Luule

Może tak, może nie, nie będę już wnikać;) pamiętam 'czystą chemię';)

Oprócz mentosów i landrynek nie;) Widocznie aż tak źle nigdy nie było.. Dzięki Beto za podpowiedź, tak myślałam, ale nie byłam pewna;) Marcin, walcz:)

Ogólnie coś mi się w tym wierszu poddoba, ale z tymi kolorami, metodyką zażywania nie kumam;)

A, i zapomniałam napisać, że tylko ta zwrotka o smartfonach, fejsbuku jakoś mi odstaje, nie trzyma się tematu wiersza, trochę wyskakuje jak Filip z konopii (choć sama w sobie mi się podoba), znaczy ja nie widzę zależności, co nie znaczy, że jej nie ma.

Nawet do mnie trafia. Jeśli dobrze czytam- starcie buntu, pewności, że tak już zostanie (bo ta 2zwrotka jest o peelu, nie o nauczycielu?), z dorosłością, w której peel staje się taki jak wspomniany dorosły. A, i z tą krową fajne - rzekłabym, że to była zaletą nauczyciela, gdy niektórzy kanciasto widzą rzeczy, kategorycznie, to ten raczył mieć wątpliwość - tak to czytam. Choć to zapewne wtedy denerwowało. Ale tak chyba często jest, że w młodości jest się czarno-białym, potem widzi się więcej, by potem często znów wracać do sztywnych racji i osądów. No i uwagę moją zwróciło nawiązanie do Herberta - zresztą do jednego z moich ulubionych jego wierszy:) czuję, że był inspiracją:) pozdrawiam

Mam pytanie do wprawniejszych z j.polskiego - czy tak może być? Bo mi zgrzyta i już sama nie wiem. A jeśli jest źle, to czy 'otuliłby ramionami', 'utuliłby w ramionach'?

Wszystko mi się podoba - takie na miarę i doszlifowane. Dobrze, że jest ten szałas..

Dziękuję za wizytę @Kobra, @Trójka Trefli i @Silver

Dziękuję, taka chwila buntu, albo raczej słabości;) Pozdrawiam

W punkt. Tak, wypiąć się dwojako - na i z kieratu. Ale cóż, to już chyba jest wpięte w kości na stałe, to też wygoda, jakaś stabilizacja, od której jest się uzależnionym na tyle, że strach się jej pozbyć. W piach, czyli na czynniki pierwsze - bo z czego jest robione szkło? Chodziło mi też o 'szklane domy'. W sumie coś zaraz poprawię, bo nie dodałam tej kwestii do wiersza. dzięki MaksMaro (przywykłam do tej ksywki;)) za komentarz. A anioły z obrazka wstawiam, zresztą dzieło orgowicza;)

Ujęły mnie frazy wiersza, pomysły, całokształt. Ale czytam i czytam, choć wersji mam wiele, to ni w ząb nie odgaduję. :) No chyba, że trochę;) Ale i tak mi się podoba Deo ten Twój styl, szukasz nowych, ciekawych metafor. pzdr

a gdyby tak pójść jak anioły z obrazka niesieni muzyką przez pola i wsie chodniki miast wypiąć się z kieratu zamienić marchewkę na wiatr i spokojne mijanie czy świat otuliłby ramieniem dał chleb i życzliwy dach czy to nie byłoby mało mając przyzwyczajenia z klatki znając smak potrzeb dobrze że mam swoje punkty ostoje pewniki światła we mgłach ze dwie osoby - to i tak dużo gdy zgniatają głowę twarde mury chomąta i rzemyki jak dyscyplina szramy na skórach pleców i serc mam waszą jasność i tak podobny kręgosłup to nie mój świat aż chce się krzyknąć 'ja wysiadam' gdy w tych szybach tyle zła wziąć z odwagą młotek ewakuować póki co szkaluję siebię wytykając słabość rozbijam lustra w których łzy i strach ściany moich szklanych domów jednak tafle się nie kruszą rozsypują w piach

Fajnie. Z tym lasem i kwiatem, szczegółem, ogółem - bym nie wpadła. Mnie też kropki nie wadzą, dodają klimatu i coraz bardziej wciągają, gdy już się wie co się za nimi kryje. Nie wiem czy bym zgadła sama , gdyby nie komentarze. Tak czy inaczej coraz mocniej kręci mnie to pytanie, przez co i cały wiersz:) pozdrawiam

Heh no, ta kombinacja wyłowionych słów nasuwa mi pewne skojarzenia, drastyczne nie wiem czemu. ?

Nawet mam nazwę dla takich stanów i ich efektów - chwilozofia;) Ciekawe, czy to myśli wpędzają w stagnację czy to stagnacja trwa bo jakby myśli i oczu brak;) pozdrawiam Mario

Witaj Oxy:) Choć stricte o natchnieniu nie pisałam, to można powiedzieć, że masz rację, bo te dwie pierwsze zwrotki-stany są mocno wierszotwórcze:) Trzeci już raczej nie. Choć ten wiersz powstał właśnie w okresie tęsknoty;) Dziękuję

Racja, zjadłam ę:) dzięki! A mnie się podoba, że różnym osobom podobają się różne fragmenty:) Miło mi

:D Ciąg jest na pewno. Nie wiem tylko czy logiczny;)

;) nie znam się na blusie...więc zawierzę Twojemu uchu ; P może i pod muzykę to 'niezwykle' jest zbędne, ale w wierszu ten oksymoron musi zostać.

Dla mnie jednak ciężar tematu wybija się nad pozorną lekkością wiersza. I jest to trochę 'zenistyczne' w obrazowaniu, gdy zaakceptuje się, że wszystko przemija, jest nieuchwytne, jak te płatki. Ładny wiersz:)

Heh ą ę jest nie 'tę-tego';) a niech będzie też słychać jak męczy. Z bluesem to mnie zaskoczyłeś;) Dzięki jan_ko

Dziękuję, miło mi:) pozdrawiam

Ale co poradzę, skoro to się tak czasem ciągnie parabolicznie, góra-dół, góra-dół;) Cieszę się więc, że igła zahaczyła;) pozdrawiam

Myślę Betko co odpisać. W zamyśle o harmonii tu nic nie było, może to dalej idąca dedukcja, która w sumie trafnie opisuje jakieś moje potrzeby i dążenia.;) Więc jestem zaskoczona. Bardziej opisałam tu mój 'trójpodział' myśli wraz z częstotliwością ich występowania. Dostrzegłam, że każdy stan jest w jakiś sposób uciążliwy, że chciałoby się być już w tym innym, ale każdy na dłuższą metę męczy, ale i każdy jest potrzebny. Na więcej smaczków nie mam pomysłów póki co, fajnie, że chociaż ten zasmakował:) dziękuję i pozdrawiam Betko

Jak na to, ile tych odnóży myśli jest, to na pewno;)