karenka

Niezwykle obrazowy wiersz pełen taktu z pięknym wymownym zakończeniem*pozdrawiam serdecznie

Bardzo ciekawy i dobry wiersz na czasie,podoba mi się twoja bajka"słowna-jest poetyzm z górnej półki-dużo różnych obrazów realnego świata,jak to łatwo schować się pod maską i udowadniać swoją potęgę,gdzie wokoło potrzeba wnieść odrobinę dobroci,by chociaż niektóre z marzeń uratować/pozdrawiam serdecznie

może czasami trzeba przysiąść na gałęzi by nie spaść szybko w dół-jest napięcie i dominujące emocje-bardzo dobry wiersz/pozdrawiam

poruszający,smutny wiersz, i jak najbardziej na czasie,jednak wierzę,że takie doświadczenia nas uczą,żeby się nigdy nie poddawać i mieć nadzieję,że to co lepsze jeszcze przed nami:)pozdrawiam serdecznie

z pięknym westchnieniem ułożyłaś miniaturkę,,,pozdrawiam serdecznie*

Bardzo piękny i wzruszający wiersz natchniony poetycko każdy wers-dobrze,że czasami w pamięci ożywa ten pełen uczuć rodzinny dom,dzięki czemu mamy do czego wracać-pozdrawiam muzyczną nutką" https://www.youtube.com/watch?v=jh_mFB9pf88&list=RDjh_mFB9pf88&index=1

bardzo udana miniaturka z niezwykłą subtelnością,co do tych uroczych zmarszczek-można wiele z niej dla siebie wynieść/pozdrawiam najmilej*

Dwie miłości Nie dojrzę dziś jasnych promieni bo czas mój jakby stanął w miejscu życie umiera me na ziemi nie ma nadziei i nie ma Cię tu trzepotu skrzydeł nie usłyszę barwnych motyli nie zobaczę wpatrzony tylko w martwą ciszę sam sobie tego nie wybaczę ilekroć tobie przysięgałem że zmienię stare swe zwyczaje i tak się tułam po tym świecie w żalu goryczy że Cię zranię nad modrą wodą czasem bywam tam szumem wierzba smutki koi wtedy uśmiecham się do kieliszka zapominając Ciebie powoli nie mam o tobie snów kolorowych księżyc się krzywi i zęby szczerze będę w czeluściach na ciebie czekać wódka zdradziecka tam mnie zabierze

każda taka chwila jest na wagę złota-pięknie malujesz słowem każdą myśl,niezwykle stylowy wiersz,bardzo przyjemnie się czyta-miłego wieczoru-dobranoc*

Na pewno żadne słowa nic nie znaczą,jeśli nie poprzedzą je czyny,tylko tak myślę,że nie należy wszystkich wrzucać do jednego worka,ponieważ w życiu tak jest,że nieraz człowiek mógł się minąć z powołaniem i to nie tylko w profesji kapłańskiej ale i każdej dziedziny życia(ksiądz może minąć się z powołaniem,lekarz może się minąć z powołaniem,nauczyciel,sprzedawca,policjant czy fryzjer)-aczkolwiek jest wielu wspaniałych ludzi w każdej dziedzinie,bo jeśli służba,praca płynie z serca-to zawsze będą dobre owoce,taj jak jest wielu księży na misjach,a także i lekarzy np:dlatego w świecie jest nieustanna walka dobra nad złem,wiele pokus,wiele pokrętnych dróg i każdy może kiedyś dotknąć samego dna-wszyscy jesteśmy grzesznikami,a ostatecznie tylko Bóg zna serca człowieka i jego pobudki,my nie jesteśmy poznać w stanie nawet części historii upadającego człowieka,być może został taki ów księdzem,że było to np: marzeniem mamusi,może miał poranione serce w dzieciństwie,co my możemy wiedzieć o człowieku,który dopuszcza się oburzających czynów-dlatego osądy winniśmy pozostawić Bogu,a my możemy się tylko modlić wzajemnie za siebie za upadających,bo któż jest bez winy niech pierwszy rzuci kamień"Na pewno człowiek nie może wierzyć księżom tylko Bogu,a kościół to my,nasze myśli i słowa,raz jest słaby,raz mocny,jeśli tylko będziemy się wspierać-wiersz dosadny i niezwykle refleksyjny,stąd mój obszerny komentarz,pozdrawiam serdecznie*

w każdym sercu człowieka można dostrzec ludzkie odruchy niezależnie od rangi,tytułów i przynależności i to one najczęściej są treścią człowieczeństwa,dlatego nie warto nikogo skreślać,bo życie nieraz nas zaskakuje*

bardzo pozytywny wiersz w pięknej twórczej odsłonie*pozdrawiam

myślę,że dobrze,że przelewałeś złe emocje na papier-mawia się,że papier wszystko wytrzyma"-musi być ujście,a to jest jak najbardziej dobre ujście i jeszcze lepsze,kiedy pogadamy o tym z najlepszym przyjacielem dusz-Jezusem-On potrafi przemienić wodę w wino,a co do wiersza podoba mi się ten naturalny nurt emocji bez pardonu*)pozdrawiam serdecznie*

Zawsze smutne są rozstania,szczególnie jak ktoś dla nas wiele znaczył i wiele nas łączyło,to takie niełatwe- zapomnieć"A wiersz lekki,wymowny nieprzekombinowany:)pozdrawiam serdecznie*

Mocno emocjonujący,prawdziwy do szpiku kości i tak powinien brzmieć krzyk poranionej duszy,kiedy człowiekowi odbiera się jego wartość i niszczy się jego człowieczeństwo to skutki mogą być porażające.W niezwykły sposób wciągnęłaś mnie świetnie dobranym słowem w dość brutalny świat,gdzie potrzeba więcej sercem poczuć i zrozumieć.(Dobrze także mieć świadomość im dłużej pozwolimy być ofiarami uprzedmiotowienia,tym może to trwać w nieskończoność-może trzeba modlitwy o uzdrowienie,ale także i dystansu ,wspólnych rozmów o tym co nas boli oraz konkretnych skutecznych działań w kierunku terapii lub nawet jakiejś zdrowej separacji na jakiś czas).Jeśli jest coś do ratowania,naprawiania zawsze są złote środki.Mnóstwo emocji,także i refleksji nad wierszem.

w prostocie drzemie najwięcej piękna,jak w tej ujmującej i wymownej modlitwie:)pozdrawiam serdecznie*

piękny wiersz pełny optymizmu i nadziei ze świadomością,że Dobry Bóg czuwa w każdy czas nad każdym z nas i te subtelnie oddane kilka ostatnich wersów są pełne wiary na życie w pełni:)pozdrawiam*

ten dotyk wiatru niczym nieproszony gość najczęściej zjawia się właśnie nieoczekiwanie-ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło-wiersz bardzo dobry,płyną prawdziwe emocje i w niezwykły sposób działa na wyobraźnię,szczególnie podoba mi się ten smaczek poezji błękitnych korytarzy:)pozdrawiam serdecznie*

tak z pewnością nam rodzicom potrzeba dużo spokoju i jeszcze więcej uwagi,aby takich chwil radości było więcej-a co do wiersza przyjemny klimat z mądrym przekazem:)

z pozoru małych niezauważalnych rzeczy płynie głębokie przesłanie na życie-pięknie oddany każdy wers:)

Jestem imitacją matki i oczkiem w głowie ojca splotem emocjonalnych spięć pomiędzy młotem a kowadłem jestem karuzelą wokół swego ja między ziemią a niebem i ptakiem jestem w zamkniętej klatce który zapomniał jak latać mój statek utonął dobrze że ktoś rzucił ratunkowe koło więc jestem i uczę się kochać przez Ciebie P.S-serdecznie dziękuję za sugestie-zmieniłam tę końcówkę

Wiersz rewelacja-pięknie,płynnie,poetycko i niezwykle klimatycznie:)pozdrawiam

z jednorodnej gliny formuje nas życie wprawieni w ruch pozbywamy się balastu niektórym puszczają nerwy jedni się śmieją drudzy się skarżą a Ty z sercem uwieńczonym na krzyżu otwarłeś ramiona bo miłość jak złoto próbuje się w ogniu i to co bólem przeszyte czymś nowym się staje

podoba mi się w jaki sposób obrazujesz myślą,jest tu pewien kunszt słowa a wierszowi na pewno nie brakuje poetyzmu-gdzie są uczucia i emocje-i ten zapach miłości jest bardzo dobrym akcentem na jej istnienie:)