych wątpliwości znaczysz niewiele w krwioobiegu istnienia choć starasz się podążać w tym samym kierunku nie wiesz gdzie wsiąść i gdzie wysiąść szukasz sposobu do szaleńczej ucieczki poza tło obrazu które znasz na pamięć zrezygnowany że nie masz się komu poskarżyć na najwyższe trybunały niebieskie tyle życia ile dostajesz w łasce

Witaj. Czasem się zdarzy wybrać zły drogowskaz.

Dziękuję za komentarz i przeczytanie mojego wiersza. Pozdrawiam

co mam odpowiedzieć, ten temat denerwował mnie od dawna. Odprowadzałem swoich znajomych na podobny dworzec. Pozdrawiam

wyprzeć się można wszystkiego odsunąć od siebie wszystko zaciemniać codzienność motywem słusznej decyzji mówić uległym nie liczcie na moralność tobołki walizki iluzja podróży syk pary gwizdki nieruchomieje prawda w dalekobieżnej samotności odjeżdżają wspomnienia na wieczność ludzie nie oceniają samych siebie sumienia im szkoda marzec 2018

spokojny, ciekawy, czyta się z przyjemnością. Pamiętasz pytanie polonistki - co autor miał na myśli?. To pytanie nigdy nie dawało pełnej odpowiedzi. Pozdrawiam

świetny, samo życie i czuję jak mi się cofa. Pozdrawiam / z zawodu jestem technologiem gorzelnictwa/

Dziękuję za komentarz. Przemyślę to ostatnie zdanie.Pozdrawiam

Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam

tak, prawda jest wypełnieniem czyjegoś bytu.

w tej jak piszesz ,,objętości opisanego życia" są szczegóły konkretnego życiorysu. tak mi się wydaje. Pozdrawiam

Witam , masz rację. Czekałem tylko na pierwszy komentarz skłaniający do usunięcia. Pozdrawiam i dziękuję.

urodziłem się bez sprzeciwu w roku późnej jesieni krzyżowaniu gwiazd z odległym jutrem ścigałem się z czasem chodziłem nawet głównym nurtem byłem pierwowzorem tułacza rozbitkiem samotnej wyspy odchodziłem wracałem z nadzieją miałem swoje winy drobne sekrety rok za rokiem wydeptywałem ścieżki pamietania nie wychodziłem poza słowa

życie składa się momentów,rzadko płynie ciurkiem. Pozdrawiam

Dziękuję że przeczytałeś, bez kominiarki. Pozdrawiam

Duszka - dziękuję za ciekawy komentarz, a z miłością bywa różnie. Pozdrawiam

czytam Papuszę i miałem kolegów Romów. Pamiętam tabory, ogniska, .... Pozdrawiam

to nie brzmi zbyt ładnie. Pozdrawiam

i to jest samo życie. Pozdrawiam

wszelkie dywagacje na temat życia bez grzechu to niepewne rusztowanie pojednania i tolerancji rozważam ileś tam pytań frustrujących odpowiedzi oswajam myśli w korytarzach czasu ogrzewam je ciepłem rąk białych ogrodów zdumiony sekundą która rodzi winę i karę czyni człowieka tułaczem zbiegiem na ziemi ja połykacz codziennej propagandy słyszałem, że anonimowa kominiarka przynosi umieranie na zawsze

ciekawy komentarz o kruchości wody. Pozdrawiam i dziękuję że przeczytałeś wiersz.