Joachim Burbank

w firmie ogłosili dziś żałobę wszyscy ubrani na czarno informatyk powiesił się na pasku zadań

wytrzeszczone oczy kamienic obłapiają mnie od rana oślizgłe języki chodników liżą stopy wbijają kły przejeżdżające tramwaje na dzień dobry częstując mdłą papką monotonnych smutnych twarzy bez uśmiechu bez pośpiechu przemierzam miejski krwiobieg nasycam tlenem niewyspaną głowę nabrzmiałą od pustych dialogów o niczym ciężki ołów nad nami wciska nas w kwadratowe klomby biurek telefonów teczek i niezałatwionych spraw na cito czyli na wczoraj średnią trzeba wyrobić normę podkręcić aż sok wypłynie cyfry w kolumnach muszą się zgadzać i nawet lawa kawy nie pomoże a po co to wszystko jeśli i tak wszyscy skończymy w pojemniku na zbędne ulotki

Nie mam Ci za złe.

w kieszeni noszę pomięty plan życia szukając drogi właściwej i od dna odbicia jasnych wskazówek dokąd iść by cel odnaleźć

Zapewne masz rację...

opatrzyły mi się smutne kamienic twarze o lepszym krajobrazie każdego ranka marzę

@Niewygodna bardzo dziękuję!

Dzięki, dzięki:)

Dzięki za ten komentarz:-)

:)

musiałem zagrać sam to solo życia nikt nie pomógł fałszywe dźwięki wkradły się w kilka akordów

@Nieznajomy Niewidzialny dziękuję!

Dziękuję! Dużo słońca!

@Violetta Marszałek dzięki za ❤️

@Violetta Marszałek dzięki ?

Dziękuję...

@Ilona Rutkowska dziękuję...

zapadam się w sobie w ten sposób manifestuję niezadowolenie z życia w tym świecie jak z czarno-białych zdjęć

Masz prawo do swojej opinii... Pozwolę sobie nie zgodzić się z Twoją interpretacją. Utwór napisany jest w pierwszej osobie - jedyna ironia i krytyka to autoironia i autokrytyka autora i tylko tak powinna zostać odczytana. Święte słowa!

czy musisz być tak do bólu sentymentalny bez tego łatwiej się żyje uwierz mi muszę

@Violetta Marszałek dziękuję!

@Nieznajomy Niewidzialny Dzięki ?

nie czytaj tego to nie dla ciebie zresztą nigdy nie czytałaś krytykowałaś tylko każdy mój krok nie pasował do twojego szablonu

stoję na rozstaju dróg zastanawiam się czy iść na skrót jak długo mam tu trwać

moje serce z nieszlachetnego metalu skorodowało od słonych łez pewnego dnia pęknie na pół rozpadnie się