Luule

Efekt kuli śnieżnej, albo domina:P A ja myślę, że to mogło być połączenie efektu płatka i wymiany zdań pod wierszem Czarka Płataka:D i wykluł się onże z natchnienia i obrony heh Dzięki, miło 'podać dalej' coś pozytywnego.

A ja znam tylko ten klip chyba;) Magnolie kojarzą mi się z pięknie ukwieconym drzewem, a potem z dość szybkim opadnięciem płatków kwiatków - które tworzą pokaźny dywan...chodzi mi tylko o płatki. Wiem, że obraz z odczuciem może być ciut sprzeczny, bo oblatywanie kwiatów sprawia, że drzewo jest gołe i przez to traci swój walor. A Peelka jest wdzięczna za ten stan- jeśli można go nazwać- pozytywnej melancholii, jak te spadające powoli płatki.

Miewam:) jak pęknie pancerna szybka:) Chyba każdemu się zdarza-choćby chwila, choćby część dnia

Ładnie te liście podpaliłaś MaksMaro:)

A więc ja dalej wchłaniam te kalorie i radość, z tej od Ciebie słodyczy:)

Super, dziękuję. Tym bardziej, że to u mnie rzadkość:)

Ja też znam tylko tą jedną Alanis:) pamiętasz klip do 'thank you'? A z tym krzewem, może nie widać tego jasno w treści, ale chodziło mi o Dzięki za serducho. Ależ czepliwi dla siebie jesteśmy, ale może i dobrze:)

Heh trafia po paru chwilach i otula 'zcichapękiem' jak np.leśny Bris, a zaraz jestem głębiej i czuję jak pachnie las. I to trochę jak ze znanym hasłem- czy to ptak, czy samolot? nie, to superman (jakoś tak). I tak miałam w tym wypadku. Partner, dziecko? Nie, wiersz! (Ale też może źle czytam?). A z tą prawdą na końcu? Oj, Duszko, rozbrajasz:) Że brak mi słów. wiem, że to wygląda jak towarzystwo adoracji, ale co zrobić, gdy tak ciągle uwodzisz:)

Nawet nie wiesz jak się cieszę z Twojego komentarza:) Bo odczułaś tak, jak ja czułam pisząc, a czułam... bardzo miękko, że tak to ujmę. Choć teraz jak czytam, to wydaje mi się to bardziej surowe, nie tak delikatne jak tamten stan. Ale skoro tak przemówiło do Ciebie i odczytałaś tą aurę, to ...chyba jednak się udało:) Miłość? Chyba tak. Do siebie, świata, muzyki i słów... A ów miły stan podkręciło przeczytanie tłumaczenia 'Imagine' Lennona, nie wiem czemu, ale dopiero dziś to sprawdziłam. Dziękuję Duszko?

dotknęło i rozbiera płatek po płatku jak magnolii już obleciały krzew jak Alanis na środku bez rozmytego łona włosy zbyt krótkie odsłonięta pierś potrącają dźwięki słowa otokę z kryształu - mur kruszą w chrzęst drobinek przezroczysta skóra ekranem przychylność serca rozdziela ochoczo krew wszystkiemu - dziękuję

Wow, przeczytałam tymczasem dwa, ale obiecuję wrócić, gdy czas będzie łaskawszy. Bo zapowiada się ciekawie:)

Jasne, mail też jest formą listu, tylko nowoczesną, a często z racji na tą szybkość i dostępność- krótszą. no bo jak się z kimś w miarę jest w kontakcie, to też się zadzwoni, albo wyśle smsa. Ale wydaje mi się, że jak już pisało się list, to był on dłuższy, opowiadający więcej, teraz jest chyba bardziej zdawkowo. Mi po głowie od kilku lat chodzi pewien plan i mam nawet już na niego pomysł, ale zajmie mi to pół roku albo rok, mam nadzieję, że tylko:D Oczywiście można chcieć, praktykować, ale właśnie - ciekawe czy nadal umiemy? Jednak umysł przeszedł rewolucję wraz z postępem, tym oczekiwaniem szybkości, o której mówi Czaru, i mimo sentymentu, może to już jednak być dla nas niewygodne, niepraktyczne. Pozdrawiam!

No ta druga zwrotka z mamutami uwiodła mnie i rozbawiła, no i te refreny i zwrotki...Ogólnie całość- choć jestem po tej białej stronie;) ale o tym już było kilka rozmów, nie zagajam więc. Co do listów też mi żal, (później coś Ci opowiem), a teraz spytam w aluzji do samej siebie, czy w ramach buntu wysyłasz komuś listy? Bo ja tak gadam, gadam o listach, że to było fajne, piękne, i na przestrzeni 10 lat napisałam... jeden. No, powiedzmy, że dwa. Także wzdycham, a nie piszę. Pisać na żywca? Bez Delete?! O matko!:D

No więc tak. Między innymi. Czasem przecieka, wycieka, umyka, a czasem nie smakuje tak jak miało się nadzieję odczuć. Dzięki Joanno:)

Na pewno będę starała się wybrnąć z tej wyliczanki, ale nie wiem czy coś zaskoczy, mam nadzieję, że coś się uda. także nie wszystkie uwagi poszły 'na marne':) pozdrawiam

To w ramach rewizji dotyczącej komentarzy;) no ale wiersz przyciągnął tematem, lekkością i kabaretowością. (Bo jak nazwać ten typ piosenek z zaskoczeniem, puentą, nawet nie wiem czym;)) stąd skojarzenie. i naszła mnie ochota na wierszowaną ripostę (teraz to rzadkość, niedawno bywały, kiedyś podobno były często). Pozdrawiam

Bo źle się wyraziłam, przepraszam, nie, że zgrzyta brzmieniowo czy merytorycznie. po prostu pomyślałam, że bardziej to 'przy okazji' byłoby odpowiednie, ale tak jak mówisz, peelka mogła się przecież zawiesić i tymczasowo pozszywać siebie:) to tylko szczególik. pozdrawiam:)

Właśnie przykre jest, że dziś często między ufnością a naiwnością niektórzy stawiają znak równości, albo ironicznie wytykają naiwność, gdy mówisz, że ufasz. A, jeszcze chciałam odnośnie wiersza i umknęło mi. To mi się spodobało. Czytam- wymiotła lęki, wątpliwości, stereotypy, które ją blokowały. Dzięki za miłe słowa, mogłabym już z nich wszystkich zrobić kilkupiętrowy tort:) heh i w sumie jest to motyw dla wiersza;)

Ładnie:) ja niestety mam identycznie jak WarszawiAnka. Ufność we mnie była, ale kiedyś. Teraz przegania ją głównie strach. Gdyby na świecie nie było zbrodni, nie będę wymieniać podtypów, to człowiek nie bałby się otwierać drzwi i..samochodów:) Gdyby nie spotkał tych, którzy nie byli względem nas uczciwi, to nie mielibyśmy w sobie podejrzeń, niepewności. Ale mimo wszystko, ufa się poznanym ludziom, bo chce się ufać. Wierzyć w nich. Kiedyś ujęłam to w tekście tak : 'a chciałabym im ufać pełną...buzią';) jak dziecko. Podoba mi się Twój wiersz, ma w sobie dziecięca niewinność. I trochę szkoda, że to tak mi się kojarzy- tak jakby w świecie dorosłych nie mogło to mieć miejsca

To nawet nie o gonienie króliczka chodzi, o nic materialnego, choć kwestia smaku też tych materialnych rzeczy dotyczy, nawet bardziej. O złapanie chwili - w pełni i świadomie. Chodzi też o takie chwile wyczekiwane, które już nas potrafiły chwycić za serce, i z tą myślą wchodzimy ponownie w sytuację, ale.. no właśnie, może po prostu 'nic2razy';) dzięki za wizytę i serduszko:)

Dzięki za miłe słowa! I niejako płynący z nich pozytyw dla mojej osoby. Ale zaskoczona przewertowałam ślady swojej aktywności u Ciebie i nie wiem czy uwierzysz, ale to jest dopiero drugi wiersz, który skomentowałam, a pierwszy z uwagą, propozycją korekty:) Ale spotkałyśmy się już pod wieloma innymi wierszami i stąd pewno takie wrażenie. :D Tak czy inaczej dziękuję (jeśli to w takim przypadku nadal aktualne heh) Po prześledzeniu całej konwersacji, to mnie osobiście najbardziej pasuje ta bardziej skondensowana forma (bez trzykropków), ale ja bym jeszcze 'wyenterowała' te wymieniane przymiotniki, po staremu, jak w cytacie na początku tej wypowiedzi - to tak wg mojego gustu. Bo rzeczywiście ten słupek jest mniej wygodny w czytaniu. Co do słowa 'krzywy' - zrobisz jak czujesz, dla mnie już było po prostu zbędne;) a jest w tym kolejnym wymienieniu, także nie znika z wiersza 'na zawsze'. Co do sukienki, to rozumiem to uczucie, zawsze jest trochę obco, ale akurat w tym wypadku jest to nadal ta sama sukienka, tylko z innym układem falbanek (jeśli tak się da):P Co do luster oczu, to racja, największy ciężar ma chyba to wtedy, gdy odnosimy wrażenie negatywnego postrzegania nas i stajemy się tacy w swoich oczach. I dobrze jest to u Ciebie ujęte- w tej drugiej strofie. Na tym aspekcie skupiłam się najmniej przy pierwszym odczycie. Dobranoc:)

:) To poszukiwanie drugiego dna odczytałam z początku jako przeznaczenia...a do tego właśnie bardzo pasują słowa 'wyczuwać', 'kusi'. No bo kusi, taka górnolotna wizja siebie. Kto wie? a co do den jest ich wiele na nogach kobiety - numer cztery lub pięć denne życia żarty denną morenę a co więcej - ile %butelek% -tyle den! Dla mnie ten wiersz, jest jak wyrwany z piosenek takich panów jak Andrus, Młynarski - w sensie - piosenek z jakimś zaskoczeniem, z ... drugim dnem heh

Wieloryby:D fajna metafora! Na wiersz;) No właśnie, z tym sitkiem to można dwojako. Też się właśnie bałam jak będzie odczytane- bo jeśli mamy odcedzić makaron, to okej, ale gdy nabrać wodę? Gdy myślę, że serce nacieszy się daną chwilą, zachwyci, a jednak nie porusza tak, jak by mogło - jak wiem, że potrafi. Czy chwila była za mała, czy za mała i zamknięta byłam ja...? Eh to widzisz tak, sorry, ja to zawsze muszę rozdzielić włos na czworo. Ale dla uśmiechu puścili mi właśnie Twojego imiennika w Trójce:) 'widzę Cię, tak wiem'... Pozdrawiam Marku, fajnie poczytać Twoje analizy sytuacji, podobają mi się:)

Podobają mi się pomidory podkradające ciepło; gra światła - wyczucie jak uchwycić najlepsze momenty; rozbawiła mnie skarpetka a zarazem przywołała poczucie spokoju, powolności długich wieczorów; pozszywanie siebie (tutaj mi ciut zgrzyta w połączeniu z 'ale najpierw' - do tego mam wizję, że podczas takich robótek, gdzie pracują ręce- myśli płyną swoim nurtem i w tym właśnie czasie się reperują- co ręce skarpetę;D - to taki mój subiektywny wtręcik) A te sieci, z których nietrudno się uwolnić, w połączeniu z wcześniejszym zszywaniem siebie, brzmią mi podtekstem: akurat z takich łatwo, czyli komunikatem, że jakiś znacznie większy problem dosięgnął peelkę, albo po prostu, że bywają takie problemy. Ale może nadinterpretuję..?

Więcej wiary w siebie:) (albo we mnie:P). Nie powinnam pisać zbyt dosłownie, więc: czy to smak pragnienia jest lepszy od smaku spełnienia go czy coś ze mną nie tak, że chwila, zamiast zostać we mnie ulatuje przez dziurki sitka. Gdy cieszysz się na myśl o czymś, to gdy nadchodzi ten moment, to...już nie cieszy tak jak wizja tej chwili. A bajki też bywają ciekawe i z przesłaniem:)