karenka

Świetny wiersz,pełen ciekawych odniesień -100% poezja,pozdrawiam*

Smak czystej poezji*))

Świetna miniaturka z nutką refleksji,pozdrawiam*

Myślę,że co do pisania,mógłbyś popracować nad całością,ponieważ forma w jakiej piszesz naprawdę wymaga ogłady i stylu. Ja osobiście też nie piszę najlepiej,bo wcale pisanie to nie jest prosta sztuka,zatem próbować warto i czytać komentarze,które mogą pomóc,ja tak robię,a co do Twojej sytuacji,myślę,że czas będzie najlepszą odpowiedzią,wiem,że na siłę nie można kogoś zatrzymać,skoro odeszła,to jest jej świadoma decyzja,którą trzeba uszanować,bo przecież każdy człowiek powinien szanować ludzkie wybory.Życzę wiary w miłość,tę najprawdziwszą,bo ona istnieje i kto cierpliwie czeka,to ją znajduje,pozdrawiam serdecznie*

Pałać miłością jak pochodnia to po horyzont unieść spojrzenie wędrować w mroku ciemną doliną rozgrzewać chłodne serca płomieniem i nie potrzeba nam silnych łokci i stóp żelaznych by brnąć przez knieje wystarczy powiew czuć jednostajny poczuć we wnętrzu Boże natchnienie i nie potrzeba nam zachwytu od luksusowych sprawców zdarzeń nie warto nawet śnić w takim blasku kochać się w jednym z takich marzeń mamonie duszę zaprzedać łatwo i łatwo w sidłach jest się zatrzasnąć bywa że płomień który był żywy nagle w natłoku pobladł i zgasnął czasami ślepcem jest się w ogrodzie owoc dojrzewa i pachnie sadem tak mimochodem nam nie po drodze podążać stale jednakim śladem tam na pustyni stale gorączka i każdy biega jak opętany fatamorgana wzmaga euforię nieustające wschodzą omamy ci co ulegli pokusom czarta dawno się ogień w sercu wypalił głęboko wierząc w świata ułudę to co bezcenne w życiu przegrali pałać miłością być jak pochodnia po za horyzont unieść spojrzenie to takie proste takie zwyczajne sercem spoglądać mieć to pragnienie.

Wiersz napisany z polotem,dobrze się czyta,bo lekkim piórem napisane.Ja tak sobie myślę,że mnisi nie są wcale wolni od pokus,tym bardziej od pychy.Czytałam kiedyś tekst jak pewien zakonnik wpadał w przekonanie,że kiedy tak wytrwale się modli jest już świętym i,że jest wyjątkowy itp: Trudno zatem jest sądzić,że ktoś ma w życiu łatwiej.Pozdrawiam*

Poskładane pamięcią obszyte tęsknotą najpiękniejsze chwile w piramidach myśli. Czułością są ogrzewane, aby nie zmieniły kształtu ani kolorytu. Zatrzymane w nadziei czasu slajdy z dzieciństwa na wyobrażeń szczytach w nich znajduję wszystko. Czasami tylko mgła przysłania niechcianą szarość aby nasycić pięknem zmysły. (wiersz po poprawce i sugestii Justyny)

dziękuję za wszystkie dla mnie cenne komentarze.Pozdrawiam serdecznie*

Wiersz pięknie zobrazowany,działa na wyobrażnię pełen taktu w dobieranych słowach,pozdrawiam*

Wiersz bardzo mi się podoba w niezwykły sposób przemawia do serca,końcówka wiersza zastanawiająca,pozdrawiam*

nie szkodzi,dzięki za poświęcony czas,pozdrawiam*

Ujmuje do głębi,pięknie poetycko napisany,pozdrawiam*

niezwykle obrazowy wiersz z nutką refleksji o przemijaniu,świetnie zakończony,pozdrawiam*

Są słowa które wdarły się w ciszęutkwiły mocnozapamiętaniemowocowaływ sercu głębokoi za nie Tobiedziękuję Paniesą myśli którełagodnym lśnieniemrzeżbiły duszęopamiętaniemzmywając plamymałe i dużei za nie Tobiedziękuję Panie za łzę co skruchą spadła na ziemięże ją poniosłeśw bezchmurne morzechciałabym mocnoprzytulić Ciebiei w Twych ramionachschronić się Boże są rzeczy które tak niepozornieszemrały w głowiez ukołysaniemże mi się rozumświatłem rozjaśniłi za nie Tobiedziękuję Panie są twarze takie na płótnie białymzarysowaneTwoim imieniemchwalę Cię Paniei za nie równieżdzięki Ci składami uwielbienie i za te dłonie ciepłe otwartektóre mi danebyły w potrzebiejakie to szczęściew życiu zawartemieć przed oczymamój Ojcze Ciebie za uśmiech słońca na dziecka twarzyza ból przebytyi za cierpienieza Twoją miłość niezmierną Bożeza zmiłowaniei przebaczenie.

W świecie, gdzie nie ma prawdyżycie nieżyciem się toczyi człowiek wydaje się zdrowy,a jednak nie widzi na oczy.I nawet, kiedy postradawszystkie dookoła rozumy,nic to dla oka Boga,marne te pychy i dumy.Świadomość się stanie przeklętajak jarzmo surowe ze stali,niewierność w sumieniu się słyszy,co dławi od środka i pali.A gdyby tak zamknąć wrotado władzy haniebnej i sławy,za głosem serca podążyć,ocalić, co da się naprawić.Tak czynią ci rezerwiści,lecz nie ten, co stale w szeregu,on nigdy nie traci pozycji,dopóty nie stanie na brzegu.Eskorta wciąż czeka gotowa,by porwać złą duszę w zaświaty,zionie zgłodniała pochodnia,dżwięczą kajdany i kraty.Każdy ma szansę wyboru,wszak w darze umysł i wola,nieść belkę krzyża w zaparte,lub złote berło potwora.

na pewno trudno jest zapomnieć,wymazać z pamięci wszystko i wydaje się to nie możliwe,dobrze,że są w życiu piękne chwile,które rekompensują to co było złe,pięknie piszesz Justynko z artystycznym polotem,pozdrawiam*

napisany zgrabnie,refleksyjny wierszy,a jednak bym trochę polemizowała,czy faktycznie do końca,zapomnienie nie wybacza"dla chcącego nic trudnego i to zależy od nastawienia,ponieważ kiedy przypominamy co było najpiękniejsze,wtedy co złe idzie w zapomnienie,pozdrawiam serdecznie.

dzięki za poświęcony czas,dołączam ciepłe pozdrowienia*

Pięknie piszesz,są tu emocje,uczucia,prawda i dobra riposta,pozdrawiam :)

dziękuję za dobre słowo i również pozdrawiam :)

witam serdecznie,odwzajemniam uśmiech:)

W prostocie drzemie najwięcej piękna i tu w tym wierszu,ja je odnajduję,pozdrawiam:)

Poruszający i pięknie słowem malowany utwór,bardzo poetycko,można pogratulować tak twórczego podejścia:)

Czekanie na wiosnę jest topnieniemlęków i słabościjasną poświatąw tępej głowiea w rozrachunkuzadośćuczynieniemczekanie na wiosnęjest drgającą strunąaż do łez wzruszeniai szeptem nadzieiw milczącej pustceczekanie na wiosnęto ciągłe kukaniew zegary życiaaż do pobudkito znajomy klekotzwiastujący powróti pierwszy kwitnącypierwiosnek.

Pięknie napisany wiersz,w niezwykły sposób działa na zmysły :)