Arsis

Gdzieś na krańcu. Na krawędzi szkła, na zakrzepłej strudze krwi, zwisają resztki cienia z kawałkami siwej sierści. Te oto reszki, sponiewierane w tę i we w tę. Te oto tam i tam… Te oto… Krew jakaś, jakby nie krew. Ale na pewno rdzawa smuga, która drąży żelbetonowy mur przeciwatomowego bunkra. Rdzawa smuga. Smugi… Nuklearne purchle… Zgrzybiałe, zrakowaciałe narośla. Napromieniowane błyskiem flesza w potwornym natłoku gorąca jak spod kobaltowej lampy z wyrzutami śmiertelnego strumienia. Kto tam idzie? Kto tam się tak kolebie i chwieje? Kto, albo co? Czai się w półmroku i patrzy. Wypatruje swojej ofiary w cienistym tchnieniu, wielkim… W częstokrotnych oddechach, coraz szybszych, jak podczas sennego koszmaru, który naciera zewsząd piskliwym szumem gorączki. I czeka na dogodny moment pośród ostów rosnących między czarnymi kamieniami. Między murem a korzeniem. Między czymś a czymś, między czymś a niczym. Albo niczym a niczym… … w gęstej zawiesinie sennego unicestwienia… W ciemnych kątach laboratorium pęcznieją nowotworowe guzy. Naciekają sąsiednie ściany w cichym szmerze nieskończonego wzrostu. Na popękanych kineskopach martwych telewizorów jakieś poruszenia, odbicia zdeformowanych twarzy… W wilgoci i kurzu poplątane, zleżałe taśmy od szpulowych magnetofonów. W pokrywającym wszystko pyle czernieją nagłówki spleśniałych gazet o kolejnych próbach wniebowstąpienia, gdzieś na Pacyfiku, wśród kokosowych palm. Zatarte w połowie ślady z resztkami betonowych kołysek, spalonych w potoku straszliwej radiacji. Milczący świadkowie przeszłości. Wielokrotnego wschodu słońca po niewłaściwej stronie. Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-14)

Byłem wtedy w pokoju o zachodzie słońca. W przedpokoju. W pomarańczowej poświacie wirowały pyłki, cząsteczki kurzu mżące i lekkie. Szumiąca cisza rozchodziła się jak teraz o północy. Na schodowej klatce niczyje kroki. Lśniąca w słońcu drewniana poręcz wytarta, wypolerowana przez lata, błyszcząca… Zatrzaśnięte drzwi na wieczność do kogoś, kogo już dawno nie ma. Smugi blasku na ścianach, na stopniach, niknące powoli w nadciągającym zmierzchu… Gdzieś tutaj… Nie wiem. Nie pamiętam…. Ale tu było… Zaraz… Zaraz… A, tak. Już wiem. Nie, nie wiem niczego… Poplątało mi się wszystko i plącze nadal. Gdzieś tutaj, w tym stosie papierów, czasopism i książek, prześwietnych foliałów… Albo tam. W półmroku, w kącie. Za wygniecionym przez umarłego dekady temu ojca fotelem, bądź kanapą z przetartym obiciem… Coś się porusza. Nie. Coś się tam kiedyś poruszało. Teraz leży zwinięte w kłębek. Nieżywe. Martwe. Doskonale martwe truchło tą martwością zimnego kamienia. W absolutnie szczątkowej formie. Z dużą ptasią czaszką, której oczodoły wpatrują się w bliskość ściany, jakby próbując wydziobać z niej ziarenka kwarcu. Czasami siada w swoim fotelu ojciec. Martwy albo żywy. W zależności od sennej bioluminescencji. Siada w nim w jakiejś dziwnej aurze, która go otacza. I patrzy się, gdzieś przed siebie, w jakieś nieokreślenie tego albo tamtego świata. Albo mówi coś w doskonałym milczeniu, poruszając jedynie martwymi ustami. Mówi coś, śniąc razem ze mną. I przenikając skłębione byty, przedmioty rozjarzone dziwnym, wewnętrznym światłem. Otwiera usta i zamyka, między pulsowaniami, między uderzeniami mojego serca. Otwiera usta i zamyka. Otwiera. Zamyka… Otwiera… Zamyka… Otwiera… Zamyka, jakby to były dwa płatki zastawki na włóknistym pierścieniu przedsionkowo-komorowym. Zamykając usta, zapobiega cofaniu się krwi. Choć czasem nie domyka swoich ust. Widać wtedy cienką, jakby śladową szparkę między sinymi kreskami warg… Mówi coś. Grymasi. Wspomina nieskładnie jak po alkoholu wychylonym do samego dna. Podniesionym w toaście przez mistrza ceremonii podczas nocnego misterium zwidów i mar. Albo opowiada ze wzruszeniem w kłębach papierosowego dymu o jakimś opuszczeniu, wtedy, tam przy drodze przed wojną albo zaraz po niej (której?) Zresztą cała ta opowieść jest pełna niedomówień, ponieważ mylą mu się epoki i lata. Plącze się. Kluczy… Przerywa wątek i zaczyna od początku, bądź od końca. Albo od środka. Albo jakoś tak po przekątnej. Opowiada o swoim ojcu i matce, o bracie… I jakimś takim tonem podobnym do pieśni pobrzmiewającej w szumiącym głucho lesie. W tym lesie ciężkim od powalonych, spróchniałych konarów… W tym lesie, w którym przetacza się westchnienie jak sen lekkie i niosące się echem. Wypowiada słowa za wcześnie albo za późno tak, jak to się dzieje w ostrej jak brzytwa gorączkowej malignie. Niezrozumiale, niejasno, dziwnie, ale za to z finezją nieboszczyka pełnego werwy. Tej werwy jaką miał za życia. I ściemnia się wtedy, i zmierzcha w płonącej łunie horyzontu. Gwałtowny dzień zamiera w ciszy rozproszonej i niemej. I odchodzi wtedy. I idzie wraz z wiatrem, który szeleści w liściach wierzby, w proroczym nad głową przelocie nocnych ptaków. Jak ta przyświecająca obietnica opuszczonemu przy drodze… Zaciskam powieki. Otwieram. W otwartych oknach wybrzuszają się firanki między płachtami zasłon pełnymi pajęczyn. Za oknami noc. Cisza. Senne przepływy tych wszystkich widm, których nie odstręcza żaden mozół w zaświatach. Przytulam się do ściany. Całuję pęknięcia tynku. I liżę te rowki gorzkie i słone zarazem. I płonę w aureoli żółtawej poświaty. W blasku wiszącej u sufitu lampy. I przywieram jeszcze mocniej do pustej ściany z cementu, której szepty narastają i nikną. Ona mówi do mnie. Coś mówi… W siedzeniu pustego fotela jedynie wgniecenie po ojcu. Ślad martwoty pełny kurzu i opuszczenia. A więc teraz mówi do mnie ściana. Albo coś, co tkwi w niej samej, bądź za nią. Co? Kto? Nie wiem. Ale jest i mówi. Albo raczej szepcze wraz z innymi szeptami w jakimś takim niesłychanym sporze. Albo ostrzega przed czymś, co nadchodzi każdej nocy. Albo znowu milknie, abym to ja się odezwał w tym osobliwym dialogu. Zadaje pytania jak matka dziecku, głaszcząc je po głowie. Czy go nic nie boli, nie doskwiera, nie dokucza… Tylko, że teraz zadaje je po śmierci podczas szeleszczącej liśćmi nocy. O coś się pyta. Nie słyszę. Niedosłyszę, albowiem zagłusza ją szum płynącego w moich żyłach strumienia. Czuję na twarzy, jakby muśnięcie. Subtelne. Ledwo odczuwalne. Nikłe. I nawarstwia się daleki krzyk rozpaczy, który nagle zrównuje się z życiem. „Już nie trzeba, nie trzeba”… — zdaje się mówić głos zza ściany i jak zapomnienie zwiewny. Matko. Mamo! To było trzy lata temu! — Krzyczę. Zalewam się łzami… „Już nie trzeba, nie trzeba, synku”… — odpowiada echo w pustce odpływającego czasu. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-10) https://keosz.bandcamp.com/track/10-keosz-advena

Poprzez pyłki odczytujemy nasze palce, poprzez płatki, dmuchawce… Usta. Nasze usta nabrzmiałe czerwienią krwistej róży… I te usta znojne, wilgotne. Te usta wspólnym oddechem spętane… Powiedz mi. Spójrz, jak płoną kwiaty. Jak wonnym niosą się echem na skraj widzialnego lata. Te usta nasze. Sperlone rosą dłonie. W tym dusznym ogrodzie, wonnym, ponętnym, nieśmiałym … Widzimy piękno. Słońce spomiędzy liści wychyla się kulą. I jakiś obłok jak żagiel zagubiony, senny… … biała smuga po odrzutowcu… Co z rozpostartymi skrzydłami nad polami leci, nad łąką… Daleko leci… … za las… Tu w poświacie zachodu długie cienie umykają na wskroś. Łączą się i giną w liliowej purpurze. W nadciągającym zmierzchu jesteśmy. Odkrywając się, kiedy ciemność spowija nas niczym kołdrą. Dotknij moich ust. Dotknijmy nawzajem siebie. Jak kochankowie zagłębieni w trawie, co posiedli niebo. Dokąd poprowadzi nas teraz wzrok? Wyżej. Jeszcze wyżej… Aż po wierzchołki strzelistych topól, których szpaler kołysze się na skraju i chwieje. Kocham cię… … wiem… (Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-07)

1957 rok. Brytyjski test atmosferyczny "Z1". Detonacja ładunku podczepionego pod balonem na wysokości 450 metrów. Operacja "Grapple". Wyspa Kiritimati na Pacyfiku, w archipelagu Sporad Środkowopolinezyjskich (Line Islands) wchodzących obecnie w skład Republiki Kiribati. 24 kilotony.

@violetta nowa? A może supernowa?

Idę. Przemieszczam się. Płynę w jakiejś dziwnej substancji czasu. Przepływam przez niekończącą się amfiladę pokoi. Stąd do tamtąd — przestrzeń wszechświata. Wchodzenie w mrok — wychodzenie po miliardzie lat w zupełnej odmienności, w ślepocie barw, w szarości świtu. Kto tam jest? Czy jest tam kto? Ocieram się o wilgotne ściany. Ściekają po nich strugi deszczu, bądź łez w brunatnych smugach zakrzepłych zacieków. Omiata mnie wiatr z głębokich pokładów przeszłości. Jakieś wokół szumy, szelesty i gwizdy, jakby ktoś stroił nieustannie radio. Szmery za oknami, gdzie noc tłamsi wszystko i miażdży, spopiela niewidzeniem. Za oknami noc. Czyjeś spóźnione kroki… Za oknami nic… To było tutaj, gdzieś tutaj. Śmierć przyszła w ostatnim gongu stojącego zegara, z otchłani, z czeluści. Idę powoli, macając jak ślepiec zaraz po przebudzeniu. Szeroko otwarte oczy nie widzą niczego. Szeroko otwarte oczy pokryte bielmem zapomnienia. Kataraktą sennego widzenia. To chwilowe. Przejdzie albo nie przejdzie. Albo pozostanie wtulenie się w słoje forniru na szafie. Połączenie się z nimi cośkolwiek na kształt motyla, aby stać się nieistnieniem w tym milczeniu przedmiotów. Wśród pokrytych kurzem artefaktów dawnego życia. Jest tu kto? Czy jest tu kto? Piskliwy szum przeszywa czaszkę w straszliwej pożodze śmiertelnej gorączki. Skrzypienie podłogowych klepek od czyichś kroków. Czyich? To przechodzi na przestrzał. Od ściany do ściany. Pojawia się znowu w odstępach, zrywami. A więc ktoś tu jest. Bez wątpienia, w niepozostawiającej złudzeń pewności. Znowu gong zegara. Odbija się echem od grani, szczytów, zboczy rozmaitych masywów na wyobraźnię. Za oknami szary świt albo granat przytłaczającej nocy. Za oknami wiatr, co tarmosi liście dębów, kasztanów. Otwarte szeroko okna są jak oczy ślepca z przesłoną powiewających firan. Powieki zasłon mają w sobie jakieś niezliczone wiry, kominy. Uschnięte w pajęczynach ćmy, które znalazły tu swoje przeznaczenie. Lecz oto powiewa wysoko na strunach sennej symfonii jakiś cienisty, nieustalony kształt. Jakby porwana na piersi koszula albo łopoczący sztandar. Bądź szeleszczący, ogromny plakat z czyjąś twarzą sfotografowaną w wielkim zbliżeniu. To coś porusza skrzydłami, próbując zerwać się do lotu pod kłębowiskiem chmur. Porusza się. Porusza… To się wciąż porusza, mimo że już dawno umarło. Umarło w tym niekończącym się niedoumieraniu, będąc w zasadzie żywym tak jak mój umarły dawno ojciec. On przychodzi do mnie we śnie. I wiedząc, że nie żyje, żyje dalej tym swoim życiem sennym, w tej chorobowej malignie ostrej i wyrazistej jak brzytwa. Jakieś stuknięcie. Jakiś szmer za ścianą. Cisza… Czyjeś kroki rozpierzchły się jak ziarenka kosmicznych mikrofal na membranie wielkiego radioteleskopu. Kto tu jest? Nie ma nikogo. Lecz jest. I znowu nie ma. Jest. I nie ma. Nic… Coś oddycha głęboko. Szum oceanu. Szturm powracających wciąż fal, które rozbryzgują się o skały. Które liżą piasek białymi językami piany. Które rozmywają nieubłaganie ślady czyichś stóp… Ogłuszony hałasem ciszy przebudzam się, śniąc dalej na jawie i bojąc się głębiej odetchnąć, aby nie zburzyć domu, nie wzruszyć sadzy w kominie. Za oknem przelatują jaskółki i inne nieprawdziwe ptaki w parnym natłoku upalnego lata. W dudniącej burzy, pędzącej galopem na jasnym snopie deszczu… Wychylam z okna twarz, zanurzając ją w wonnym ogrodzie, w kwiatach sperlonych pelargonii i malw… Stąpając w koniczynie rozpełzłej przy ziemi, rozwieram złączone jak do modlitwy dłonie. I rozgarniam te kłosy złotego zboża, wychodząc w blask. Prosto w ogromne oko pysznego słońca. W to opętane dmuchawcami jaskrawe spojrzenie. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-04)

Idąc wtedy, będąc w parku myślałem o moim miejscu, gdzieś tam w pół drogi. Bliżej albo dalej. W cieniu drzewa, w słońcu… Gdzieś między krzakiem jaśminu a ceglanym murem, bądź ławką, bądź inną pustką wypełnioną jedynie powietrzem. Szedłem, licząc, że będziesz pod baldachimem dębów, kasztanów, w którym migotały gwiazdy prześwitów w tej znojnej duchocie gorącego lata. To było wtedy, kilka lat temu, bądź dopiero. Cóż jeszcze? Cóż więcej? Tęsknię. Tak po prostu… … zwyczajnie… W tym zapachu słodkiej melancholii, w świergocie ptaków… Byłaś tam, prawda? Powiedz, czy byłaś… Byłaś wszędzie. Najdalej. Bliżej. Na wyciągnięcie ręki. Czekałem pod rozłożystym drzewem. Czekałem długo, w natchnieniu. Z nadzieją na jutro. I coś się wciąż wydarzało w tej maestrii nadciągającego zmierzchu. Dobiegały zewsząd jakieś westchnienia i szepty. Skąd? Od kogo? Od nikogo. Ode mnie samego. Nie przyszłaś. I nie myślałaś wcale przyjść! Nie wtedy. I nigdy. Jednak wciąż. I być może... A nóż? Tak było wtedy. I jest wciąż. Więc staram się oswoić twoją nieobecność, przytulając się do powietrza w nagłym wykwicie pelargonii. W tym milczeniu parkowych rzeźb. Wiesz? Spoglądają na mnie. Obserwują z ukrycia, spomiędzy gałęzi jaśminu, omszone przez czas brodate fauny. Zstępują i zachodzą mi drogę skrzydlate, splątane cienie. W tej dolinie opuszczenia i blasku. (Włodzimier Zastawniak, 2024-03-01)

@Somalija wójcik? czym? swoim podgardlem?

@Somalija jak zwykle świetny tekst, Aga.

Twoje usta… Śnię o twoich ustach. Na jawie śnię, we śnie, w sennej projekcji, w kalejdoskopie niedoistnień… Dlaczego milczysz? Albowiem twoje milczenie… W lodowatej pożodze kamiennego jestestwa. W lodowatym piekle milczenia. … ja tu wciąż, ja wciąż… Wiesz? Popadłem w wyciszenie. W ślepotę barw, brnąc przez zszarzałą znienacka luminescencję przemijania, co opada powoli miliardami płatków w tej dziwacznej substancji czasu. Doskwierają mi cienie, które przymilają się w jakiejś schizoidalnej malignie, aby zniknąć zaraz w księżycowym mroku nocy. Przechodzę wciąż wśród echa odbijającego się od ścian pustego domu. W dalekim gongu stojącego zegara. Wśród oddechów, niezrozumiałych, jakby mniszych szeptów… Do kogo tak mówię, łykając chciwie kęsy powietrza? Do nikogo, ponieważ do nikogo idę po równi pochyłej samotności. Aby stoczyć się do końca z wielkim jak wszechświat łoskotem. Puste krzesła. Stół z pękniętym wazonem na wpół i okruszynami czerstwego chleba… Niedokończone popiersia, portrety umarłych w zakurzonych ramach… Na podłodze stosy prześwietnych foliałów, na pólkach… Zaciskam powieki. Otwieram. Wszystko to spopiela blask ledwie tlącej się lampy, kiedy tłumię ciężki w ukryciu oddech z bólem wdeptanym, jakby w ślad stopy na piasku. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-02-25)