Tom Tom

@beta_b dziękuję Beti :) temat uroczy ale jak „działka“ za mocno wejdzie to może być poważnie ;) fajnie ze zajrzałaś pozdrawiam Dziękuję Sylwku :) Również pozdrawiam @Jacek_Suchowicz Jacku, zachwycające jest to Twoje uzupełnienie. Co więcej, zupełnie się zgadzam. Temat szeroki, pewnie można by jeszcze wiele powiedzieć. Dziękuję że zajrzałeś. pozdrawiam :)

sączy się w żyłach mglistym spojrzeniem narkotyk twardy niezakazany tryska gdy wielkie zauroczenie przysłania prawdę uwalnia stany burza energii daje w dzień kopa mimo że noce wzdłuż nieprzespane euforia niczym na psychotropach spustoszyć może oziębłym zdaniem w pięściach odbite fragmenty ściany pieką wnętrzności kiedy na głodzie miota się jeszcze uzależniony choć zostawiła działka na lodzie wyprawił własny wewnętrzny pogrzeb mózg filmów strasznych kręci seanse lecz detoks czasu łzy dziecka otrze I przysposobi na nowe szanse

Ciekawy tekst. Daje do myślenia. pozdrawiam

Dziękuję Ci Nata. :) cieszę się że się podoba. pozdrawiam

To jest właśnie piękno poezji i takich forów. Rożne punkty widzenia spotykają się przy tym samym utworze. Fajnie że możemy wyciągać wzajemnie wnioski i pchać dalej ten wózek :) Pozdrawiam Cię serdecznie :)

@Pia dzięki za komentarz oczywiscie słowo zbyt aż się prosiło w tym miejscu. Świetnie że mi to podpowiedziałaś. Myślę że teraz jest lepiej. :) W przypadku „nieść ją całej planecie“ chodziło raczej o „kochać wszystkich ludzi“ niż uzurpować Boga :D być może niezgrabna to moja metafora. Co do aloesu to, nie do końca rozumiem co miałaś na myśli. Doprecyzuj proszę. Ciekawią mnie Twoje przemyślenia. pozdrawiam

@iwonaroma @Jakub Adamczyk dzięki za czytanie i komentarz pomyślności :) @Koziorowska Dziękuję Ci bardzo. Jestem pewien ze jest mnóstwo piękniejszych ale Twój komentarz cieszy :) Tobie również życzę wspaniałości :) @Magdalena Magdaleno :) doskonała odpowiedź! Mogłaby być wręcz puentą mojego tekstu, choć nieco go zmienia, to zamysł wciąż genialny. bardzo Ci dziękuje :) pozdrawiam

Bardzo dobry tekst. Jest jak opowieść. Podoba mi się to, że wprowadzasz wiele różnych motywów ale nie przypadkowo. Łączą się ze sobą i przeplatają zgrabnie jeden w drugi. To sprawia że czyta się lekko, pomimo że utwór jest poważny. I jeszcze jeden plus za język - bardzo poetycki. pozdrawiam.

Bardzo przyjemny wiersz Alicjo. Akurat do poduszki tj. "Na senne wyprawy" :) pozdrawiam

Wyzwól mnie Królu z fatamorgany mego ogromu. Żądaj wysiłku, trudu i bólu, bym nie bezcześcił Twojego tronu, lecz służył na wzór anielskich chórów. Nauczycielu, pokaż jak ważyć moc Twoich darów, nie gnać na oślep gdzie legło wielu pośród stanowisk, aut i kontraktów, trupami ścieląc drogę do celu. Uwolnij zmysły z kajdan pożądań, które pętają duszę i ciało węzłem zbyt ścisłym Dziś wszelkie trendy je wychwalają, w miejsce rodziny dając kaprysy Ochroń mnie proszę, od cudzych pragnień, które ukradkiem pożyczam, kradnę, wyrywam sobie. Chcę celebrować sukces z sąsiadem, zamiast mu życzyć byle miał gorzej. O dobry Boże, przywróć mi władzę nad apetytem. Powstrzymaj chęci, gdy trunków morze zatapia umiar i myśli syte, aby rozmienić wolę na grosze. Usłyszeć zechciej – gdy wołam w gniewie – czym jest naprawdę. Aloes łaski przyłóż do wściekłej głowy, co raczej miłości pragnie, bym też mógł ją nieść całej planecie. Oczyść mnie Panie z wygód pościeli, co we mnie drzemią. Daj motywację, daj cel, zadanie, bym bitwy toczył zanim mnie zmienią następcy wieków, których masz w planie.

Dziękuję Nata :) i przytulnego wieczoru :)

Dziękuje Ci Alu. Zależało mi na utrzymaniu równego rytmu. Czasem wzbraniam się przed rymami męskimi, bo wiem jak mogą brzmieć, ale tym razem postanowiłem pójść w tym kierunku. pozdrawiam Cię serdecznie :)

Bardzo mnie to cieszy. Dziękuję za ten komentarz pozdrawiam :)

Hej Dominik, Bardzo prawdziwie opisujesz uczucie strachu. Myślę że dosadnie je zobrazowałeś i to jest fajne, ale to raczej proza niż poezja, więc sądzę, że Twój utwór będzie miał lepszy odbiór właśnie w tamtym dziale forum. pozdrawiam

W świecie starszym niż twój ból, większym niż najgorszy lęk, dziwi nieskończoność ról, w które nas przybiera pęd. Każdą tak wyraźnie czuć, gdy żołądek ściska stres, wśród nich gwar zazdrosnych sióstr – jedna drugiej wieszczy kres. Świat cierpliwie niesie nas. Każdy własny toczy bój, – inni mają lepszy czas – każdy widzi kłopot swój. Ten za mało jeszcze ma, tamten gdzieś zatopił sens, ktoś tam skrywa własne ja, ten przecenia czym jest seks. Brak im sławy pośród mas. Chcieliby być wreszcie kimś, zamiast swych usłużnych prac, mieć, co obiecali im. W głowach huczy armat trzask. Wybuch sypie w oczy piach. Dla strategii braknie map. Wierzchni śmiech przykrywa strach. Kiedy oblężenia czas chwyta i wyżyma krtań – cicha myśl – ostatni as szepcze: choć na chwilę stań. Każdy krzyk swój koniec ma. Milknie najgroźniejszy zwierz. Burze złe rozgania wiatr, ukojenie przyjdzie też.

Waldku, w takim razie powinno być - to pytanie. Dobrego dnia!

bardzo obrazowe i ciekawe. Przyjemnie się czytało, trochę jak opowiadanie, ale w tym pozytywnym sensie. pozdrawiam

Witaj Waldku, głęboka refleksja w kolejnym wierszu. W zacytowanym fragmencie wkradł Ci się błąd. Chodziło o pytania? po przeczytaniu zacząłem się zastanawiać czy aby na pewno poezja zawsze jest taka czysta, że powinno się jej kłaniać? pozdrawiam Cię serdecznie

raczej owoc ciekawości co przemierza cudze włości :)

Gdyby Peel wciąż nie słuchał wnet runęłaby chałupa Dzięki że wpadłaś pozdrawiam również :)

Dziękuję Beti. :) Już poprawione. Teraz jest znacznie lepiej. Ciepłego dnia!

Myślę że słyszą mnie częściej niż ja ich, bo to ja jestem tym hałaśliwym sąsiadem. :) Historia Twojego znajomego mnie powaliła,. :D na zdrowie! Dzięki za miły komentarz pozdrawiam

:D bardzo mi się to podoba. Peel przykłada je starannie, żeby nic nie przegapić ;) pozdrawiam Cię serdecznie

Masz rację Justynko. Dziękuję za czujność :)

głuchym echem mówią ściany głos rozmyty jak pijany dyskutują z moją ciszą pod sufitem także wiszą wiem co w świecie się dziś dzieje choć nie mój odbiornik pieje słyszę młodociany zachwyt co zagłusza nudne fakty potem brzęczy głosów kilka wywołują z lasu wilka noc przyniesie im osłodę sapiąc będą biec po zgodę kąpać też się sam nie muszę mam anielskich nut wianuszek wielka aula w mojej wannie skoro koncertują dla mnie czasem zwrócą moją ciszę jednak kIedy nic nie słyszę uratują mnie remonty żebym nie czuł się samotny