Arsis

@aniat. jakby o mnie... nie wiedziałem, że mam paszczę...

@Somalija nie podoba ci się piosenka? może być inna...

@Somalija cześć... zatańczymy?

kwintesencja smutku...

Powiedz mi, powiedz mi, proszę… … słyszę jedynie skamieniały głos wymawiany ustami wykutymi w marmurze… Wycieram kurz z twojego martwego oblicza… … noc sponiewiera duszę… Słyszę kroki, nieustanne stukoty obcasów… … rozglądam się, lecz nie dostrzegam niczego, poza martwotą bladych, zakurzonych ścian… Płótna pajęczyn omiatają moją twarz… … muskają, łechcą… … zalecają się, pieszczą… Całuję pęknięcia tynku, jakbym całował twoje spragnione ― wysuszone śmiertelną gorączką usta… Obejmuję, przytulam… ― nic, tylko śmiertelny chłód… … beznadziejny bezruch ― nie mający w sobie niczego z życia… Chwieję się, zataczam kręgi… … obijam się o wszystko i o nic… W pokoju obok ― cmentarna cisza… … chrzęst butelek po alkoholu roznosi się, kiedy stawiam chwiejne kroki… Chrzęst butelek.. … chciałem dokądś pójść… Pójdziesz ze mną? Wiem, że nie… … zapomniałem… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-01-11)

Przechodzę przez ściany z kamienia, wyczuwając drżenia mikroskopijnych cząstek w dziwnej zawiesinie czasu… … przed moimi oczami przesuwają się tasiemcowe matematyczne wzory opisujące ruchy Browna, fluktuacje kwiatowych pyłków… Coś jest wciąż w nieustannym migocie, zjawia się w dwóch miejscach jednocześnie, bądź wcale… … będąc po drugiej stronie lustra, przenikam powłoki z antymaterii… … odwrócone odbicia… Skrzypnięcia drewnianej podłogi, uginająca się pod czyimiś krokami klepka… … pomimo upływu lat, nikły zapach woskowej pasty ― unosi się nadal w suchym powietrzu… … Zamykam oczy… … otwieram… … Długi korytarz z luminescencją okien z zamkniętymi na całą wieczność drzwiami po drugiej stronie… Potykam się o słoneczne prostokąty, które falują w gorącym oddechu lata… Nieskończony dzień, zieleń szumiących topól… … plączą mi się epoki i lata… … okresy… Ktoś chciał mi coś powiedzieć, lecz ― nie zdążył… Jakie to ― imię? … sen zmorzył moje ciało, przytłoczył ciężarem rozgorączkowany umysł… Wybudzam się stopniowo, przybywając z przeszłości… … umarłem na jawie? … we śnie? Jakieś niejasne kontury przedmiotów, snujące się widma o nieustalonych rysach twarzy… … jest… ― za chwilę tego nie ma… Chciałem o coś zapytać przechodnia, rozmijając się z nim niespodziewanie na chodniku… … nie skończyłem, ponieważ zapomniałem nazwy ulicy, na której się znalazłem i powodu przybycia… Nie dowiedziałem się niczego, a jeśli nawet, to rozwiało się we mgle… … w oceanie nieświadomości… Coś ważnego… Nie, ― nic… … w ogóle wszystko tu cierpi na atrofię pamięci… Rozpada się, zanim powstało… … … a więc, znowu idę, oglądając zakurzone witryny zamkniętych sklepów… Doskwierają mi: zimny wiatr, kręcący się śnieg… … wspomnienia o umarłej niedawno matce… Mijam długi ceglany mur, barłogi pijanych… … starą handlową halę… … Znowu lato, pachnący jaśminem ― duszny czerwcowy wieczór… Wychodzi mi naprzeciw znajoma postać… … uśmiecha się… ― rozkłada na powitanie stęsknione ramiona… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-01-09)

@Somalija cześć, aga...