Arsis

Powiedz mi… ― nasłuchuję, lecz poza szumem nie słyszę nic… Dzień ― czy ― noc.. … posępny, mokry świt… Siedzę w brudnej knajpie, gdzieś między 82 a 105 ulicą Nowego Jorku… … zresztą, jakie to ma znaczenie… Wiatr wstrząsa szybami… … pod sufitem kłębi się chmura papierosowego dymu, otulają się mrokiem niepamięci barowe ćmy… Wszędzie jednakowe twarze z wpatrzonym przed siebie mętnym wzrokiem… … wszędzie wokół ― blade widma nieumarłych… … snujące się duchy i cienie… Rozkołysane sny… Podnoszę do ust szklankę, zostawiając na drewnianym blacie wilgotny krąg alkoholu… Która to kolejka? … niestety, straciłem rachubę… Szum przejeżdżających po mokrym asfalcie samochodów, fałszywe, drażniące dźwięki klaksonów… Żółte taksówki, policyjne radiowozy, strażackie wozy… … znowu ktoś kogoś zabił, zbezcześcił zwłoki… … zgwałcił, spalił… Albo dokonano kolejnego napadu na bank, włamania z pobiciem… … który to już raz? Nie ma to ― żadnego ― znaczenia… … czarna nić przędzie się bezpowrotnie… Ona przede mną ― i wszędzie… Napastują mnie pokłady przeszłego czasu nieustannym w uszach szumiącym gwizdem… Lata 50., 60. XX wieku… … stare w mrocznym kącie gazety, książki, pożółkłe stronice czasopism… Jewgienijo… … Jewgienijo… Wypada mi z odrętwiałej dłoni szklanka, roztrzaskując się na podłodze ― z chrzęstem tłuczonego szkła... Nikt nie zwraca uwagi na ten mini-kataklizm wszechświata… Barman wciąż poleruje kieliszki, oglądające je pod obskurne, żółtawe światło kinkietów… W lustrze naprzeciw ― moja zniszczona twarz… Uwiązane do krzeseł ― barowe ćmy ― machają bezradnie skrzydłami… Ktoś się wciąż z czegoś zwierza… ― roni łzy… Wiesz… … na wilgotnym, lepkim blacie baru piszę palcem po tysiąckroć twoje imię, jedynie twoje… ― twoje… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-01-14)

@Somalija no dobrze, nie będzie tańca... a propos, zaraz prosta...

@aniat. no cóż, nie każdy widzi spadające z nieba płonące fortepiany...

@aniat. jakby o mnie... nie wiedziałem, że mam paszczę...

@Somalija nie podoba ci się piosenka? może być inna...

@Somalija cześć... zatańczymy?

kwintesencja smutku...

Powiedz mi, powiedz mi, proszę… … słyszę jedynie skamieniały głos wymawiany ustami wykutymi w marmurze… Wycieram kurz z twojego martwego oblicza… … noc sponiewiera duszę… Słyszę kroki, nieustanne stukoty obcasów… … rozglądam się, lecz nie dostrzegam niczego, poza martwotą bladych, zakurzonych ścian… Płótna pajęczyn omiatają moją twarz… … muskają, łechcą… … zalecają się, pieszczą… Całuję pęknięcia tynku, jakbym całował twoje spragnione ― wysuszone śmiertelną gorączką usta… Obejmuję, przytulam… ― nic, tylko śmiertelny chłód… … beznadziejny bezruch ― nie mający w sobie niczego z życia… Chwieję się, zataczam kręgi… … obijam się o wszystko i o nic… W pokoju obok ― cmentarna cisza… … chrzęst butelek po alkoholu roznosi się, kiedy stawiam chwiejne kroki… Chrzęst butelek.. … chciałem dokądś pójść… Pójdziesz ze mną? Wiem, że nie… … zapomniałem… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-01-11)