Tom Tom

Bardzo mi się podoba. Koniecznie zostaw słowo "zobacz" bo jest bardzo wymowne. pozdrawiam

Udało CI się uzyskać kołysankowe ukojenie i przekazać je mnie.

Bardzo trafnie opisałaś poranną pobudkę Czytałem z przyjemnością, choć opisane przeżycie nie zawsze jest takie przyjemne. :)

był zlepkiem sprzecznych tchnień wirem stłumionych prawd we dnie snuł się jak cień nocą wabił go blask duch uchodził już zeń gdy pił leżał na wspak zobaczył kiedyś twarz słodycz obfitych warg wydusił kilka zdań i nieudany żart jej zapach spływał w dal jemu skręcał się kark wciąż czuła męski wzrok I jak ostrzyli kły dzieli popiół i groch ale trafia na złych jej serce spowił mrok jak pozwalała im gdy znów spotkała go inny poczuła wiatr miał w sobie czaru dość niespotykany dar gdy lekko objął dłoń płonął w obojgu żar zbudziła męski zew jego hormonów toń w ciele zawrzała krew bo znalazł muzę swą będzie mu nucić pieśń może już oprzeć skroń ich zmysły tańczą snem puls im nadaje dreszcz mnie nie zobaczą też gdy spuszczę na nich deszcz by sprawdzić czy na dnie wciąż mówić będą pieść Pisane do muzyki z utworu Brusa Springsteena - Brilliant Disguise

Bardzo ładny wiersz. Podoba mi się to ze nie wyczuwa się w nim nostalgii, ale ciekawość co przyniosą lata obecne. :)

Cześć @Xalexx Wydźwięk Twojego wiersza jest dosyć ponury, ale przekaz istotny. Myśle ze możesz go nieco udoskonalić jeśli nieco zróżnicujesz rymy. Stosujesz tu rymy gramatyczne i bardzo dokładne. Jeśli nieco je urozmaicisz wiersz nabierze pełni. Niemniej to fajny początek. Witaj na forum :) pozdrawiam

wzmaga w piersi gorycz ognia smaga serce pejcz z płomieni skwierczy obręcz gdy ją trąca skacząc przezeń jak na scenie nagle pokój jest zbyt mały gdy od ścian odbija myśli kto spowity jest w pożary rwących uczuć wielkich ciśnień chcąc ostudzić ból pożogi leje straż ognistą wodę lub udrażnia dymne drogi podpalając inne pole czasem chociaż wie że płonie sufit ściany i podłogi biedak w dłoniach skryje głowę w żarze stoją cudze nogi chłodny balsam ukojenia czeka w morzu mej modlitwy jest też w dłoni wzdłuż ramienia którą poda gro życzliwych

bardzo mi się podoba przekaz wiersza. Ostatnio natrafiłem na artykuł o rodzicach którzy wciągają dzieci w swoje konflikty odbierając im dzieciństwo. To ważny temat i super że o tym piszesz.. Uważam, że ciekawie to przedstawiłaś. Dla mnie jedynie niejasne było, kto wypowiada którą kwestię. Trochę się to zlało, choć może to sprawa uważnego czytania? W każdym razie może warto byłoby to trochę uwypuklić. pozdrawiam

Rzeczywiście momentami podobna rytmika. w dodatku tam trupy tu cmentarz :D tylko mój PL ma mało czasu na miłość, bo musi pędzić ;)

Hej Luule Droga owszem prowadzi w jednym kierunku, ale można sobie ją całkiem skutecznie skrócić, więc miałem na myśli właśnie aspekt fizyczny, choć nie ukrywam, że podoba mi się Twoja interpretacja. Resztę informacji odczytałaś dokładnie tak jak on nich myślałem pisząc. Dziękuję za czytanie i refleksję pozdrawiam

Bardzo dziękuję Aniu :)

Wielkie dzięki Janko. Jakoś się nie doliczyłem wcześniej, ale Twoja sugestia bardzo mi się podoba, więc wrażam. :)

Witaj Waldku :) Bardzo się cieszę, że coś Cię tu przywiodło i zanurzyłeś się w mój wiersz. Refleksja rzeczywiście istotna. Chyba warto trzymać ją gdzieś z tyłu głowy tak na wszelki wypadek. Dziękuję za czytanie i pozdrawiam

Piękne. Moment warty opisania, a jeszcze wcześniej zauważenia :)

Dziękuję @Justyna Adamczewska za to że wgryzasz się w sens wiersza i próbujesz go zrozumieć. Naprawdę bardzo mnie to cieszy. :) Ostatni wers poprawiony - pomyłka przy wrzucaniu z telefonu. A huk ciała w tym wypadku wybrzmiewa raczej z żołądka. Chodziło mi o zestawienie sensu wynikającego ze wzniosłych myśli i działań przeciw cielesnym potrzebom i dążeniu do bogactwa. W tym utworze to drugie wygrywa i pochłania PL. :) pozdrawiam

Dziękuję Ci serdecznie. Bierz śmiało, jest mi tym bardziej miło jeśli wiersz z Tobą zostanie na dłużej. A ja już poprawiam pisownię :) pozdrawiam

Bardzo Ci dziękuję @karenka. :)

@Maria_M Dziękuję Marysiu :) @evicca i Tobie dziękuję za serce :)

jak bardzo ucieka sprzed oczu ulotny gdy bije na alarm dzwonnicy huk ciała odpędza go z wewnątrz natury mej okrzyk bym troski lokował w obfity róg jadła i nie ma go przy mnie by wskazał mi drogę jakkolwiek niechętny wciąż toczę bój z głodem zachodzi jak słońce nie widzę wszak nocy w pogoni codziennej rozciągam kalendarz i dnieje przede mną blask monet świecących bym ścieżki nie zgubił co wiedzie na cmentarz a on tak skurczony jak atom w przestrzeni na pewno mi wypadł przez dziurę w kieszeni

Bardzo przyjemne i delikatne. Kiedy czytałem to w głowie nucił mi to łagodny kobiecy głos. Pasuje do piosenki. Przyszedł mi tez na myśl utwór Jacka Kaczmarskiego. Może ze względu na powtórzenie trzeciego wersu, a może na śpiewność utworu. Znasz go? :)

Podoba mi się ten wiersz Aniu. Na początku trochę nie leżało mi zakończenie, ale potem zrozumiałem ze to takie przejście od przemocy, przykrości, chłodu w spokój, stałość i pewność którą symbolizują drzewa. Widzę ze dobrze Przemyślałaś Wszystkie elementy. pozdrawiam

uniknie kary prawny opiekun w niewiedzy karcąc karmiącą ręką zapomnieć muszą i pobłażliwi gdyż nie umieli dać rys granicom odnajdzie wiarę i drogowskazy wyrzutek pośród mędrców osiedli w bibliotek klatkach będzie się kształcić gdzie film naucza i krzyk muzyka nie wszystko jeszcze pochyła droga malować będzie na pustej stronie młodego życia uciech miraże zapowiedź drugiej części dramatu chuligan podły cwaniak wyrzutek na szkodę dobrym obywatelom poniesie karę i zapamięta drogę w którą go niegdyś kopnięto

Bardzo mi się podoba zamysł, a szczególnie ostatnia zwrotka - zaskakuje i wyraża prawdziwą miłość i skromność. Uważam jednak, że jeśli wyrównasz ten wiersz to będzie naprawę wyjątkowy. Pozdrawiam

Hej @Gaźnik Dzięki za zainteresowanie :) Chętnie poczytam Twoje wiersze. Ciekawi mnie jak PL radzą sobie z tymi paranojami, o których piszesz. :) Pozdrawiam